Λίγα 24ωρα έχουν περάσει από το δημοψήφισμα στη Βρετανία και η σκόνη που δημιούργηθηκε από το ιστορικό Brexit, δεν έχει κατακαθίσει ακόμη. Μια βόλτα στα social media θα σε πείσει για τη σύγχιση που έχει δημιουργηθεί με αφορμή όχι το ίδιο το δημοψήφισμα, αλλά το αποτέλεσμα που αυτό επεφύλαξε. Ο κόσμος συζητά για τους λόγους που οδήγησαν στην ψήφιση της αποχώρησης από την Ε.Ε., είτε γνωρίζει για το θέμα ούτε όχι. Μάλιστα, άκουσα από φίλους οικονομολόγους, ότι αυτοί που δεν μιλούν είναι μάλλον εκείνοι που έχουν περισσότερες γνώσεις, ακριβώς επειδή καταλαβαίνουν ότι αυτή η κατάσταση είναι εντελώς απρόβλεπτη και πρωτοφανής.

Τα τελευταία 7 χρόνια που η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διάγει και τις καλύτερες ημέρες της, όλοι αναρωτιούνται αν ένας διαφορετικός δρόμος είναι εφικτός, από αυτόν που βαδίζουμε. Αν μπορεί να υπάρξει Ε.Ε. χωρίς όλες αυτές τις ανισότητες και το έλλειμμα δημοκρατίας που παρατηρείται όλο και πιο συχνά. Μπορεί;

Η Ευρώπη είναι χωρισμένη πια σε δύο κομμάτια. Είναι εκείνοι που πιστεύουν σε αυτήν και είναι διατεθειμένοι να δώσουν οτιδήποτε για να τη στηρίξουν, και υπάρχουν οι πολέμιοι που είτε με λογικά επιχειρήματα είτε χωρίς, στέκονται εναντίον της.

Αυτό που εξοργίζει όμως είναι το γεγονός πως η μία πλευρά μοιάζει να κατέχει την απόλυτη αλήθεια και η άλλη παρουσιάζεται ως η πλέμπα που και χάρη της κάνουμε που έχει δικαίωμα ψήφου. Για μπάστα λίγο. Καταλαβαίνουμε ότι φλερτάρουμε με τον αυταρχισμό; Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι κατέχουν την μοναδική αλήθεια. 

Ανάμεσα σε πολλές δηλώσεις ξεχώρισε η εξής…

Παρατηρούμε όλο και συχνότερα οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού να θεωρούν τους πολίτες, ανάξιους να κάνουν σωστές επιλογές. Ή για να το θέσουμε καλύτερα, ανάξιους να κάνουν τις επιλογές που οι ίδιοι θεωρούν “λογικές”. Η περίπτωση της κυρίας Μπακογιάννη είναι ένα απλό παράδειγμα μόνο, καθώς την έχουν μιμηθεί αρκετοί ακόμα. Η δήλωση της βουλευτή της ΝΔ λέει ξεκάθαρα πως διαφωνεί με μια δημοκρατική διαδικασία, ενώ η ίδια εχει κληθεί από τους πολίτες να υπηρετεί τη δημοκρατία. Είναι φυσικά απόλυτα αποδεκτή αφού εκφράζει μία άποψη για την οποία και κρίνεται από τους ψηφοφόρους της.

Αυτό που κρύβει η δήλωση είναι όμως το ζουμί. Κρύβει τη γενικότερη έλλειψη δημοκρατικών αντανακλαστικών στην Ε.Ε. Και φυσικά στο παιχνίδι έχουν μπει όλοι.

Ο επικίνδυνος Φάρατζ

Μαζί με τον Δήμαρχο του Λονδίνου, ο ακροδεξιός Φάρατζ ήταν ο βασικός εκπρόσωπος της καμπάνιας του Brexit. Με άπειρα ψέμματα επιχείρησε να πείσει τους Βρετανούς πολίτες να ψηφίσουν για την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και εν τελει τα κατάφερε. Ακριβώς την επόμενη μέρα δήλωνε σε Live εκπομπή ότι ήταν λάθος να διαλαλεί πως 350.000.000£ την εβδομάδα θα πηγαίνουν στο σύστημα υγείας και όχι στην Ε.Ε., γιατί δεν μπορεί να εγγυηθεί κάτι τέτοιο. Αυτό ήταν το κεντρικό σύνθημα της καμπάνιας! Σήμερα, το site του “Vote Leave” εξαφανίστηκε από το ίντερνετ, μαζί με τις αποδείξεις για όσα υπόσχονταν οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.

Τα ΜΜΕ που κάνουν ό,τι γουστάρουν

Όπως στη χώρα μας, έτσι και στη Βρετανία, η αντικειμενικότητα έχει πάει βόλτα και μάλλον θα λείπει για αρκετό καιρό. Οι εφημερίδες και τα κανάλια έπαιξαν τα ρέστα τους στην εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων παρασύροντας και επηρεάζοντας τους πολίτες προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Όπως ακριβώς συνέβη και στη δική μας χώρα κατά της διάρκεια του δημοψηφίσματος…

Η Ευρώπη που κάνει κουμάντο

Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όσα προαναφέραμε, κάποιοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι καθορίζουν τις μοίρες εκατομμυρίων πολιτών της Ένωσης. Αξιωματούχοι που δεν έχουν εκλεγεί, άλλα έχουν θέσεις πολύ ισχυρότερες από τους αιρετούς ηγέτες των χωρών, οι οποίοι ουσιαστικά είναι υπάλληλοί τους. Έτσι παρατηρούμε το φαινόμενο να γίνονται εκλογές ή δημοψηφίσματα τα οποία πρακτικά δεν έχουν καμία σημασία αφού οι πολιτικές είναι προδιαγεγραμμένες και το μόνο που αλλάζει κάθε φορά είναι ο διαχειριστής. 

Κλείνοντας, να σημειώσουμε πως ήδη υπάρχει τεράστια ανασφάλεια εντός της Βρετανίας με πολλούς να ζητούν δεύτερο σερί δημοψήφισμα για ανατροπή της απόφασης του πρώτου. Οπότε δεν θα εκπλαγούμε αν το αποτέλεσμα τους δημοψηφίσματος δεν γίνει πράξη.

Πόση σημασία έχουν οι εκλογές τελικά;