Πρωινό Δευτέρας…
Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να γιατρέψει τη μιζέρια που σου προκαλεί το πιο σάπιο κομμάτι της εβδομάδας, αυτό δεν είναι άλλο από την προσμονή για το δευτεριάτικο βράδυ…
Αυτό μωρέ. Που περιμένεις πως και πως για να πας σπίτι, να αράξεις στην καναπεδάρα και φορτωμένος με οποιαδήποτε σαπίλα τρώγεται και πίνεται να πατήσεις το play για να δεις το ολοκαίνουργιο επεισόδιο του Game of Thrones (ή όποια άλλα σειρά τέλος πάντων σου έχει γίνει εμμονή αυτήν την περίοδο)… Ωραία φάση ε;
Α-ΚΥ-ΡΟ!
“Όχι κουφαλίτσες! Δεν θα κάτσετε ΕΣΕΙΣ να δείτε το νέο επεισόδιο χωρίς να σας έχω προϊδεάσει ΕΓΩ πρώτα!”, είναι σαν να σου φωνάζει το μεσημέρι της Δευτέρας με ένα στόμα-μια φωνή το ΣΥ.Σ.Ε. (Συνδικάτο Σποϊλεράδων Ελλάδος και συγγνώμη γι’ αυτό).
Και να σου πω και κάτι; Το να σχολιάσεις κάτω από το σπόιλέρ τους ένα απλό και περιεκτικό “γαμώ το σπιτάκι σου ρε αδερφέ!”, είναι μια λύση που προκρίνουν πολλοί. Θεωρώ πάντως πως κινήσεις τέτοιου τύπου καλό είναι να μη γίνονται. Γνώμη μου. Αν τώρα θέλεις τόσο πολύ να ρίξεις καντήλια σε τυπάκια που είναι τόσο άνιωθα ώστε να θεωρούν φυσιολογικό να αποκαλύπτουν ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΟ τις νέες εξελίξεις σε μια σειρά που δεν προβάλλεται την ίδια ώρα σε όλα τα ελληνικά σπίτια, είναι καθαρά δικό σου θέμα.
Ήταν πρωί τ’ Απρίλη…
Σαν χθες με θυμάμαι να κάθομαι να βλέπω το τελευταίο επεισόδιο της προηγούμενης σεζόν του GoT. Τότε που ο Τζον Σνόου γινόταν σουρωτήρι από τις μαχαιριές κι εγώ αντί να γκαρίζω σαν να σκόραρε ο Σιόβας νικητήριο γκολ του Ολυμπιακού σε τελικό Champions League, παρακολουθούσα τη σκηνή με απάθεια λέβελ “παίζει διαφήμιση τιλεμάρκετινγκ και βαριέμαι να σηκωθώ να πιάσω το τηλεκοντρόλ“. Πώς, όμως, να μην είμαι αδιάφορος όταν όλη την προηγούμενη μέρα είχα πέσει πάνω σε μερικές δεκάδες σποϊλεριές και ήξερα εκ των προτέρων κάθε λεπτομέρεια του δραματικού (για τους άλλους) φινάλε;
Μου λες, καλά να πάθω που κάθομαι και τα βλέπω, αλλά σε διαβεβαιώνω πως καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες για να τα αποφύγω. Και τι δεν έχω δοκιμάσει. Όταν πρόκειται για ύποτπτο ποστ, συνήθως κλείνω τα μάτια σε φάση κινεζάκι, σκρολάρω γρήγορα και τα ξανανοίγω όταν ο κίνδυνος εξαφανίζεται. Αλλιώς, σε περίπτωση δηλαδή που πάει κάποιος να μου αποκαλύψει προφορικά το τι έχει γίνει στο επεισόδιο που δεν έχω δει ακόμη, τον αντιμετωπίζω με την ωριμότητα που του πρέπει, κλείνοντας αυτιά και φωνάζοντας “ΛΑΛΑΛΑΔΕΝΣΑΚΟΥΩΛΑΛΑΛΑ!“.
Κάπως έτσι, με άλλα λόγια:
Λίγο πιο πάνω, περιέγραψα τη δολοφονία του Σνόου και το έκανα έχοντας πλήρη επίγνωση ότι δεν πρόκειται για σπόιλερ. Εννοώ πως δεν είναι λογικό να έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από την πρώτη προβολή ενός επεισοδίου κι εσύ να ζεις με την εντύπωση ότι δεν θα φας πακέτο μέχρι να αξιωθείς να δεις το επεισόδιο ή την ταινία. Εντάξει να μην τρως σπόιλερς την πρώτη, τη δεύτερη μέρα, άντε και μια βδομάδα μετά. Αλλά ένα χρόνο μετά; Πώς μου ζητάς να μη φας σπόιλερ ένα χρόνο μετά; Να είμαστε δίκαιοι και λογικοί…
Μόνο έτσι θα τα αποφύγεις
Σε κάθε περίπτωση, κι επειδή η όλη φάση έχει ξεφύγει κλείνοντας σπίτια, χωρίζοντας ταίρια και γκρεμίζοντας φιλίες, είναι χρήσιμο να γνωρίζετε πως εκεί έξω υπάρχει μια σειρά ερευνών βασικό αντικείμενο των οποίων είναι η αντιμετώπιση των σπόιλερ. Τα συμπεράσματά τους, συνοψίζονται στην εξής πρόταση: Βουρ για μετακόμιση σε υπόγειο καταφύγιο όπου το 3G και το WiFi δεν θα περνάει από το τρίμετρο μπετοναρισμένο τοίχο… Αυτά από την επιστήμη.
Γιατί, όπως και να το κάνουμε αέφια, τα σύκα-σύκα και η σκάφη-σκάφη:
Δεν μπορούμε από τη μία να νιώθουμε ευλογημένοι που είμαστε μέτοχοι όλων εκείνων των πλεονεκτημάτων που μας δίνει η εποχή της διάχυσης της πληροφορίας και των τεχνολογιών, εκείνης δηλαδή που μας προσφέρει απλόχερα τη δυνατότητα να βρίσκουμε ό,τι γουστάρουμε, όποτε το γουστάρουμε και την ίδια στιγμή να σιχτιρίζουμε για το γεγονός ότι δεν μπορούμε να φιλτράρουμε εξ ολοκλήρου το σύνολο της πληροφορίας του οποίου θα γίνουμε αποδέκτες.
Οπότε η όλη φάση έγκειται στο φιλότιμο εκείνων που συγκροτούν τον κύκλο των φίλων μας στα κοινωνικά δίκτυα τα οποία συμμετέχουμε. Και προς αυτούς αφιερώνεται ο επίλογος: δεν είσαι κουλ, δεν είσαι μπροστά και δεν είναι ψαγμενιά να είσαι γνώστης -ενός εν δυνάμει κοινού μυστικού- πιο νωρίς από ότι εγώ.
Καταλαβαίνω τη λαχτάρα σου να θες να μοιραστείς την καψούρα σου για μια σειρά, μια ταινία ή ένα βιβλίο με άλλους καψουρεμένους. Κάν’το, όμως, με τακτ. Δώσε και σπόιλερ, εν προκειμένω, απλά κάν’ το με τρόπο έξυπνο, με τρόπο που θα παραπέμεπει σε inside joke που θα αντιληφθούν μόνο όσοι είναι γνώστες. Γιατί, εντάξει, να δεχτώ το (με προειδοποίηση) σπόιλερ από το σάιτ και το μπλογκ εκείνο που είναι μανούλα στα του σινεμά και της τηλέορασης, τα οποία τρέχουν να προλάβουν τις εξελίξεις και να εκμεταλλευτούν το κύμα του awareness. Αλλά εσύ; Τι έχεις να κερδίσεις;
DO NOT SPOIL, το λοιπόν.
Και ξέρεις γιατί; Γιατί το άγνωστο είναι η μαγεία… Αν όχι σε όλες, στην πλειοψηφία των εκφάνσεων εκείνου που ονομάζουμε Ζωή.
ΥΓ: Α ναι. Τσεκούρι και Φωτιά και σε κάθε εκδοτικό που προλογίζει βιβλίο, συμπεριλαμβάνοντας στην περίληψη το τέλος του ήρωα ή της υπόθεσης.
