Παγκόσμια Ημέρα κατά της Θανατικής Ποινής σήμερα, μια πρωτοβουλία 38 μη κυβερνητικών οργανώσεων του κόσμου, ανάμεσα τους και η Διεθνής Αμνηστία. Για την ιστορία, η θανατική ποινή βρίσκεται σε ισχύ σε 58 κράτη του πλανήτη. Στον υπόλοιπο κόσμο, 97 χώρες την έχουν καταργήσει, ενώ τα υπόλοιπα κράτη δεν έχουν προβεί σε εφαρμογή της την τελευταία δεκαετία ή την επιτρέπουν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως σε περιόδους πολέμου.
Τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με το Άρθρο 2 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. απαγορεύουν την εφαρμογή της θανατικής ποινής. Ουσιαστικά, καμία χώρα της Ευρώπης δεν την επιτρέπει, με μοναδική εξαίρεση τη Λευκορωσία.
Η θανατική ποινή, κρατάει γερά από την αρχαιότητα κάνοντας μας να ανατριχιάζουμε και στην ανάγνωση των μεθόδων που χρησιμοποιούσαν. Είναι φανερό ότι ο θάνατος ήταν ένα αναμενόμενο αποτέλεσμα, παράφρονων διαδικασιών. Βρασμός σε λάδι, πίσσα και νερό, αφαίρεση εντόσθιων, σταύρωση, “σούβλισμα”, πριόνισμα του σώματος στη μέση, είναι λίγα απο αυτά.
Στις χώρες που ακόμα αρνούνται μέχρι και σήμερα να αναγνωρίσουν την αξία της ανθρώπινης ζωής και επιμένουν εκδικητικά στην αφαίρεση της, η φαντασία τους περιορίζεται στον αποκεφαλισμό, ηλεκτρική καρέκλα, θάλαμος αερίων, απαγχονισμός, ένεση με θανατηφόρα ουσία και φυσικά αυτό που αγαπήσαμε σαν χώρα, εκτέλεση στο απόσπασμα.
Και κάπως το καταλαβαίνω να συμβαίνει αυτό σε Κίνα, Αίγυπτο, Συρία και άλλες τέτοιας κατηγορίας χώρες, με το σκεπτικό ότι δεν συμμερίζονται τον δικό μας νομικό πολιτισμό . Στις Η.Π.Α. όμως; Η ηγεμονική χώρα της εποχής μας, με την οποία έχουμε κοινή πολιτιστική παράδοση και σχέσεις που συχνά απαιτούν κοινή αντιμετώπιση ποινικής καταστολής, επιτρέπει σε 30 από τις 50 πολιτείες της να εφαρμόζει την εσχάτη των ποινών.
Όσοι ισχυρίζονται ότι η θανατική ποινή πρέπει να εφαρμόζεται, επιχειρηματολογούν με το ότι αυτή μπορεί να λειτουργήσει εκφοβιστικά και προληπτικά. Γεγονός όμως είναι, ότι δεν υπάρχουν επιστημονικά συμπεράσματα, που να αποδεικνύουν την υπόθεση ότι όσο πιο τρομακτική η ποινή τόσο μεγαλύτερη η αποτρεπτική της δύναμη. Κάνουν επίσης λόγο για ισάξια ανταπόδοση και δικαίωση των συγγενών του θύματος. Τέλος,τι τους θέλουμε όλους αυτούς τους φονιάδες στις φυλακές να τους ταΐζουμε και άλλα τέτοια πολιτισμένα…
“Όταν η ανώτατη ποινή απλά προκαλεί εμετό στον έντιμο πολίτη, τον οποίο υποτίθεται ότι προστατεύει, είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι αυτή αποσκοπεί, όπως θα έπρεπε, να επιφέρει την ειρήνη και την τάξη στην κοινωνία”
Αλμπέρ Καμύ
Πάμε τώρα στα αυτονόητα για μένα και εύχομαι και για εσάς! Αρχικά, ας μιλήσουμε λογικά και όχι ηθικά, με κυριότερο επιχείρημα αυτό της περίπτωσης της δικαστικής πλάνης, και ως εκ τούτου τη πιθανή εκτέλεση ενός αθώου. Η μη αναστρέψιμη φύση της ποινής, την καθιστά αυτόματα απάνθρωπη πόσο μάλλον αν θέλουμε να μιλάμε για σωφρονιστικό σύστημα. Σκοπός της ποινής, σύμφωνα με τη νομοθεσία, είναι αφ’ ενός να συνετιστεί ο παραβάτης του νόμου και αφ’ ετέρου να αποθαρρυνθεί εκείνος, ο οποίος θα ήθελε να παραβιάσει τον νόμο.
Η αφαίρεση της ζωής είναι η πιο αποτρόπαιη πράξη και δεν μπορεί η ίδια η κοινωνία να την διαπράττε. Είναι σαν να απαντά στο κακό του δράστη με ένα άλλο ίδιο κακό. Η ανθρωποκτονία, δεν είναι το ίδιο με την θανατική ποινή. Στη μια περίπτωση έχουμε την αφαίρεση της ζωής ενός αθώου, στην άλλη την τιμωρία ενός ενόχου. Μπορεί η φυσική πράξη να είναι ίδια, αλλά ηθικά είναι δύο διαφορετικές πράξεις. Αν το κακό που επιβάλλει μια ποινή εξισωθεί ηθικά με το κακό που προκαλεί ο δράστης τότε οδηγούμαστε στην κατάργηση όλων των ποινών.
Η ανταπόδοση δεν είναι ανάγκη να είναι ίση
Αν συμβεί αυτό, τότε ουσιαστικά αποδεχόμαστε να καθορίζουν οι ίδιοι οι εγκληματίες με τις πράξεις τους τα όρια των ποινών. Σκληρή και απάνθρωπη είναι όχι μόνο η θανατική ποινή, αλλά και η αναμονή του θανατοποινίτη.
Στην Ελλάδα, η θανατική ποινή καταργήθηκε επισήμως νομοθετικά το 1993 και συνταγματικά το 2001. Ωστόσο, η τελευταία εκτέλεση στην χώρα μας είχε πραγματοποιηθεί το 1972.
Θέλοντας να προλάβω όλους όσους θα ρωτήσετε τι θα έκανα σε κάποιον που βίαζε το παιδί μου, σκότωνε τη μάνα μου και άλλα τέτοια λαϊκίστικα, θέλω να τονίσω ότι δεν ζούμε σε ζούγκλα. Έχουμε χρέος, τουλάχιστον όταν το μυαλό μας είναι σε μια σχετικά ήρεμη μορφή να το παιδεύουμε με γνώσεις, προσδίδοντας τους ηθικά στοιχεία, για την ώρα της “κρίσης”.
Σας αφήνω με μια ιστορία παράδειγμα, για το πώς είναι να πεθαίνεις ανελεύθερα και να νιώθεις ελεύθερος. Ο Νίκος Γόδας, ήταν ένας καταδικασμένος σε θάνατο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού. Τα χαράματα της 19ης Νοεμβρίου 1948, ζήτησε την ερυθρόλευκη φανέλα και το άσπρο σορτσάκι, πορεύθηκε για εκτέλεση στο νησάκι Λαζαρέτο στο λιμάνι της Κέρκυρας και στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα φορώντας τη φανέλα του “Θρύλου”…
