“Έκλεισε το κωλοκάναλο το Mega και σταμάτησε η προπαγάνδα…”

Η είδηση για το κλείσιμο του Mega, όσο και να θέλουμε να το αρνηθούμε, ήταν δυστυχώς αναμενόμενη. Μπορεί η επισημοποίηση αυτού που όλοι γνώριζαν να αναβαλλόταν συνεχώς, ωστόσο τίποτε δεν έδειχνε ότι το σκηνικό μπορούσε να αλλάξει. Και φυσικά μαζί με την πτώχευση (εκτός συγκλονιστικού απροόπτου) του “Μεγάλου Καναλιού”, ήρθαν και τα αμέτρητα σχόλια είτε στα social media είτε στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις.

Μπορώ να δεχτώ σχεδόν όλες τις απόψεις. Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να δεχτώ τη σκατοψυχιά.

Μη φανταστείς ότι είχα σε καμία ιδιαίτερη υπόληψη τη δημοσιογραφική δουλειά που γινόταν στο Mega. Κάθε άλλο. Συμφωνώ κι εγώ με εκείνους που υποστηρίζουν πως τα τελευταία χρόνια το κανάλι είχε καταντήσει να κάνει φτηνή και κακόγουστη προπαγάνδα για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που δεν έβλεπαν τις ειδήσεις αυτού του καναλιού γιατί θεωρούσα ότι καταπατούν επανειλημμένα την δημοσιογραφική δεοντολογία, έτσι όπως προσωπικά την αντιλαμβάνομαι. 

Αυτό όμως δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να σημαίνει ότι χαίρομαι για όλα όσα συμβαίνουν. Ναι, η Τρέμη δεν μου ήταν καθόλου συμπαθής και ναι, έχω ρίξει αμέτρητα μπινελίκια με αυτά που παρουσιάζει και γράφει Πρετεντέρης όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά και έχω κοροϊδέψει τον Μανώλη Καψή και τη συνολική του παρουσία στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ειλικρινά όμως, αυτοί είναι το Mega;

Μπορεί να υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να πιστεύει πως οι προβεβλημένοι δημοσιογράφοι-αστέρες του καναλιού, δεν θα βρουν άλλη επαγγελματική στέγη ή δεν έχουν κάνει την καβάτζα τους σε τέτοιο βαθμό που να μην πολυσκοτίζονται να δουλέψουν άμεσα; Εκτός αν νομίζουμε πως η καθαρίστρια, ο μοντέρ, ή ο πιτσιρικάς δημοσιογράφος των 500€ (το πολύ) είναι συνυπεύθυνοι για την στάση του καναλιού με εκείνους που χαράζουν πολιτική ή παίρνουν όλοι τα ίδια τα χρήματα. Αυτή η λογική εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα του επιχειρηματία που δεν θέλει να πληρώσει, αφού εσύ δεν θα ασχοληθείς με εκείνον που σου λέει ότι θα καλύψεις εσύ τα δικά του δάνεια, αλλά θα διατυμπανίσεις τη χαρά σου που “έκλεισε το κωλοκάναλο και θα σταματήσει η προπαγάνδα“. Έτσι κανένας δεν σχολείται μαζί του και κάνουμε αυτό που εκείνος που επιθυμεί.

Θα μου πεις, καπιταλισμό έχουμε και μπορεί ένας επιχειρηματίας να κλείσει το “μαγαζί” του όποτε γουστάρει. Δεκτό. Μήπως όμως πρέπει να εξετάσουμε εκ νέου όλη την ιστορία με τις πτωχεύσεις των επιχειρήσεων; Γιατί η μετοχική σύνθεση του καναλιού αποτελείται από επιχειρηματίες που στις άλλες τους δραστηριότητες έχουν ανυπολόγιστα κέρδη. Ενώ λοιπόν αυτό είναι γνωστό τοις πάσι, ο νόμος τους δίνει την δυνατότητα να κλείσουν το κανάλι και να μην πληρώσουν φράγκο στους εργαζόμενους που θα μείνουν χωρίς δουλειά. Αφού έχουν τσιμπήσει και μερικές δεκάδες εκατομμύρια δάνεια από τράπεζες που ουδέποτε θα πληρωθούν από εκείνους, αλλά φυσικά στην επόμενη ανακεφαλαιοποίηση θα τα πάρουν από το κράτος, δηλαδή από όλους εμάς. 

Και όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να παραλληλίσουν την ιστορία του Mega με τα όσα συνέβησαν στην ΕΡΤ, είναι προφανές ότι οι δύο περιπτώσεις διαφέρουν. Γιατί στη μία έχουμε την διάλυση ενός ολόκληρου δημόσιου φορέα (του οποίου οι εργαζόμενοι αποζημιώθηκαν) που είχε έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και στην ομογένεια και στην άλλη μία ιδιωτική επιχειρήση που έχει πάρει δάνεια, κάνει πολιτική μέσα από τα δελτία και τις εκπομπές της και αρνείται να πληρώσει τους εργαζόμενούς της. Όχι, δεν είναι καθολου ίδιες. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις την πληρώνουν οι απλοί εργαζόμενοι.

Αυτό που πιο πολύ μου έκανε εντύπωση με τα όσα διάβασα και άκουσα σχετικά με την ιστορία του Mega, είναι η αντίδραση ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως “αριστεροί” ή μερικών τύπων που στέκονται πάντα (;) δίπλα σε αγώνες εργαζομένων. Παρατήρησα πολλούς τέτοιους στα social media να βγάζουν το άχτι τους και να μην επιλέγουν να πάρουν το μέρος των υπαλλήλων. Αυτό ήταν κάτι που ξένισε. Δυστυχώς κάποια μυαλά, φτάνουν μόνο μέχρι εκεί που τους επιβάλλει η -και καλά- ταξική συνείδησή τους που εν προκειμένω εξισώνει τα λιοντάρια με τα μυρμήγκια.

Δεν περιμένω να γεμίσουν τα γραφεία του Mega με κόσμο που θα υποστηρίζει τους εργαζόμενους και θα κάνει συναυλίες συμπαράστασης. Αλλά ρε διάολε, ας σκεφτούμε. Για να βλέπεις την Τρέμη, για να ακούς τον Πρετεντέρη και για να βρίζεις τον Καμπουράκη και τον Οικονομέα, δουλεύουν άλλοι 500 άνθρωποι από πίσω, που αμοίβονται με απείρως λιγότερα χρήματα από τους “αστέρες” που βλέπεις στη βιτρίνα. 

Η ιστορία αυτή αποδεικνύει με τον πιο πειστικό τρόπο ότι ως άνθρωποι δεν εχουμε καμία διάθεση να υπερασπιζόμαστε τον αδύνατο. Και αν υποστηρίζουμε πως το Mega κάνει κακό στην κοινωνία (που μπορεί να ισχύει) και γι’ αυτό αδιαφορούμε για τις απολύσεις, τότε οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια στο να μην υπερασπιζόμαστε κανέναν εργαζόμενο, κανενός κλάδου. Γιατί θεωρούμε συνυπεύθυνο τον υπάλληλο των διοδίων με τον εργολάβο που έχει αναλάβει την εκμετάλλευση και συνυπεύθυνο τον τύπο που μας πουλάει ένα μπλουζάκι με τον πανίσχυρο ιδιοκτήτη της πολυεθνικής στην οποία εργάζεται. Δεν είναι παράλογο;

Έτσι, αντί να συζητάμε για το πώς καταφέρνουν (συνεχώς) κάποιοι να απαλλάσονται από μία εταιρία που χρωστάει παντού και δεν πληρώνει να μην ανοίγει μύτη, απλά βγάζουμε χολή με στόχο χαμηλόμισθους υπαλλήλους, προσεχώς άνεργους. Μαλακία…