Πάντα κακός μαθητής στο σχολείο. Ξέρεις τώρα, από αυτούς που ζωγράφιζαν ό,τι να’ ναι μέσα κι έξω από τα βιβλία (που τα είχαν πάντα κάτω από το θρανίο) και έπαιρναν ωριαία αποβολή πριν καν χτυπήσει το κουδούνι για μέσα. Γι’ αυτό και συνειδητοποιημένα στην Α’ Λυκείου αποφάσισα να μην δώσω πανελλήνιες, καθώς έτσι και θα ντρόπιαζα-κορόιδευα το Ραπτέικο, αλλά κυρίως τον ίδιο μου τον εαυτό.

Οι πανελλήνιες απ’ έξω

Βλέποντας, λοιπόν, τις πανελλήνιες σαν θεατής, είδα τους κολλητούς μου να χάνουν τα καλύτερά τους καλοκαίρια. Να καίνε το μυαλό τους για να περάσουν σε μία σχολή, που όπως φάνηκε στην πορεία δεν την γούσταραν καθόλου. Αφενός γιατί τους την επέβαλλε ο στενός οικογενειακός τους κύκλος και αφετέρου επειδή άκουσαν τους πολλούς που έλεγαν: “όποιος δεν πάει πανεπιστήμιο, δεν θεωρείται μορφωμένος άνθρωπος“.

Και ειλικρινά, χαίρομαι που δεν έδωσα πανελλήνιες. Καταρχάς, επειδή δεν άξιζε να τραβήξω τόσο μεγάλο λούκι, καθώς δεν άνοιγα βιβλίο ούτε με αίτηση, και κατά δεύτερον επειδή υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει δυσλειτουργία στο σύστημα των Πανελλαδικών.

Το λογικό και το παράλογο

Ωστόσο, για να κρατήσουμε μια ισορροπία, και να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, το Πανεπιστήμιο προσφέρει όντως ένα ευρύτερο φάσμα γνώσεων σε αυτoύς που πραγματικά το θέλουν. Υπάρχουν παιδιά που όντως επιθυμούν να ασχοληθούν με επιστήμες όπως είναι πχ. τα μαθηματικά και γι’ αυτόν τον λόγο παλεύουν να κερδίσουν τα απαραίτητα εφόδια. Και αυτό είναι απολύτως λογικό.

Αυτό που είναι παράλογο όμως, είναι το γεγονός ότι αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με το τραγούδι, με την μαγειρική ή με την μπάλα, το σύστημα είναι έτσι διαμορφωμένο που τον αναγκάζει να ασχοληθεί με εντελώς άσχετα μαθήματα σε σχέση με το επάγγελμα​ που θέλει να ακολουθήσει.

Η αδιαφορία για το ΣΕΠ

Μάλλον κάτι παρόμοιο σκέφτηκε και το υπουργείο Παιδείας και δημιούργησε το μάθημα ΣΕΠ (Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός). Ένα μάθημα (Γ’ Γυμνασίου), που ίσως να μην θυμάσαι αρκετά, καθώς γίνεται μισή ώρα την εβδομάδα και ο καθηγητής δεν είναι ειδικός πάνω σε αυτόν τον τομέα. Και όπως είναι λογικό, δεν έχει την απαραίτητη κατάρτιση, ώστε να κατευθύνει σωστά τον μαθητή.

Μιλάμε, ουσιαστικά, για έναν οδηγό, που δίνει στον μαθητή την σημασία της πληροφόρησης κατά την εκπαιδευτική-επαγγελματική επιλογή του, κάτι που αψηφεί το υπουργείο Παιδείας βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το εν λόγω μάθημα.

Επομένως, όταν αγνοείς ένα τόσο σημαντικό μάθημα, είναι λογικό οι μαθητές που μένουν εκτός να βρίσκονται “επί ξύλου κρεμάμενοι”. Και ο λόγος δεν είναι άλλος, απ’ το ότι κανείς δεν βρέθηκε να τους πει, “υπάρχει αυτό το δημόσιο ή ιδιωτικό ΙΕΚ που μπορεί να σου προσφέρει εποικοδομητικές γνώσεις πάνω σε αυτό που σου ταιριάζει“.

Η επίτευξη των ονείρων σου

Δεν είναι αναγκαίο να εισαχθούν όλοι με το ζόρι σε ένα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Και άσκοπα λεφτά θα σκορπίσεις, αλλά και θα χαλάστεις κι εσύ ο ίδιος. Αν θέλεις να γίνεις τραγουδιστής, κάνε φωνητικά. Αν θέλεις να γίνεις ποδοσφαιριστής, λιώσε στις διπλές προπονήσεις.

Παρένθεση: Η μόρφωση μπορεί να επιτευχθεί και εκτός εκπαιδευτικού ιδρύματος, παίρνοντας να διαβάσεις από μόνος σου βιβλία ή γενικότερα να ψαχτείς σε χώρους που προσφέρουν γνώσεις (θέατρα, κινηματογράφους, ωδεία)… Αυτό θα σου δώσει και σφαιρικές γνώσεις, αλλά και θα σε μάθει να γράφεις και να μιλάς καλύτερα.

Όλα αυτά δεν είναι παράλογα, κατεβασμένα από μια κούτρα, αλλά αυτά που γράφει ένα βιβλίο, που ποτέ δεν διδάχθηκες. Μην ψάξεις να το βρεις, γιατί βρίσκεται κάτω από το εφηβικό σου θρανίο, εκεί που βρίσκεται και το δικό μου δηλαδή (ναι, για το ΣΕΠ μιλάω).

Με λίγα λόγια, δεν τις απορρίπτουμε τις Πανελλήνιες, αλλά δεν είναι το Α και το Ω στην ζωή σου.

Υ.Γ: Στην Γ’ Λυκείου έμαθα κιθάρα και το πεταχτάρι του Πρίντεζη.