Προς Λώρα (κοινοποίηση στους γονείς της):
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Πόσο μάλλον με την δική μου πραγματικότητα.
Νομίζω ότι έφτασε η ώρα να πούμε ορισμένες αλήθειες. Βασικά μία και μόνο τεράστια αλήθεια που σιγοψιθυρίζεται από εδώ κι από εκεί αλλά σπάνια ακούγεται όπως πρέπει να ακουστεί, με στεντόρεια δηλαδή φωνή και 20 κιλά ντεσιμπέλ:
“ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΟ ΩΡΑΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ!”
Και ξέρεις τι συνεπάγεται αυτό, φίλε Προβοκάτορα; Ότι δεν υπάρχουν πιο ευλογημένοι άντρες στην υφήλιο από εμάς που έχουμε την τύχη να συναναστρεφόμαστε, να καψουρευόμαστε, να συνοδευόμαστε, να παντρευόμ και να λιμπιζόμαστε θηλυκά σαν κι αυτά που γεννά τούτη εδώ η κοσμογωνιά.
Εκεί κι εδώ
Έχω ταξιδέψει στα ξένα τόσο όσο απαιτείται για να σχηματίσω μια – όχι απόλυτη αλλά – γενική εικόνα: Ωραία προσωπάκια που έχουν κάτι να σου πουν, προσεγμένες (όχι με την έννοια του σικάτου απαραίτητα) παρουσίες, θα συναντήσεις παντού. Εννοείται πως δεν κουβαλάμε το αποκλειστικό μονοπώλιο στο Κάλλος εξαιτίας της συντοπίτισσας Αφροδίτης. ΑΛΛΑ: Τόσες ωραίες φάτσες συγκεντρωμένες σε έναν οποιονδήποτε, τυχαία επιλεγμένο χωρό, ανά πάσα ώρα και στιγμή της ημέρας, δεν ξέρω για εσένα αλλά προσωπικά δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού. Ούτε καν σε προορισμούς όπου ο γυναικείος τους πληθυσμός φημίζεται περισσότερο κι από αυτά τα ίδια τα αξιοθέατά τους.
Και ξέρεις ποιο είναι το θέμα τώρα; Ότι δεν μπορείς, ρε διάολε, να μιλήσεις για το φαινόμενο “Ελληνίδα Γυναίκα” και να έχεις καθαρό μυαλό. Να ξέρεις, δηλαδή, από πού θα το πρωτοπιάσεις και το πώς θα “απλώσεις” τα επιχειρήματά σου για ένα θέμα όπου οι Λέξεις φαντάζουν αστείες από τη στιγμή που υπάρχουν οι Εικόνες. Καλή ώρα:
Καταλαβαίνεις τι εννοώ;
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για εικόνες. Κι ας ξεκινήσουμε με αυτές που το ανθρωπότυπο της Ελληνίδας συναντάται στην καλύτερη μορφή του. Ναι, καλά το φαντάστηκες. Θα μιλήσουμε για τις εικόνες που συναντάμε σε καθημερινή βάση και κατά κύματα μέσα στο Μετρό.
Ποια καλλιστεία;
Μισό λεπτό, πρώτα, να εξηγήσουμε στους αδερφούς από τη Θεσσαλονίκη περί τίνος πρόκειται: Μιλάμε ουσιαστικά για ένα υπόγειο σύστημα συγκοινωνιών, που μεταφέρει καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Οι μισοί εξ αυτών, τουλάχιστον, είναι γένους θηλυκού. Αν από αυτές εξαιρέσεις τις ανήλικες και τις γιαγιούλες, από το υπόλοιπο που μένει, θα τολμούσα να πω πως ένα 40-50% είναι πραγματικά Ο-ΜΟΡ-ΦΟΤΑΤΟ. Και μη βάζεις το μυαλό σου να φαντασιώνεται σε “κλίμακα Playmate”. Η ομορφιά δεν μετριέται απαραίτητα σε εξωγήινα πρότυπα. Υπάρχουν μικρότερες και μεγαλύτερες κυρίες εκεί έξω που δε φωνάζουν από χιλιόμετρα με την παρουσία τους, αλλά όταν τους ρίξεις μια δεύτερη και τρίτη ματιά, θα ντραπείς που δεν τις πρόσεξες με την πρώτη.
Μπες σε έναν συρμό, φίλε Σαλονικιέ, ρίξε μια ματιά γύρω σου κι αν σου σκάσει φλάσμπακ από ρεφρέν Χαριτοδιπλωμένου, να μην ανησυχήσεις…
“Ψηλές, κοντές, ξανθιές, μελαχρινές, αδύνατες, τσουπωτές, όλες καλές…“. Και να φανταστείς πως ο Κωσταντής τα έλεγε όλα αυτά χωρίς να έχει ακούσει ποτέ στη ζωή του ότι “ο ανελκυστήρας στο σταθμό Μοναστηράκι βρίσκεται εκτός λειτουργίας“.
Όλα όσα μπορούν να δουν τα μάτια σου από τη στιγμή που θα κατέβεις τις κυλιόμενες μέχρι να ξανασυναντήσεις το φως της ημέρας, θα σε “χορτάσουν” για το υπόλοιπο της ζωής σου. ΟΚ, για μια εβδομάδα. ΟΚ, για μια ημέρα μόνο. ΓΙΑΤΙ ΣΑΣ ΔΟΥΛΕΥΩ ΘΕΕ ΜΟΥ; ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ!. Εικόνες κατακλυσμιαίες, περνούν μπροστά από τα μάτια σου εν ριπή οφθαλμού και χάνονται. Μέχρι που αναπληρώνονται σε χρόνο ντε τε από άλλες εξίσου ή ακόμη πιο έντονες.
Μαυρισμένες επιδερμίδες, καθαρά βλέμματα, χαμόγελα κι αρώματα που κάνουν τα μηνίγγια σου να χτυπάνε. Καλοκαιρινά σανδάλια με περιποιημένα δάχτυλα κι άλλα κρυμμένα μέσα σε αλανιάρικα σταράκια και σε τακούνι γδουπερό. Φορέματα ανάλαφρα κι αποκαλυπτικά, τζιν σκισμένα, σορτσάκια εφαρμοστά ή ένα φανελάκι απλό που τα κάνει όλα πιο σύνθετα. Διαβάζουν βιβλία, παίζουν με τα κινητά, συζητούν μεταξύ τους, χαζεύουν έξω μέσα από τα γυαλιά ηλίου. Κι αν είσαι όμορφος σαν τον Ράπτη, μπορεί καμιά φορά να χαζεύουν και προς το μέρος σου…
Τα είχα μεταφέρει και σε έναν φίλο Καναδό που με είχε επισκεφτεί πέρυσι: “Θες να καταλάβεις πόσο όμορφες είναι οι Ελληνίδες; Απλά μπες στο Μετρό και κράτα τα μάτια σου σε εγρήγορση“. Όταν του το είπα, βέβαια, ήταν παρούσα και η γυναίκα του που του πέταξε κάτι σε “ντοντγιουντέρ”. Την επόμενη μέρα που κατεβήκαμε Μοναστηράκι με το Μετρό, είδα τον Ράντεκ να μένει με ανοιχτό το στόμα και το στόμα της Ναρέν έτοιμο να ξεράσει διάφορα στη γλώσσα των Κεμπεκιανών συμπατριωτών της. Ας είναι. Ο Ράντεκ είδε. Και είδε αυτό που βλέπει κάθε τουρίστας που ξεκινάει από το “Ελ. Βενιζέλος” για να φτάσει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του: Ποσότητα και ποιότητα συσσωρευμένης ομορφιάς, τόση όσο πουθενά αλλού στον κόσμο.
Έτσι που λες Σαλονικιέ. Άντε, και στα δικά σου. Αν και είμαι σίγουρος πως στην πόλη σου δεν χρειάζεσαι Μετρό για να απολαύσεις την ομορφιά από τις συμπρωτευουσιάνες. Όπως και σε κάθε άλλη πόλη αυτής εδώ της χώρας, το θεόπλασμα που ακούει στο όνομα “Ελληνίδα Γυναίκα” δεν χρειάζεται ράγες τρένων για να ευδοκιμήσει.
Λωράκι, αν έφτασες μέχρι εδώ 
