Αρχικά, να πω ότι ξεφυλλίζω τοπικές εφημερίδες από τα μικράτα μου και φυσικά ΟΧΙ από επιλογή μου. Πάντα, μα πάντα, είτε αυτό λεγόταν ντου στο WC, είτε αναμονή στο ιατρείο, είτε επίσκεψη στο σπίτι της γιαγιάς (το οποίο, άκουσον-άκουσον, δεν είχε πλέιστέσιο!), ο μοναδικός τρόπος να περάσει αναίμακτα η ώρα ήταν το ξεφύλλισμα μιας μικροκοινωνικής φυλλάδας. Και μην παραξενεύεσαι Προβοκάτορα: κινητό πήρα στο γυμνάσιο, δεν έπαιζε άλλη επιλογή. 

Εσύ που διαβάζεις τώρα, το πιο πιθανό είναι να ‘σαι πρωτευουσιάνος και να έχεις συνηθίσει τη μελέτη σε Πουλιτζερικά αναγνώσματα όπως “Τα Νέα” και η “Καθημερινή“, εγώ έρχομαι για να σου αναδείξω ΤΗΝ εναλλακτική. Πίστεψέ με, είναι τόσο ανοργάνωτη που θυμίζει ελληνική ομάδα σε Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις τον Αύγουστο.

Έχουμε και λέμε: Εξώφυλλα Τοπικής Εφημερίδας Vs Gregor Clegane: 3-0


Μιλάμε για ένα συνονθύλευμα φωτό και τίτλων που ξεχειλίζουν από φρίκη, αίμα, πόνο και… διαφημίσεις για αϊλάινερ. Ουσιαστικά, σε αναγκάζει να σπαράξεις από την πρώτη κιόλας ματιά, πριν καν προλάβεις να δώσεις το τίμιό σου ευρώ για να την αποκτήσεις. Δεν θέλω να σε πανικοβάλλω, αλλά προσωπικά όταν βλέπω τίτλο “Δεν τους χώρισε ούτε ο Θάνατος” ή “Νεκρό Αγγελούδι στην άσφαλτο” με κεφαλαία,  που καλύπτουν τα 3/4 της εφημερίδας, μου κόβονται τα πόδια. Άσε που τις περισσότερες φορές περιβάλλεται με καντηλάκια που είμαι σίγουρος ότι τα βρήκαν κάπως έτσι: “Γουγλ -> κερί κηδείας wallpaper -> πώς το κατεβάζω”.

Που ‘ναι ο αρχισυντάκτης οεο;

Και όλο αυτό συμβαίνει φυσικά, επειδή συνήθως εκλείπει η αρχισυνταξία και γενικότερα η διεύθυνση σύνταξης για να τους βάλει ένα “λογικό” κωλόχερο στο πώς θα παρουσιάσουν με μια στοιχειώδη συνέχεια και συνεκτικότητα τη ροή των θεμάτων. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, αν παρατηρήσεις κάτω-κάτω στη δεύτερη σελίδα θα δεις πως και θέση αρχισυντάκτη και θέση διευθυντή σύνταξης παίζει. Το θέμα είναι πως ο αρχισυντάκτης θα ‘ναι και διευθυντής σύνταξης και υπεύθυνος για το πρωτοσέλιδο και αρθρογράφος στα κοσμικά και στις κηδείες και εμπορικός διευθυντής, ενώ κατά πάσα πιθανότητα τα βράδια θα δουλεύει και ως σεκιουριτάς στο κτίριο που στεγάζεται η εφημερίδα. Με άλλα λόγια; Ο Μαγκάιβερ της τοπικής φυλλάδας.

Τροχαίο με 5 νεκρούς και στα καπάκια… γουρουνόπουλο

Γι’ αυτό, λοιπόν, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο εκεί που διαβάζεις για ένα τροχαίο με πέντε νεκρούς, ξαφνικά η πρόταση να κόβεται από μια διαφήμιση ενός Ψητοπωλείου που έχει ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ στη γουρουνοπούλα. Θα μου πεις “Μα καλά, πως θα ζήσουν αυτοί; Πώς θα βγάλουν το ψωμάκι τους;“, θα συμφωνήσω, γιατί κι εμείς στο ίδιο καζάνι βράζουμε και τα χρειαζόμαστε τα διαφημιστικά ευρώπουλα. Αλλά, βρε αδελφέ, πρωτίστης σημασίας είναι το περιεχόμενό κι έπεται το προϊόν που θέλεις να προωθήσεις διαφημιστικά.

Ας μείνουμε λίγο ακόμα στο θέμα της θεματολογίας. Όλες οι εφημερίδες που διαβάζεις (αν διαβάζεις) έχουν αρχή, μέση και τέλος. Στις πρώτες σελίδες, ας πούμε, θα δεις τα της πολιτικής, στη μέση κοινωνικά και στο τέλος αθλητικά και γκόσιπ. Στον τοπικό τύπο να τα ξεχάσεις αυτά. Στην δεύτερη σελίδα μπορεί να έχει τη σημαντική παρέμβαση του νομάρχη για τις πυρκαγιές σε δασική έκταση και στην τρίτη την ωραία του χωριού που και κουλουράκια φτιάχνει και σίδερο βαστά.

Υπερβολικός ε;


​Ωστόσο, όπως έδειξε σχετική έρευνα που διενήργησε για λογαριασμό του Συνδέσμου Ημερήσιων Περιφερειακών Εφημερίδων η εταιρεία δημοσκοπήσεων Fοcus Bari, οι πωλήσεις των τοπικών εφημερίδων έχουν ραγδαία άνοδο, παρουσιάζοντας διείσδυση 80% πανελλαδικά, με τους αναγνώστες τους να σπαταλούν περίπου 36′ σε καθημερινή βάση για την ανάγνωσή τους. Κι όλα αυτά τη στιγμή που οι περισσότερες απ’ αυτές έχουν πάνω-κάτω ίδια τιμή με τις αντίστοιχες εθνικής εμβέλειας… 

Άρα;

Μπορεί η εφημερίδα να πεθαίνει – όπως συχνά αρέσκονται να λένε πολλοί – μέρα με τη μέρα, αλλά στην περίπτωση των εφημερίδων της επαρχίας κάποιοι συνεχίζουν να βγάζουν το ψωμάκι τους ποντάροντας στην αμεσότερη σχέση με τους αναγνώστες, ανέγγιχτοί από την διείσδυση των νέων μέσων ενημέρωσης και ευρύτερα του διαδικτύου. Παρά τις όποιες τους αδυναμίες και τις ενστάσεις που μπορεί να εγείρει ένας ευκαιριακός αναγνώστης διαβάζοντάς τες, η αλήθεια είναι πως καταφέρνουν να κρατούν αφοσιωμένο ένα μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα βρίσκει στο ύφος και στο περιεχόμενό τους το υποκατάστατο της – πάντα λατρεμένης στην επαρχία – καφενειακής κοινωνικοποίησης. 

Στο πλαίσιο αυτό κι όσο κι αν φαίνεται πως γκρινιάζω, συνεχίζω να δηλώνω φαν της εφημερίδας της περιοχής μου και θα συνεχίσω να σαλιώνω τις σελίδες που εκδίδουν τα πατριωτάκια μου, κάθε φορά που ο δρόμος με φέρνει στο χωριό. Μάστιγα μεν, εθιστική δε…

*Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στην Ευβοϊκή Γνώμη, απλά τυχαίνει ως συντοπίτης να έχω περισσότερες παραστάσεις από βασικά τους ατοπήματα.