Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι αυτού του κόσμου ίσως και να μη του αξίζουμε σαν είδος. Είμαστε ανεκτά όμορφοι και παράφορα νάρκισσοι, έχουμε αρκετή εξυπνάδα για να δημιουργήσουμε την πιο νοσηρή πραγματικότητα. Με τις σκέψεις αυτές ταξίδεψα μέχρι την Κρακοβία, κατέβηκα από το λεωφορείο στο χωριό Όσβιετσιμ και κοντοστάθηκα μπροστά σε αυτό που κάποτε ονόμαζαν στρατόπεδο εργασίας. “Καλώς ήρθατε στο Άουσβιτς”, μας είπαν και κάπως το κεφάλι μυρμήγκιασε.
Το οξυγόνο λιγοστό, χάθηκε όταν τα φουγάρα κάπνιζαν ανθρώπους. Στην περιοχή, λιγοστοί επίσης κάτοικοι, να σέρνουν καραβάνι τις αναμνήσεις του παρελθόντος, από γενιά σε γενιά. Σαν να πάγωσε ο χρόνος από τότε που η μυρωδιά της καμένης σάρκας, πότιζε τα σπίτια και τους κήπους τους.
Στέκομαι και κοιτώ τις καμινάδες που μοιάζουν ατέλειωτες. Μια απέραντη σιωπή στο μέρος που 1.3 εκατομμύρια άνθρωποι έφτασαν και 1.1 εκατομμύριο δεν έφυγαν ποτέ. Η ασφυξία περνάει χειροπέδες στα συναισθήματα μου, τα κεριά στα κρεματόρια, τα κόκκινα λουλούδια στους θαλάμους αερίων, οι βιτρίνες με τα μαλλιά και τα παπούτσια κορμιών που δε βρήκαν στο μέρος αυτό, ούτε τον Θεό ούτε τον (απ)άνθρωπο.
Στην επιστροφή, μπουρδουκλώνω στα δάχτυλα μου μια πέτρα που πήρα έξω από το κελί που άφηναν τους ανθρώπους να ζήσουν μέχρι να πεθάνουν, χωρίς νερό και φαγητό.
Σαν παιδί αναρωτιέμαι, τι έφταιξαν για να ζήσουν και να πεθάνουν τόσο βάναυσα οι άνθρωποι αυτοί;
Ανά τους αιώνες οι λαοί πέφτουν θύματα προπαγάνδας, μαθαίνουν να μισούν αναίτια. Μαθαίνουν να ταυτίζονται με το συμφέρων των ισχυρών και συννάμα παρανοϊκών αυτού του πλανήτη. Όχι, για στατιστικά λάθη δεν θα μιλήσουμε εδώ, φτάνουν οι κοινωνίες των μαζών να αγνοούν την ιστορία, ενσκήπτοντας στα ίδια λάθη. Ξανά και ξανά.
Όμορη επανάληψη το παρελθόν με το μέλλον, με την κακοποίηση να κάνει κύκλους μετατρέποντας τις περισσότερες φορές τους κακοποιημένους, σε θύτες.
Δεν πρόλαβε η γη να γυρίσει τον άξονα της και το ολοκαύτωμα των Ισραηλινών, ξεκλήρισε τη Γάζα, το δικό τους στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τυφλά χτυπήματα σε αμάχους που με ξεδιάντροπο θράσος χαρακτήρισαν ηθικά. Βλέπετε, ο Παλαιστινιακός λαός δεν σεβάστηκε την επεκτατική τους πολιτική, ήταν πιο ισχυρή από ένα παιδί που πεθαίνει στα συντρίμμια. Δυστυχώς, οι μάζες και τα κράτη δεν μαθαίνουν, έχουν νοσηρή αμνησία και βαυκαλισμένη ηθική να καμαρώνουν σαν διαφημιστική ταμπέλα.
Ο κόσμος σκότωνε και σκοτώνει με κριτήρια θρησκευτικά, οικονομικά και πολιτικά. Η θρησκεία όμως είναι η απόλυτη σταρ στην περίπτωση μας. “Με τη δύναμη του Θεού στο πλευρό μας θα θριαμβεύσουμε στο Ιράκ” διακήρυττε ο Τζορτζ Μπους, “Πολεμήστε σαν να σας έδωσε εντολή ο Θεός” ο Σαντάμ Χουσεΐν. Ο Θεός λοιπόν του καθενός “ελέγχει τη φάση” γιατί κάποιοι μάγκες τον κάνουν αόρατο εχθρό κάθε φορά που λιμπίζονται κομμάτια γης, που θα τους φέρουν χρήμα και ισχύ.
Τώρα η Δύση τρέμει! Οι καλογυαλισμένες γραβάτες ορκίζονται (στο Θεό λογικά) ότι θα διαφυλάξουν την ασφάλεια και την ειρήνη από τους Τζιχαντιστές που έχουν βάλει στο μάτι την άσπιλη και ειρηνική Ευρώπης μας. Και κάπου εκεί που σε έχουν κάνει έξαλλο, βλέπεις και τα αρρωστημένα βίντεο παιδιών με πορτοκαλί στολές να παίρνουν κεφάλια αιχμαλώτων και φοβάσαι και καλά κάνεις! Θρέψαμε τα τέρατα και τώρα κρυβόμαστε πίσω από τις Πλατωνικές σκιές τους;
Μισούμε τους πρόσφυγες και απομιζούμε τα υπάρχοντά τους κι όταν φτάσουν στον προορισμό που λέγεται Γερμανία, ανάβουμε φωτιά να λαμπαδιάσουν. Η Μέρκελ πλήρωσε την βιομηχανική εκμετάλλευση του προσφυγικού και η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) στα καλύτερα της, ισχυροποιείται με ξεκάθαρη ακροδεξιά ατζέντα.
Νεοναζί στη Γερμανία των 90s και των 00s, μήπως ξεχνάμε τον στιγματισμό και τις αντιδράσεις του τότε, σήμερα; Άραγε ήταν ο Χίτλερ ο μόνος πιο παρανοϊκός τύπος αυτού του πλανήτη; Ήταν ο μόνος που πάνω στην οικονομική ύφεση και την ανάγκη τόνωσης του εθνικιστικού ιδεώδες, “έχτισε” την παραφροσύνη του; Οι δάδες άναψαν και οι σβάστικες εμφανίστηκαν ξανά σε μια Ευρώπη που ετοιμάζεται να δει πολύ χειρότερες εικόνες.
Πρέπει να κατανοήσουμε το γεγονός του ότι όταν κάτι θεωρείται νόμιμο, δε σημαίνει αυτομάτως πως είναι και αποδεκτό. Στον κόσμο μας όμως κυβερνά το ψέμα και το άκρως αντίθετο: το κοινώς αποδεκτό, καθίσταται νόμιμο. Δεν μπορεί να είναι αποδεκτές οι συνθήκες κράτησης των αυτόχθονων παιδιών στην Αυστραλία τα οποία κακοποιούνται γυμνά και αφήνονται δεμένα σε καρέκλες με κουκούλα στο πρόσωπο. Δεν είναι αποδεκτά τα δακρυγόνα που ρίχνουν στα κελιά τους και ακόμα χειρότερο δεν είναι αποδεκτές οι δηλώσεις περί άγνοιας της κατάστασης από τους αρμόδιους!
