Φθινόπωρο έφτασε πια και ενώ άλλοι νοσταλγούν τον ήλιο, τη θάλασσα, τα νησιά εγώ αναπολώ τα φοιτητικά μου χρόνια, τότε που πιστεύαμε ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο. Τότε, που πιστεύαμε ότι πιασμένοι αλυσίδες μπορούμε να ακουστούμε και να κερδίσουμε. Μια τρύπα στο νερό κάναμε Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ!

Ήταν γιορτή για εμάς οι διαδηλώσεις ξέρεις. Πιστεύαμε ότι σήμερα, θα κερδίσουμε το αύριο που ονειρευόμασταν ξύπνιοι τα βράδια. Απλώναμε πανιά, βάζαμε μουσική και στα υπόγεια κάποιας σχολής βουτούσαμε τα πινέλα στη μπογιά του μυαλού μας, σφίγγαμε στις γροθιές μας τις λέξεις ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη!

Ντροπή για τον νέο στη μάχη αν δε ριχθεί σκεφτόμασταν και “λαμπάδιαζαν” τα μάτια μας! Ανταμώναμε τα πανό μας στις διασταυρώσεις της Αθήνας. Σημαία δεν κράτησα ποτέ! Σημαία είναι οι ιδέες μας και αυτές δεν έχουν χρώμα. Μιλούσαμε και γελούσαμε. Θυμόμασταν, αυτούς που χάθηκαν σε δρόμους σαν και αυτούς που περπατούσαμε, τους κάναμε συνθήματα και τους καλούσαμε πίσω.

Αν ήμασταν τυχεροί, διασταυρώναμε τα μάτια μας με τους γέρους μας. Βούρκωναν για τα παιδιά τους που έπαιρναν τη θέση τους, τους χαιρετούσαμε από μακριά και χανόμασταν. “Να προσέχεις!” φώναζαν και κανείς ποτέ δεν πρόσεξε! Ξύλο, δακρυγόνα και καμιά φορά ο φόβος ότι μπορεί να γίνει η μαλακία και να γίνει το όνομα σου σύνθημα στο στόμα των επόμενων. Μπροστά στο γκλοπ, δεν ήσουν ούτε αγόρι ούτε κορίτσι. Ούτε γέρος ούτε νέος. Δεν ήσουν καν άνθρωπος, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Με τους φίλους μου, μπορούμε να θυμηθούμε πολλές διαδηλώσεις.  Για την παιδεία, την ανεργία, το ασφαλιστικό, τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατά των πολέμων και λευτεριά στην Παλαιστίνη. Ήταν όλες χαμένες, αλλά ήταν δικές μας! Μαζί θα θυμηθούμε εκείνη του 2010, τότε που το σύστημα ξέρασε ό,τι χειρότερο είχε στα σπλάχνα του. Η Marfin, κάηκε στη μαζικότερη Γενική Απεργία στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας. Και δεν κάηκαν ντουβάρια! Κάηκαν ζωές, βυθίστηκαν οικογένειες σε αιώνιο και άδικο πένθος. Ήταν η αρχή του τέλους εκείνη η μέρα για τις διαδηλώσεις; Μπορεί και ναι, δε θυμάμαι στα αλήθεια.

Πέρασαν αιώνες από τότε! Δεν φοιτώ στο Πάντειο πια, τα βράδια βυθίζομαι στην κούραση της δουλειάς, τα πρωινά κοιτάζω τους λογαριασμούς του σπιτιού μου. Μεγάλωσε και ο πατέρας μου, μου λέει: 

“Tο πιστεύεις ότι νικηθήκαμε;”

Νικηθήκαμε πατέρα το πιστεύω! Συνέβη όταν ο Μικρόκοσμος του Χικμέτ, σταμάτησε να είναι το ποίημα που μας ενέπνευσε και έγινε η σκληρή μας πραγματικότητα. Η προσωπική μας ανέλιξη σε καιρούς δυσβάσταχτους, το άγχος μας για το αύριο, μας έκανε πολιτισμένα και καλοντυμένα θεριά. Η συλλογικότητα θυσιάστηκε στην ισχυροποίηση του Εγώ μας.

Διχάσαμε τις ζωές μας, χωριστήκαμε σε κάστες, γίναμε όπως μας ήθελαν. Διασπασμένοι, αδύναμοι μπροστά σε ό, τι μας πλασάρουν. Δεν έχουμε δικαιώματα να υπερασπιστούμε πια. Αναλωθήκαμε σε αριστερούς και δεξιούς, δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους. Εκλέξαμε λάθος εκπροσώπους και τους παρατηρούσαμε να αλωνίζουν. Φιλοσοφούσαμε την κουλτούρα του καπιταλισμού, νιώθαμε παντοδύναμοι. Είχαμε σπίτια και εξοχικά. Είχαμε ένα τυράκι να ροκανίζουμε, μέχρι να μας πιάσει η φάκα!

Έτσι κάπως χάσαμε τις διαδηλώσεις και ευθύνη έχουμε όλοι. Έχω εγώ και εσείς κυρία Τσικρίκα, που σε ένα μανιφέστο εγωισμού ρωτήσατε σε α΄ πρόσωπο τον πρωθυπουργό γιατί σας απολύει. Εσάς προσωπικά! Μια ερώτηση για το μέλλον το δικό σας, ξέχωρα από τις ζωές των άλλων. Δε θέλω να χάσετε τη δουλειά σας κυρία μου, η φιγούρα σας μου είναι έως και συμπαθής, όμως η τράπουλα ανακατεύτηκε και τράβηξε το δικό σας χαρτί αυτή τη φορά. Ίσως τώρα καταλάβετε πόσο σημαντικό ήταν να συναντιόμαστε στους δρόμους. Ίσως αντιληφθείτε ότι είχατε και εσείς μια θέση ανάμεσα μας. Ίσως πάλι όχι..

Θυμάμαι και εκείνον τον μαγικό τύπο σε μια διαδήλωση με το κρασάκι του σε κολονάτο ποτήρι και τσούζουν τα μάτια μου. Θα ήθελα πολύ να τον ανταμώσω, να τον ρωτήσω τι ήθελε να αποδείξει με αυτήν την κίνηση. Οι διαδηλώσεις “έσβησαν” γιατί παλεύαμε με διαφορετικά κίνητρα για τον ίδιο στόχο. Η κρίση απλά μας ξεμπρόστιασε και τώρα η κυκλοφορία διεξάγεται χωρίς προβλήματα στο κέντρο της Αθήνας. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Δε ξέρω πώς να στο πω πατέρα, αλλά δε θα τραγουδήσουμε ξανά για να σμίξουμε τον κόσμο από το πεζοδρόμιο. Βάρυναν τα πανό στις πλάτες μας όσο και η ντροπή μας για την χαμένη αλληλεγγύη μας απέναντι στον άνθρωπο. Ίσως χρειαζόμασταν πιο πολλές ιδέες και πιο μικρές σημαίες.  Δώσαμε μάχες και κάποιες τις κερδίσαμε μέσα μας.  Αλλά το θέμα δεν είναι εγώ και εσύ ξέρεις, το θέμα είμαστε ΕΜΕΙΣ!