Παρακολουθώντας τις ρατσιστικές δηλώσεις από τον Δήμαρχο και ορισμένους κατοίκους του Δήμου Ωραιοκάστρου, το μυαλό μου ταξίδεψε 15 χρόνια πίσω. Στις αρχές του 2000, ως μαθητής δημοτικού θυμάμαι τον πατέρα μου να φέρνει στο σπίτι 2 νέους βοηθούς του. Τεντάς και σιδεράς, που τότε έψαχνε Έλληνες βοηθούς αλλά κανένας δεν καταδεχόταν να πάει σε μια τέτοια δουλειά. Η περίοδος της “ευμάρειας” απωθούσε πολλούς Έλληνες από τέτοιες “βαριές” εργασίες. Στον Σέχα και τον Χασάν βρήκε τα “μαστόρια” που έψαχνε. Νέα παιδιά, που καλά καλά δεν μιλούσαν την γλώσσα, αλλά μάθαιναν την δουλειά σαν σφουγγάρια.
Και οι δύο ήταν Κούρδοι πρόσφυγες από το Ιρακ. Μαζί τους είχαν πάρει και μια συγχωριανή τους, την Σιρίν και την 8χρονη Κόρη της, την Xαουνάς. Η μικρή είχε κινητικό πρόβλημα. Δεν μπορούσε να περπατήσει σωστά, στηριζόταν σε πατερίτσα και ήταν προφανές πως χρειαζόταν ιατρική βοήθεια. Για την ιστορία πρέπει να πούμε πως οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν στην Ελλάδα περπατώντας στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής από το Ιράκ.
Ο πατέρας μου τους είχε “από κοντα”. Βοήθησε να βρούνε σπίτι, τους πλήρωνε καλό μεροκάματο και φρόντισε η Χαουνάς να λάβει την απαραίτητη φροντίδα. “Μαρία” την φώναζε, και από τότε κόλλησε σε όλους μας. Γενικά, με τον πατέρα μου δεν είχα ποτέ την τυπική σχέση που έχει ένας πατέρας με τον γιο του. Μάλλον απόμακρους θα μας έλεγα. Ωστόσο τον ευγνωμωνώ που μας έμαθε από την πρώτη στιγμή πως η “Μαρία” είναι σαν αδερφή μας. Είναι συγγενής μας, που θα κάνουμε το παν για την βοηθήσουμε. Και έτσι έγινε. Η Χαουνάς μπήκε στην οικογένεια μας. Έμαθε τα ελληνικά σε λιγότερο από 2 χρόνια, χάρη σε ειδικό δάσκαλο που της παρείχε το σχολείο και μάλιστα άρχισε να τα πηγαίνει και καλά στις επιδόσεις της.
Όλα τα παιδιά μπήκαν στην οικογένεια. Περνούσαμε πάντα τις γιορτές μαζί, ενώ έμαθα πώς είναι να γιορτάζεις το Ραμαζάνι. Είχε φάση. Μου άρεσε. Ποτέ κανένας τους δεν εξέφρασε κάποια ακραία θέση για το ισλάμ ή κατά του Χριστιανισμού. Σέβονταν και συμμετείχαν μαζί μας στις χριστιανικές γιορτές και μάλιστα με χαρά. Δεθήκαμε στενά. Το αποκορύφωμα ήταν η συγκινητική τους βοήθεια όταν ο πατέρας μου τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι του και χρειάστηκε να μείνει 9 μήνες εκτός δουλειάς. Τα παιδιά έτρεχαν και κράτησαν το μαγαζί όρθιο. Δεν εξέφραζαν ευγνωμοσύνη, αλλά έκαναν αυτό που ήθελαν. Μας βοήθησαν απίστευτα.
Τα χρόνια πέρασαν, η Χαουνάς τελείωσε το γυμνάσιο και το πρόβλημα στο πόδι της είχε πια σχεδόν λυθεί. Η μητέρα της αποφάσισε να φύγουν για την Σουηδία. Ο Χασάν αποφάσισε να φύγει πίσω για το Ιράκ και ο Σέχα πηγαινοερχόταν. Ο πρώτος έχει κάνει την δική του οικογένεια εκεί και πριν λίγες ημέρες μου έγραψε στο Facebook:
“Έχω φύγει από την Ελλάδα εδώ και έξι χρόνια. Δεν έχω ξεχάσει ποτέ την οικογένεια σου, ούτε την Αθήνα, ούτε την Ελλάδα. Γνώρισα καλούς ανθρώπους και μου λείπουν πολύ. Όταν έφυγα από το Ιρακ δεν στεναχωρήθηκα τόσο όσο όταν έφυγα από την Ελλάδα. Έναν χρόνο δεν ήθελα να μιλήσω σε κάνεναν, μέχρι που μια μέρα πήγα σε ένα τοπικό festival εδώ στο Ιρακ, πού είχε έλθει και μια ελληνική αποστολή. Τους μίλησα Ελληνικά και αισθάνθηκα καλά. Να είστε καλά και να αγαπάτε την χώρα σας.”
Η Χαουνάς είναι τώρα περίπου 22 χρονών. Ζει στην Σουηδία, δουλεύει και σπουδάζει φαρμακολογία. Είναι ένα πρότυπο τόλμης, που έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου όταν έρχονται τα δύσκολα. Τα έχει καταφέρει περίφημα στη ζωή της.
Όλοι εδώ στην Ελλάδα είμαστε υπερήφανοι και χαρούμενοι που βοηθήσαμε ανθρώπους να ξανακερδίσουν την ζωή που τους διέλυσε ο πόλεμος. Και μαντέψτε: Δεν πάθαμε τίποτα που μεγαλώσαμε με την Χαουνάς. Ίσα ίσα μάθαμε πολλά. Πώς είναι να στερείσαι. Πώς είναι να παλεύεις. Πώς είναι να προσπαθείς να ξεχάσεις όλα όσα έχασες στον πόλεμο. Γίναμε άνθρωποι με λίγα λόγια. Και εγώ και τα αδέρφια μου.
Βέβαια, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Ο Πατέρας μου, ο ίδιος άνθρωπος που άνοιξε το σπίτι του στους ανθρώπους αυτούς, το 2012 ψήφισε Χρυσή Αυγή. Η τραγική ειρωνεία είναι πως ο πατέρας μου έχει τσιγγάνικη καταγωγή. Όταν τον ρώτησα γιατί, μου είπε “για να φύγουν οι προδότες που μας έφεραν εδώ”. Τότε του θύμισα την Χαουνάς και του έδειξα 2-3 βιντεάκια από διώξεις προσφύγων και μεταναστών από ΧΑυγίτες στο κέντρο της Αθηνας και του διάβασα τις θέσεις της ΧΑ για τους τσιγγάνους. Ήταν η πρώτη φορά που δεν προσπάθησε να απαντήσει, όπως συνηθίζει. Έμεινε σιωπηλός και σχεδόν παγωμένος.
Κατάλαβα οτι κατανόησε το λάθος του.
Βλέποντας λοιπόν όλα αυτά τα ξεσπάσματα μίσους στο Ωραίοκαστρο για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, είμαι διχασμένος. Αυτοί οι άνθρωποι ενδέχεται να έχουν πέσει στην ίδια πλάνη του νεοναζιστικού λαϊκισμού και της προπαγάνδας που έπεσε ο πατέρας μου. Όμως ενδέχεται να είναι και πραγματικοί νεο-ναζί. Για τους δεύτερους δεν ξέρω την λύση. Οι πρώτοι, χρειάζονται σίγουρα μία “Χαουνάς”.
Αν υπάρχει λοιπόν ένα μήνυμα που θέλω να περάσω μέσα από αυτό το “προβοκατόρικο” βήμα είναι το εξής: Βάλτε τους πρόσφυγες στα σπίτια σας. Έχουν να σας μάθουν πολλά.
