Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Χάρηκα για την κατάκτηση δύο μεταλλίων από την Άννα Κορακάκη. Χάρηκα γιατί είδα ένα κορίτσι της γενιάς μου (ντάξει, λίγο νεότερο) να βάζει έναν στόχο, να κάνει πολλές θυσίες για να τον επιτύχει και εν τέλει να τα καταφέρνει χωρίς καμία βοήθεια από την πολιτεία, το κράτος, τους φορείς ή όπως αλλιώς θέλεις να το πεις. Χάρηκα. Αλλά υπερήφανος δεν ένιωσα σε καμία στιγμή. Γιατί να νιώθω εγώ υπερήφανος;

Δεν βρίσκω κανέναν λόγο να νιώθω υπερήφανος για κάτι στο οποίο δεν συνέβαλλα ούτε στο ελάχιστο. Φυσικά και χαίρομαι, αλλά άλλο πράγμα η χαρά και άλλο η υπερηφάνεια. Προσωπικά νιώθω υπερήφανος αποκλειστικά για πράγματα που έχω καταφέρει εγώ. Γιατί αν “ψηλώνει” κάποιος λόγω ενός μεταλλίου και βγάζει σημαία στο μπαλκόνι για να το δείξει (ναι το άκουσα στο ραδιόφωνο αυτό) τότε θα έπρεπε να ισχύει και το αντίθετο. Να μη μπορεί δηλαδή ο ίδιος να πάει στη δουλειά σήμερα λόγω της ντροπής που του προκάλεσε ο αποκλεισμός του Ηλιάδη στο τζούντο. Τι όχι;

Αν νιώθεις υπερηφάνεια στις χαρές και αδιαφορείς στις λύπες, τότε μάλλον είσαι πανηγυρτζής. Όπως καλή ώρα οι πολιτικοί που πάνε με τις ανθοδέσμες και περιμένουν (μόνο τους νικητές φυσικά) τους αθλητές στα αεροδρόμια για να γίνουν μια μικρή μουτζούρα στη φωτογραφία της νίκης. Αρκεί να φανούν στο γυαλί, αρκεί να ακουστούν στο ραδιόφωνο, αρκεί να τους δείξουν οι εφημερίδες. Όπως έκανε σήμερα ένας υπουργός (καμία σημασία δεν έχει ποιος είναι, έτσι κι αλλιώς καμία διαφορά δεν έχει με τους προηγούμενους και καμία διαφορά δε θα έχει με τους επόμενους) που πήγε μέχρι εκεί για να μιλήσει στις κάμερες και να πει ότι “η Άννα είναι παιδί όλων των Ελλήνων”. Σόρυ υπουργέ αλλά δεν πάσχισαν όλοι οι Έλληνες μαζί για να μεγαλώσει, ούτε όλοι οι Έλληνες της πλήρωναν αυτά που χρειάζεται για να προπονείται και να μπορείς εσύ να φωτογραφίζεσαι δίπλα στα μετάλλιά της.

Βέβαια όταν οι αθλητές έχουν πραγματική ανάγκη την πολιτεία τότε ο υπουργός και ο κάθε υπουργός γυρίζει το κεφάλι από την άλλη. Τώρα όμως που ήρθε η ανέλπιστη επιτυχία, ο πανηγυρτζής εκπρόσωπος της κυβέρνησης στο καλωσόρισμα, δήλωσε πως: “Η πολιτεία θα κάνει όσα δεν έκανε μέχρι σήμερα”. Όχι ότι περιμέναμε να πει και τίποτα άλλο δηλαδή. Αλλά είναι φοβερό να τους ακούς να λένε (με κάπως πιο “εύηχο” τρόπο) σε κάθε αθλητή πως αν δεν φέρνει επιτυχίες δεν θα έχει και καμία βοήθεια από την πολιτεία. Έως και αγενές θα το χαρακτήριζα. 

Ή και υποκριτικό, σαν τα πανηγύρια των πολιτικών αρχηγών στα social media που ξαφνικά εκτίμησαν την σκοποβολή και έγραψαν συγκινημένοι την παπάτζα τους για να ακουστεί το όνομά τους και να δείξουν -απευθυνόμενοι στην αθλήτρια- κι εκείνοι την υπερηφάνια τους. 

Ο δήμος της πόλης της φαντάζομαι είναι και αυτός υπερήφανος για την αθλήτρια, σε τόσο μεγάλο βαθμό που γκρέμισε το ακατάλληλο σκοπευτήριο στο οποίο προπονούταν η Κορακάκη για να φτιάξει ένα καινούργιο. Έτσι υποστηρίζουν από τον δήμο. Γιατί εγώ ο κακεντρεχής λέω ότι το γκρέμισαν για να μην το καταγράψουν τα τηλεοπτικά συνεργεία και οι φωτογράφοι που κατέκλυσαν την πόλη για να δουν από κοντά τη ζωή της ολυμπιονίκη. Φαντάζομαι ότι αν δεν είχε πάρει κάποιο μετάλλιο η Κορακάκη, θα συνέχιζε να προπονείται στην παράγκα που όλοι θαυμάσαμε.