Κατά πάσα πιθανότητα φίλες και φίλοι Προβοκάτορες, αν είστε άνω των 30 θα έχετε προσκληθεί σε κάποιο reunion. Του θρυλικού Χ Γυμνασίου Ανω Περαχώρας. Της τάξης του Ψ τμήματος αερολογίας των τάδε ΤΕΙ. Του Ζ νηπιαγωγείου “τα κοκκινα στρουμφακια” και πάει λέγοντας.
“Δεν θα έρθω, καλά να περάσετε” είναι η απάντησή μου.
“Μα ρε Νίκο…30 χρόνια έχουμε να βρεθούμε”.
“ΝΕ (και υπάρχει μάλλον κάποιος λόγος γι’αυτό), ΤΙ (δεν κατάλαβες);
Νομίζεις δηλαδή ότι με το που τελειώσαμε το σχολείο εγώ πήγα για 10 χρόνια μοναχός στο Θιβέτ. Μετά με απήγαγαν εξωγήινοι για άλλο τόσο ενώ μόλις χθές ανέκτησα την χαμένη μου μνήμη και γι’αυτό χαθήκαμε. Ε τότε να έρθω! Αλλά μάλλον κι εσύ είχες μπλέξει σε περιπέτειες και αναζητήσεις ανά τον κόσμο και γι’αυτό με σκέφτηκες μόλις 2 μέρες πριν το reunion. Οχι “φίλε/η”, εδώ και κάμποσα χρόνια υπάρχουν τα social media και αν θέλαμε πραγματικά να βρεθούμε θα το είχαμε κάνει. Εδώ που τα λέμε…εγώ σε είχα βρεί αλλά δεν ήθελα να στείλω μήνυμα τύπου: “Ελα ρε, παραμένεις ο ίδιος μαλάκας που ήξερα; Τι λες να βρεθούμε να σιγουρευτώ;”
Αλλά ακόμα κι αν εσένα σε συμπαθώ, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι αισθάνομαι το ίδιο και για τους υπόλοιπους; Τους έχουν περιγράψει άλλοι σοφότεροι πριν από μένα και ποιός είμαι εγώ να τους αμφισβητήσω;
Το ότι περνάγαμε ευχάριστα πριν κάποιες δεκαετίες δεν σημαίνει ότι και σήμερα θα περάσουμε καλά. Εξακολουθώ να μην χορεύω σαν εσάς, να μην ακούμε την ίδια μουσική, ομάδα δεν έχουμε αλλάξει, φιλοσοφία το ίδιο… Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι ακόμα έχουμε κάτι κοινό; Δεν σας μισώ, απλά είμαστε διαφορετικοί και σήμερα τίποτα δεν με αναγκάζει να σας συναναστρέφομαι.
Αυτούς που γούσταρα τότε, μάντεψε…τους έχω και σήμερα κολλητούς! Ο ένας απ’αυτούς με πάντρεψε. Πήγαμε και τις πρώτες μας διακοπές με το VW βανάκι μου αμέσως μόλις ξεμυτήσαμε από την πύλη με τα απολυτήρια στο χέρι. Πήγαμε και Μύκονοοοοοο. Ο άλλος με ανέβασε εδώ και με εκβίασε να του βαφτίσω την κόρη. Περάσαμε και δυσκολίες με τους κολλητούς. Δράματα…
Εσείς οι υπόλοιποι παλιοί γνωστοί μου είστε άγνωστοι πια. Καλώς η κακώς…
Ακολουθεί δεκάλογος με τα υπόλοιπα κύρια σημεία της άρνησής μου να συμμετέχω σε reunion:
1. Σιχαίνομαι να μιλάω για μένα όσο σιχαίνομαι να μιλάνε οι άλλοι για μένα.
2. Παίζει να θυμηθώ τι μαλακοπίττουρας ήμουν στο σχολείο.
3. Τι κάνουν τόσοι γέροι σε μια σχολική γιορτή;
5. Αρνούμαι να δω τις 50 αποχρώσεις του γκρί.
6. Ego Contest. Σιγά ρε μεγάλε μην στην πατήσουμε κιόλας.
7. Η ωραία του σχολείου έγινε σαν την Θεία μου την Κίτσα από το χωριό.
8. Η ωραία του σχολείου εξακολουθεί να είναι ωραία #Damn
9. Δεν με θυμάται #Shit
10. Με θυμάται αυτή που δεν έπρεπε.
Πες μας πώς την βλέπεις τη φάση; Πας σε reunion; Μήπως έχεις ήδη πάει και θες ανώνυμα και θαρραλέα να ξεκατινιάσεις διηγηθείς τι σου συνέβη;
Αναμένονται έντονες αντιδράσεις στα σχόλια…
