Σκέψου μια βαθιά συντηρητική χώρα που απαγορεύει δια νόμου τις αμβλώσεις, τα διαζύγια και τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών. Αφού έχεις στον νου σου μία όχι και τόσο πολιτισμένη πατρίδα λοιπόν, σκέψου πόσο άσχημα μπορεί να περνούν τη ζωή τους οι ομοφυλόφιλοι ή οι διεμφυλικοί πολίτες της. Φυσικά πολύ καλύτερα από ότι στην Ελλάδα, δε συμφωνείς;
Την Τρίτη στις 10 Μαΐου, οι Φιλιππίνες εξέλεξαν την πρώτη διεμφυλική πολιτικό στην ιστορία της χώρας. Η Geraldine Roman, μέλος μιας από τις παραδοσιακές πολιτικές οικογένειες της χώρας είναι εκείνη που κατάφερε να εκλεγεί στη Γερουσία των Φιλιππίνων, μιας χώρας που πληροί όλα τα παραπάνω κριτήρια για να χαρακτηρίζεται βαθιά συντηρητική. Και για να μην είσαι καχύποπτος, η Roman δεν εξελέγη επειδή είναι απλά διεμφυλική, αλλά γιατί μιλά 5 γλώσσες, έχει 2 masters και εργαζόταν επί χρόνια σε δημοσιογραφικά μέσα της Ισπανίας.
Η Ελλάδα από την άλλη, θεωρείται (ή μάλλον αυτοπροσδιορίζεται) προοδευτική χώρα. Φυσικά όποιος ζει εδώ καταλαβαίνει πως αν πάρουμε ως κανόνα την Ευρώπη, δεν είμαστε καν κοντά στο μέσο όρο. Αν πέσουμε σε σύγκριση με τα θεοκρατικά κράτη της Ανατολής, τότε ναι, έχουμε και γαμώ τις προοδευτικές νοοτροπίες. Με ποιον αισθανόμαστε πιο κοντά όμως; Ναι, με την Ευρώπη.
Η Ευρώπη όμως αγαπητέ προβοκάτορα έχει μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη για την ομοφυλοφιλία και την σεξουαλική ελευθερία γενικότερα. Σίγουρα υπάρχει η απειλή της ακροδεξιάς και της συντηρητικοποίησης μεγάλης μερίδας πληθυσμού, που είναι υπαρκτή, ωστόσο τα ευνομούμενα κράτη των “εταίρων” μας έχουν θεσπίσει νόμους που αποδεικνύουν στην πράξη τον σεβασμό στην ατομική ελευθερία και αυτοδιάθεση. Όταν εδώ χρειάστηκαν μερικές καταδίκες της χώρας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για να βγει στην επιφάνεια το θέμα του συμφώνου συμβίωσης.
Σε ένα παλαιότερο κείμενο μας στο Provocateur, είχαμε εκπλαγεί που ούτε ένας ποδοσφαιριστής σε αυτή τη χώρα δεν έχει δηλώσει πως είναι ομοφυλόφιλος. Τώρα, με αφορμή την εκλογή της Geraldine Roman στις Φιλιππίνες, αναρωτιόμαστε αν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα.
Μπορείς να φανταστείς μία διεμφυλική υπουργό; Εμείς μάλλον όχι.
Οι υπολογισμοί λένε πως ένα ποσοστό 5-10% των ανθρώπων παγκοσμίως είναι ομοφυλόφιλο. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να αποδειχτεί αλλά ας πάρουμε ως δεδομένο το μικρότερο πιθανό ποσοστό. Στατιστικά μιλώντας λοιπόν, περίπου το 5% των Ελλήνων είναι ομοφυλόφιλο. Αυτό σημαίνει πως (στατιστικά πάντα) στο ελληνικό κοινοβούλιο έχουμε 15 ομοφυλόφιλους βουλευτές. Στην Αγγλία, το ποσοστό των δηλωμένων gay στο κοινοβούλιο είναι ακριβώς 5% (32 από τους 650 βουλευτές). Στην χώρα μας το απόλυτο μηδέν. Δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε.
Εννοείται ότι δεν θα κάνουμε τον μπάτσο σε κανενός τις σεξουαλικές συνήθειες, αλλά αυτό δεν είναι ένα δείγμα “συμμόρφωσης” κάποιων ομοφυλόφιλων στην γενική συντηρητική άποψη περί “κουσουριού”; Έτσι φαίνεται τουλάχιστον… Οκ, δεν είπαμε να προτάσσει κάποιος την ομοφυλοφιλία του μόνο για να γίνει αρεστός στο πιο προοδευτικό κομμάτι των ψηφοφόρων, αλλά διάολε δεν είναι και τόσο μεγάλη η Ελλάδα. Όλοι γνωρίζουμε για ομοφυλόφιλους πολιτικούς που είτε απλά το κρύβουν γιατί το ακροατήριό τους δεν θα το επικροτούσε, είτε εμφανίζονται και φωτογραφίζονται με αιθέριες υπάρξεις που λειτουργούν ως γλάστρες επιχειρώντας να καταρρίψουν τον αστικό μύθο που τους θέλει gay.
Μόλις τον Φεβρουάριο του 2009, η Jóhanna Sigurðardóttir έγινε η πρώτη δηλωμένη gay αρχηγός κράτους στον κόσμο προκαλώντας εντύπωση για το κατόρθωμά της στην κατά τα άλλα όχι και τόσο φιλική προς τους ομοφυλόφιλους Ισλανδία. Τα μέσα ενημέρωσης στη χώρα της δεν ασχολήθηκαν σχεδον καθόλου με τις σεξουαλικές της προτιμήσεις σε αντίθεση με τους εξωτερικούς παρατηρητές των εκλογών που τόνιζαν ακριβώς αυτές. Στην Ελλάδα όμως ίσως να αντιμετώπιζε σχόλια συναδέλφων της σαν αυτό παρακάτω.
Μπορεί ο κύριος Νικολόπουλος να κοιμάται ήσυχος που στην Ελλάδα δεν έχουμε δει ακόμα διεμφυλικό ή gay βουλευτή ωστόσο αν έβλεπε τα κοινοβούλια άλλων χωρών όπως η Βολιβία, η Λετονία, το Νεπάλ και το Γκουάμ, (που δεν τις λες και πιο εξελιγμένες χώρες από τη δική μας) δεν θα ένιωθε πολύ καλά.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη (όχι μόνο την Ευρωπαϊκή Ένωση) υπάρχουν 25 χώρες που έχουν στο κοινοβούλιο τους έστω και μία ή έναν gay πολιτικό. Τα παραδείγματα αγγίζουν και πρώην κομμουνιστικά κράτη, που θα περίμενε κανείς να έχουν πιο συντηρητικό τρόπο σκέψης ως προς τέτοια θέματα. Αλλά όχι. Μόνο εδώ.
Ίσως η ισχυρή επιρροή της θρησκείας στην ελληνική κοινωνία (ακόμη κι αν δεν φαίνεται κάποιες φορές, είναι μεγάλη) να είναι εκείνη που συμβάλλει στο να υποκρινόνται και να προσποιούνται κάποιοι συμπολίτες μας που τυγχάνει να είναι και πολιτικοί. Από την άλλη όμως, είναι ανάγκη οι βουλευτές να αρχίσουν να δρουν στα πρότυπα της κοινωνίας την οποία εκπροσωπούν, και εν προκειμένω της προοδευτικής κοινωνίας, που δεν θεωρεί υποτιμητικό για κάποιον να έχει διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις από την πλειοψηφία.
Εσύ τι λες, θα δούμε ποτέ gay βουλευτή;
