Χθες το βράδυ μιλούσα με το ξαδερφάκι μου που δουλεύει ως ψυκτικός. “Μαύρα εννοείται, σιγά μην κάνω το κράτος συνέταιρό μου“, είπε.
Σήμερα το πρωί, πηγαίνοντας να βγάλει το μεροκάματό του, τον φαντάζομαι να ακούει ειδήσεις στο ραδιόφωνο:
Στη συνέχεια, φαντάζομαι ότι θα χαμογέλασε δικαιωμένος για αυτό που μου εκμυστηρεύτηκε την προηγούμενη μέρα, για την απειθαρχία του δηλαδή προς το “σάπιο σύστημα”. Ας αφήσω τώρα όλα όσα παίζουν με τη φαντασία μου και ας πιάσω τα της πραγματικότητας. Εκείνης που ήρθε σήμερα να μας υπενθυμίσει για πολλοστή φορά πως ο παραλογισμός και η αναξιοκρατία αποτελούν αποδεδειγμένα την επίσημη ιδεολογία του νεοελληνικού κράτους.
Πλαστή αξιοκρατία
Η ιστορία γνωστή, καθώς η στελέχωση της Δημόσιας Διοίκησης με αδιαφανείς διαδικασίες αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια ένα μυστικό που έχει ψιθυριστεί σε κάθε ελληνικό αυτί. Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε ότι υπάλληλοι του δημοσίου τομέα έχουν καταφέρει να καρπωθούν θέσεις χρησιμοποιώντας πλαστούς τίτλους σπουδών. Πριν από μερικούς μήνες μάλιστα, μετά από σχετική έρευνα των Επιθεωρητών-Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης προέκυψε πως περίπου 960 υπάλληλοι είχαν διοριστεί ή είχαν επωφεληθεί μισθολογικά “πατώντας” πάνω σε πλαστά πιστοποιητικά και δεν ήταν λίγοι εκείνοι στο εσωτερικό της κυβέρνησης που διαβεβαίωναν ότι “οι ένοχοι θα τιμωρηθούν“.
Αν σας πιάνει αναγούλα κάθε φορά που ακούτε αυτή τη φράση από χείλη Έλληνα αξιωματούχου, προφανώς σήμερα θα ξεράσατε όταν διαβάσατε πως υπάρχει το ενδεχόμενο όλοι εκείνοι που πιάστηκαν στα πράσα με πλαστά πτυχία, να δώσουν εξετάσεις προκειμένου να… πιστοποιηθεί η καταλληλότητά τους. Απέναντι σε μια σαφή παρανομία, δηλαδή, η οποία εμπίπτει στις διατάξεις του ποινικού κώδικα, θα έρθει το επίσημο κράτος να βάλει τη τζίφρα της νομιμοποίησης “ξεπλένοντάς” τους μέσα από μια αξιολόγηση που ζέχνει παράνοια.
Τι είχες Γιάννη;
Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, που το “φέρε πίσω τα κλεμμένα και καθάρισες” συγκροτεί επίσημη κυβερνητική κατευθυντήρια. Τους αλλεπάλληλους νόμους (κοντεύουν τους 10) περί νομιμοποιήσης αυθαιρέτων να θυμηθούμε, ή την απίθανη έμπνευση της φορολογικής περαίωσης; Τη νομιμοποίηση των λεγόμενων “μαύρων” καταθέσεων μήπως ή τα σαλιαρίσματα με τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση των υποβρυχίων, οι οποίοι επιστρέφοντας μέρος των καταχρασθέντων χρημάτων τύγχαναν ευνοϊκότερης ποινικής μεταχείρισης; Πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις αντίστοιχα φαινόμενα τόσο έντονης κινητροποίησης της απάτης σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο.
Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι μόνο το ψάρι που βρωμάει από το κεφάλι. Η ίδια μπόχα απορρέει και από τους πολιτικούς μας ταγούς δεκαετίες τώρα. Ναι, εκείνους που πάρταραν υπό τους ήχους του “Νόμου περί Ευθύνης Υπουργών”, αυτό το νομικίστικο έκτρωμα που συγκάλυψε ορισμένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα και κατέστησε τη λογοδοσία σε αυτή τη χώρα άγνωστη λέξη. Σε μια ένδειξη πρωτοφανούς μιμητισμού, οι πολίτες ακολουθούν το παράδειγμά των πολιτικών που οι ίδιοι ανέδειξαν με τη ψήφο τους. Ας μην παραμυθιαζόμαστε, συγκοινωνούντα δοχεία λαός και πολιτικοί αντιπρόσωποι.
Κι ερχόμαστε στο δια ταύτα.
Γιατί να πειθαρχήσεις απέναντι σε μια πολιτεία που αποτελεί τον πρώτο διδάξαντα στο… απατεωνίζειν; Απέναντι σε ποια αρχή να αποδείξεις ότι διαθέτεις φορολογική συνείδηση, όταν ξέρεις πως το μεγαλύτερο μέρος από αυτά που θα δώσεις -όχι μόνο δεν θα σου επιτραφεί πίσω ως κοινωνική παροχή αλλά- θα ριχτεί σε μια μαύρη τρύπα τοκογλυφικής αλχημείας που συντηρείται από ανίκανα κι ανίδεα πολιτικά ανθρωπάκια; Μια μαύρη τρύπα που ρουφάει με λαιμαργία το δίλεπτο του καστανά, αλλά προς θεού, ξερνάει το πεντακοσάευρο του τάδε μεγαλοεργολάβου-καναλάρχη ή του δείνα πρωταθλητή στη φοροδιαφυγή εφοπλιστή…
Πάμε γι’ άλλα;
Απέναντι στο ισχύον πρότυπο του “κράτους-μπουρδέλου“, μοναδική λύση για το κατάντημά μας φαντάζει το τέλος της μεταπολίτευσης και η ανασυγκρότηση των πολιτειακών δομών στα πρότυπα του “κράτους-πατερούλη” και του “κράτους-μπαμπούλα“. Το πρώτο, δεν θα εκδικείται αλλά θα αγκαλιάζει στοργικά τους πολίτες του. Σκοπός τους δεν θα είναι να τους αφαιμάξει, αλλά να τους δώσει να καταλάβουν ότι το δόγμα του πολίτη και όχι το αντίστοιχο του ιδιώτη είναι αυτό που οφείλουν να υιοθετήσουν. Και το δεύτερο, για να επαναφέρει μέσω του ανελέητου παραδειγματισμού εκείνους που δεν λένε να πειστούν ότι ο ωχαδερφισμός και η λαμογιά, αυτά δηλαδή που προτάσει ως κυρίαρχες αντιλήψεις το κράτος-μπουρδέλο, είναι η απάντηση σε οποιαδήποτε ερώτηση.
Κι αν κάποιοι θέτουν ψευδοεπιχειρήματα περί… κοινωνικού αυτοματισμού, λέγοντας πως δεν μπορείς να αφήσεις στο δρόμο ανθρώπους που έχουν χτίσει τη ζωή τους πάνω στην (έστω και πλαστογραφημένη) δημοσιοϋπαλληλική τους καριέρα, ας τους δείξουμε τις στρατιές εξοργισμένων άνεργων ή ετεροπασχολούμενων του τετρακοσάευρου που αντί να καταλάβουν αξιοκρατικά τις θέσεις αυτές, βρίσκονται μεταξύ φθοράς, αφθαρσίας και κατάθλιψης.
