Κινητοποίηση. Νομίζω πως αυτή είναι η λέξη-κλειδί που αποτυπώνει ξεκάθαρα τις αλλαγές που έφερε η “social media era”.
Το διαδίκτυο ήταν ήδη εδώ αλλά τα κοινωνικά δίκτυα, με μπροστάρη το “παιδί” του Ζούκερμπεργκ, ήταν εκείνα που κινητοποίησαν κόσμο να ασχοληθεί μαζί του. Πόσους και πόσους δικούς σου θυμάσαι να λένε πριν από 6-7 χρόνια: “Πάω να αγοράσω λάπτοπ για να έχω Facebook”; Άνθρωποι των πρώτων και δεύτερων “-άντα”, άντε και των πρώτων “-ήντα”, οι οποίοι μέχρι τότε δεν είχαν ιδέα, κοινωνικοποιήθηκαν διαδικτυακά και τεχνολογικά αφότου άνοιξαν λογαριασμό (κυρίως) στο Facebook.
Και ήταν τα σόσιαλ που κινητοποίησαν, αφύπνισαν, υποβοήθησαν με πάμπολλους τρόπους και σε διαφορετικά επίπεδα: Από το σπάσιμο του μονοπωλίου της πληροφόρησης από τα συμβατικά – και συνήθως ελεγχόμενα – ΜME, την κινητροποίηση της συμμετοχής στις διαδηλώσεις της “Αραβικής Άνοιξης”, μέχρι την ανάπτυξη της εταιρικής δραστηριότητας και την συμβολή στην δημιουργία μιας πρωτόλειας μορφής παγκοσμιότητας, τα social media ήταν που τραβούσαν τα ηνία.
Καμία αγιοποίηση…
Μαζί με τα καλά, να σου πάντα και οι στρεβλώσεις. Κανόνας που ισχύει φυσικά και στη σοσιαλμιντική πραγματικότητα. Και γι’ αυτό μέρα που ‘ναι, είπα να ασχοληθώ με μία από αυτές: Τη βιάση μας να είμαστε πανταχού παρόντες και σχολιάζοντες.
Πέθανε κάποιος; “Γρήγορα να ανεβάσω RIP“.
Έβγαλε ο τάδε νέο δίσκο; “Γρήγορα να ποστάρω σχόλιο υπέρ ή κατά“.
Κυκλοφόρησε νέα ταινία/σειρά; “Γρήγορα να καταθέσω άποψη”
Τρομοκρατικό χτύπημα σε μια οποιαδήποτε γωνιά; “Γρήγορα Je Suis και σημαιάκι πένθιμο“.
Μπαινοβγαίνει η Μ. Βρετανία στην Ε.Ε, ψηφίζονται μνημόνια στην Ελλάδα, γίνονται εκλογές στο Αζερμπαϊτζάν; Πολιτικοί επιστήμονες στο μπαμ, άμα λάχει…
Ωραίο πράγμα να έχουμε άποψη. Κι ακόμη πιο ωραίο να μπορούμε να την καταθέτουμε δημόσια. Το κακό είναι όταν ξεπροβάλλει από μέσα μας ο ψυχαναγκασμός εκείνος που δικαιώνει στο 100% το ρητό του Κλιντ (όχι του Νικήτα).
Άγχος μόνιμο, να είμαστε εκεί όταν τα mainstream συμβαίνουν, να μη χάσουμε την καλή ατάκα, την ευκαιρία σε μια απάντηση που πρέπει να δώσουμε χωρίς να έχουμε ιδέα για το περιεχόμενο της ερώτησης. Και συνήθως, δίχως να έχουμε ερωτηθεί. Αρκεί να είμαστε εκεί, μέσα και γύρω από τον καταιγισμό των ειδοποιήσεων, των γεγονότων, των σχολίων, να σπαμάρουμε με λέξεις ασύνδετες κι αχρείαστες, να αυτοπροβαλλόμαστε, να μαζεύουμε λάικ και σερ, να αυτοεπιβεβαιωνόμαστε, να υπάρχουμε διαδικτυακά. Λες κι αν δεν τοποθετηθούμε επί παντός επιστητού, θα χάσουμε πόντους στην κλίμακα της διαδικτυακής μας αξιοπιστίας.
Φαφλάτισα ξανά (περίεργο…) ενώ θα μπορούσα να περιγράψω την όλη κατάσταση με μία λέξη: “FοMO” (Fear Of Missing Out).
Ο φόβος, δηλαδή, του να μείνουμε στην απ’ έξω . Το άγχος να νιώθουμε πως χάνουμε πράγματα στα οποία συμμετέχουν οι άλλοι. Η απογοήτευση του να μη συμμετέχουμε στο πανηγύρι των πολλών…
Το φαινόμενο, δεν συναντάται μονάχα στη συμπεριφορά μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο καταναλώνουμε, εργαζόμαστε, συναναστρεφόμαστε με τους οικείους.Τόσο μεγάλη η επίδρασή του, που πριν από μερικά χρόνια συμπεριλήφθηκε στο λεξικό της Οξφόρδης. Κι εναρμονίζεται πλήρως με τους καιρούς που επιτάσσουν να μιλάς για πολλά ενώ ξέρεις λίγα, να εξυπνακίζεις, να χαλάς φαιά ουσία σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων που στην τελική σε κάνει λιγότερο εντυπωσιακό.
Ημέρα Κοινωνικής Δικτύωσης, σήμερα. Μια ωραία μέρα για να το πάρουμε αλλιώς. Μια ωραία μέρα για να συνειδητοποιήσουμε ότι προτιμότερο είναι το να ακούς, να παρατηρείς, να μένεις που και που στην απ’ έξω εσκεμμένα.
