Εξηγούμαι: Δεν έχω κανένα σκοπό να ευλογήσω ούτε τα γένια τα δικά μας, ούτε τα δικά σας. Μακριά από εμάς τα σαλιαρίσματα και οι κολακείες προς το φανταστικότερο και πιο γαμηστερό αναγνωστικό κοινό του ελληνικού διαδικτύου. 

Όσο να ‘ναι, όμως, μέσα στον έναν περίπου χρόνο που μαζευτήκαμε παρεάκι για να σας δώσουμε ό,τι έχουμε να σας δώσουμε, το δικό μας κομμάτι από την πίτα της αναγνώρισης το έχουμε τσιμπήσει. Μικρό μεν, γευστικό όσο δεν πάει δε. Τα “πολλά ευχαριστώ“, λοιπόν, προς όλους εσάς που μας διαβάζετε πεισματικά, είναι λίγα. Σε κάθε περίπτωση, σας ευχαριστούμε όσο δεν πάει.

“Κατά τ’ αλλα δεν θα σαλιάριζες ρε ψηλέ…”, θα ακούγεται προφανώς σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας αυτή τη στιγμή, αλλά μισό λεπτάκι να σας εξηγήσω τους λόγους που οι ευχαριστίες μου όχι μόνο δεν αρκούν, αλλά είναι ουσιαστικά και ελάχιστες ως αντιστάθμισμα σε όσα μας προσφέρετε. 

Σχολιαστές εσείς super stars!

Έχουμε και λέμε. Για να πάει καλά ένα σάιτ και για να ξεχωρίσει μέσα στην αχανή ιντερνετική πραγματικότητα, χρειάζονται δύο βασικά πράγματα: ποσοτική και ποιοτική αναγνώριση.

Η πρώτη έρχεται μέσα από τα “χτυπήματα” που μας δίνετε και η δεύτερη μέσα από τα “ευχαριστώ” σας. Ένα κείμενο μπορεί να σου φέρει 100.000 “χτυπήματα” και κανένα “ευχαριστώ”, καμία διάδραση, καμία ένδειξη αποδοχής της δουλειάς σου. Αυτό είναι ένα κακό κείμενο, μία μορφή περιεχομένου με την οποία πολύ απλά… δεν πας πουθενά. Από την άλλη, μπορείς να βρεις κείμενα με σχετικά λίγα “χτυπήματα”, το οποίο όμως να έχει κάνει τέτοιο γκελ στους αναγνώστες, να έχει δημιουργήσει τόσες ταυτίσεις, να έχει γεννήσει προβληματισμό ή ακόμα και λυγμούς από τα γέλια. Αυτό είναι ένα καλό κείμενο, αλλά μαντέψτε: Αν δεν σου δώσει χτυπήματα, επίσης δεν πας πουθενά.

Στο Provocateur μπορούμε να υπερηφανευόμαστε πως τακιμιάζουμε ικανοποιητικότατα την ποσότητα (aka, επισκεψιμότητα) και την ποιότητα (aka, ανταπόκριση του κοινού).

Θα σκέφτεστε, ενδεχομένως, πως από τη στιγμή που η επισκεψιμότητά του σάιτ πηγαίνει πρίμα, γιατί να μας νοιάζει η διάδραση με το κοινό; Ακούστε να δείτε πώς έχουν τα πράγματα:

Τίποτε άλλο δεν μπορεί να μπει στη ζυγαριά και να σταθεί απέναντι στην αξία που έχει για εμάς η δική σας συμμετοχή, το feedback σας, το επιβραβευτικό σας σχόλιο ή εκείνο που θα μας υποδείξει λάθη, παραλείψεις ή και διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Δεν ξέρω τι έχετε ακούσει, αλλά το επάγγελμα του αρθρογράφου δεν είναι από εκείνα τα ελάχιστα που κυκλοφορούν στην πιάτσα και μπορούν να σου λύσουν το οικονομικό της ζωής σου. Είναι, όμως, από εκείνα τα τυχερά επαγγέλματα που δεν διακρίνονται για τον “στεγνό” κι απρόσωπό τους χαρακτήρα. Από τις δουλειές που έχεις την ευκαιρία να έρθεις σε επαφή με τον κόσμο και τα αισθητήριά του. Όσα περισσότερα από αυτά ενεργοποιήσεις, τόσο μεγαλύτερη είναι η χαρά που παίρνεις, τόσο πιο θελκτική φαντάζει η εργασία μέσα σε ένα – συνηθισμένο κατά τ’ άλλα – γραφείο. Και στην τελική, τόσο πιο μεγάλη η όρεξή σου για να δημιουργήσεις περιεχόμενο της προκοπής.

Σχόλια, σχόλια, φλόμωσε μας με σχόλια

Κι αυτήν την όρεξη, μας την προσφέρετε αβέρτα όλοι εσείς που μπαίνετε στον κόπο να αφήσετε ένα σχόλιο κάτω από το κείμενο στη σελίδα, κάτω από το ποστάρισμά μας στο Facebook. Πολλές φορές το συζητάμε και μεταξύ μας πως μερικά από τα σχόλιά σας είναι τόσο εμψυχωτικά που δεν ανταλλάσσονται ούτε με μερικά πενηντάευρα έξτρα στο μισθό μη δίνεις σημασία αφεντικό. Έχουμε κλάψει (με την καλή έννοια), έχουμε πάρει ιδέες, έχουμε προβληματιστεί κι (ελπίζουμε πως) έχουμε γίνει καλύτεροι μέσα από εσάς και τις παρατηρήσεις σας. Να μην υποτιμάτε, επομένως, το ρόλο σας σε τούτο εδώ το σάιτ.

Δεν είστε θύματα, των οποίων το “κλικ” εκμαιεύουμε. Είστε συνδιαμορφωτές και βασικοί (συμ)μέτοχοι του εγχειρήματος που εδώ κι ένα χρόνο φαίνεται πως σας κρατάει καλό παρεάκι. Κι αν καμιά φορά στεναχωρούμε μερικούς από εσάς, σερβίροντάς σας περιεχόμενο διαφημιστικής φύσης, να δείχνετε κατανόηση. Εκτός από μια όμορφη παρέα, είμαστε κι ένα εταιρικό σχήμα με ανάγκες και υποχρεώσεις που κάπως πρέπει να βγάλει τα προς το ζην. Δεν θα πλατιάσω επ’ αυτού, θα σας τα πει οσονούπω με κείμενο-παρέμβαση ο Ντόκος. 

Και για να κλείσω. Το ευχαριστήριο αυτό κείμενο το είχα καιρό στο μυαλό μου. Βασικά, το είχα από τις πρώτες εκείνες ημέρες λειτουργίας του σάιτ. Εκείνες με τη χαμηλή – συγκριτικά με τα σημερινά δεδομένα- επισκεψιμότητα, εκείνες που όταν ερχόταν ειδοποίηση για κάποιο νέο σχόλιο, ακουγόταν στο γραφείο: “Ο γιατρός είναι ρε, βάζω και στοίχημα“. Κανείς δεν πόνταρε εναντίον, γιατί όντως, 9 στις 10 φορές που κάποιος έβρισκε το θάρρος να σχολιάσει σε μια σελίδα που οι σχολιαστές της δεν γέμιζαν ταξί, αυτός ήταν ο “drgiatros“. Μια περιπτωσάρα σχολιαστή από τις λίγες, ένας αδερφός Προβοκάτορας, που κανείς από την συντακτική ομάδα δεν γνωρίζει προσωπικά. Κι όμως. Ο παλίκαρος φαίνεται πως έχει διαβάσει κυριολεκτικά ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ ΜΑΣ, ξέρει τα χούγια και τις προτιμήσεις μας, μας επικροτεί και μας βάζει και χέρι όταν χρειάζεται. Δεν έχετε ιδέα πόσο ανάγκη έχουμε από “drgiatrous“. Γι’ αυτό σας λέω: Νιώθουμε ευλογημένοι που συνεχώς ξεφυτρώνουν ολοένα και πιο πολλοί σαν και του λόγου του.

Να μας διαβάζετε ρε και ΚΥΡΙΩΣ να μας σχολιάζετε. Όχι πίσω από την πλάτη μας, αλλά εκεί, κάτω-κάτω, στο section με τα σχόλια. Αυτά μας ζουν. Όχι ο οποιοσδήποτε μισθός.