Εμένα δεν μου έχει συμβεί ξανά- για εσάς δεν ξέρω – αλλά είναι η πρώτη φορά που περιμένω το καλοκαίρι για άλλο λόγο εκτός της θάλασσας, του ήλιου και όλων αυτών των νόμιμων ψυχοτρόπων ουσιών… Αυτήν τη φορά το περιμένω για τις συναυλίες, ή καλύτερα γι’ αυτόν τον οργασμό συναυλιών αντικειμενικά μεγάλων ονομάτων, με κάποια από αυτά να έρχονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους (Last Shadow Puppets θα προσπαθήσω να συγκρατηθώ και να μην καταρρεύσω εκεί μπροστά στα πόδια σας).
Καταλαβαίνω βέβαια, ότι πολλοί από εσάς τα καλοκαίρια την κάνετε για τα Primavera και αυτά τα Glastonbury τα πως τα λένε, αλλά εγώ ο ταπεινός δεν έχω πάει ποτέ σε φεστιβάλ στο εξωτερικό και ούτε το βλέπω να συμβαίνει σύντομα because τεμπέλης, ΔΕΝ ΞΕΚΟΥΝΙΕΜΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.
Οπότε το ένα live μετά το άλλο στην καλοκαιρινή Αθήνα μου ακούγεται ως ό, τι πιο κοντινό σε συναυλιακό όνειρο.
Ωστόσο, με έχουν βάλει σε σκέψεις τα ερωτήματα κάποιων φίλων, τύπου “και PJ Harvey και Patti Smith; Πότε θα τις προλάβουμε” ή “που θα βρούμε τα λεφτά και για Beirut και για Muse“…
Αλλά το καλύτερο και πιο αφελές ερώτημα έρχεται από εκείνους που λένε “καλά, γιατί δεν έρχονται όλοι μαζί σε ένα φεστιβάλ”;
Και εκεί που πας να πεις το ποιηματάκι για διαφορετικές εταιρείες που τους φέρνουν και τα υπόλοιπα προφανή, σταματάς και σκέφτεσαι: “ειλικρινά. Γιατί δεν έρχονται όλοι μαζί”; Γιατί δεν γίνεται ένα μεγάλο τριήμερο φεστιβάλ με μεγάλα ονόματα που θα μαζεύει 100.000 κόσμο και βάλε και θα είναι το γεγονός του καλοκαιριού; Κι αν σου ακούγεται υπερβολικό το νούμερο, πίστεψέ με, δεν είναι καθόλου, αναλογικά με το τι συμβαίνει σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Φυσικά δεν παίρνω ως παράδειγμα τα αντίστοιχα της Αγγλίας. Εκεί ο συναυλιακός τουρισμός αποτελεί κομμάτι της κουλτούρας τους εδώ και αιώνες… Υπολογίζεται ότι σχεδόν 38.000 άνθρωποι εργάζονται μόνιμα σε αυτόν τον τομέα και ότι το 2014 τα χρήματα που εισέρευσαν στα βρετανικά ταμεία ΜΟΝΟ από ξένους “μουσικούς” τουρίστες ήταν σχεδόν 1,7 δις. λίρες.
Η σύγκριση που θέλω να κάνω είναι με φεστιβάλ άλλων χωρών, που μπορεί να σε κάνουν να απορήσεις “μα καλά αυτοί πώς τα κατάφεραν; Γιατί δεν μπορούμε κι εμείς;”. Τσέκαρε τρία απ’ αυτά.
1. Exit, Νόβι Σαντ, Σερβία
Το Exit φέτος κλείνει τα 16 χρόνια και υπολογίζεται ότι περίπου 130.000 άνθρωποι επισκέπτονται την πόλη τον Ιούλιο για να παρακολουθήσουν το τετραήμερο φεστιβάλ. Δεν είναι και λίγοι, για μια χώρα που δεν είχε ποτέ παράδοση στην rock ή dance μουσική, έτσι;
2. Sziget Festival, Βουδαπέστη, Ουγγαρία
Το φεστιβάλ διαρκεί τέσσερις μέρες, γίνεται σε ένα μικρό νησί πάνω στον Δούναβη. Εκεί έχουν εμφανιστεί κατά το παρελθόν από Robbie Williams και Florence + The Machine μέχρι Foals και Queens of the Stone Age. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο μαζεύει (κρατηθείτε) κοντά στους 350.000 με 400.000 επισκέπτες.
3. Open’er Festival, Γκντίνια, Πολωνία
Το φεστιβάλ αυτό χτυπάει στα ίσια τα αντίστοιχα της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ, με το 2016 να έχουν ανακοινωθεί ήδη οι Red Hot Chilli Peppers και ο πολύς κύριος Drake. Το καλοκαίρι του 2015 το επισκέφτηκαν 90.000 άνθρωποι.
Και επανερχόμαστε στο προηγούμενο ερώτημα: γιατί στην Ελλάδα δεν μπορεί να διοργανωθεί ένα τόσο μεγάλο φεστιβάλ; Τι λείπει από την χώρα του ήλιου και του καταραμένου μουζάκα;
Οι άνθρωποι που είναι στον χώρο των συναυλιών θα σου πουν για την άθλια οικονομική κατάσταση, η οποία θα θέσει αυτόματα ένα τέτοιο εγχείρημα στον αέρα. Σκέψου μόνο ότι γι’ αυτά τα φεστιβάλ η προπώληση γίνεται μήνες πριν ανακοινωθεί έστω ένα όνομα. Φαντάζεσαι ότι εδώ θα μπορούσε κάποιος να αγοράσει εισιτήριο, όχι πριν δει το line up, αλλά πριν καν σιγουρευτεί ότι το φεστιβάλ θα γίνει 100%; Και κάπου εκεί θα τελειώσουν την κουβέντα.
Εντάξει, δεν υπάρχει παράδοση συναυλιακή που να εμπνέει εμπιστοσύνη σε Έλληνες και ξένους, το καταλαβαίνω, αλλά να μη γίνεται καν προσπάθεια να οικοδομηθεί μία τέτοια συνέχεια, όχι δεν το δέχομαι.
Ταξιδιωτικός πράκτορας δεν είμαι, αλλά μπορώ να φανταστώ πολλούς τρόπους για να δελεάσεις κάποιον να έρθει καλοκαιριάτικα εδώ για να δει live και να κάνει καπάκι το μπάνιο του. Δεν θα μπορούσε πχ. να κλειστεί πακετάκι για τριήμερο φεστιβάλ και καπάκι τριήμερη διαμονή σε κάποιο νησάκι; Είπαμε, τουριστικός πράκτορας δεν είμαι, αλλά οι δυνατότητες που δίνονται – τουλάχιστον μέσα απ’ την μπακαλίστικη οπτική μου – μου φαίνονται απεριόριστες.
Εισιτήρια + διαμονή + θάλασσα, ήλιος μπλα μπλα μπλα + παροχή πολιτιστικού προϊόντος υψηλής αξίας (που σημαίνει πραγματικά μεγάλα ονόματα και όχι Scorpions) και να μια ταξιδιωτική πακετάρα που δεν μπορεις να της πεις όχι!
Η αλήθεια είναι ότι το να έρθει κάποιος στην Ελλάδα μόνο και μόνο για ένα σημαντικό event και να φύγει αμέσως μετά είναι υπερβολικά ακριβό. Και αυτό ισχύει όχι μόνο για τους “μουσικούς” τουρίστες, αλλά και για τα ίδια τα συγκροτήματα, γι’ αυτό παραδοσιακά σταματούν τις περιοδείες τους στην Ιταλία. Κοστίζει απίστευτα να φέρουν ως εδώ τον εξοπλισμό τους για μια συναυλία λίγων θεατών, αναλογικά πάντα με το πόσοι τους παρακολουθούν στις υπόλοιπες χώρες. Αντί, λοιπόν, να κάνουν μόνο μία συναυλία στην Ιταλία, κάνουν άλλη μία και έχουν βγάλει περισσότερα απ’ το να έρθουν ως εδώ. Τόσο απλά…
Απ’ την άλλη θα μου πεις και που να γίνει ένα τέτοιο φεστιβάλ; Οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις είναι μικρής χωρητικότητας, η Μαλακάσα με το ζόρι μας τραβάει προς τα εκεί, θέλουμε λίγη θάλασσα καλοκαιριάτικα βρε αδερφέ. Όμως, where there’s a will, there’s a way… Ίσως να μη χρειάζεται καν να γίνεται στην Αθήνα, ίσως σε κάποιο παραλιακό μέρος με δυνατότητες camping, ποιος ξέρει.
Άλλος ένας λόγος που οι μόνιμοι πελάτες συναυλιών θα οφεληθούμε είναι απ’ το γεγονός ότι, μεγάλη ροή ξένων θεατών σημαίνει (θέλω να ελπίζω) και πιο φθηνό εισιτήριο για μας… Μη μιλήσουμε και για τα έσοδα από φόρους στο κράτος και αρκετά μεγάλα έσοδα στους επιχειρηματίες και άρα και στους εργαζόμενους. Εντάξει, αυτό το τελευταίο λέγεται “καπιταλισμός”, το συζητάμε άλλη φορά κατά πόσο θα συμβεί (σιγά μη συμβεί), αλλά κατάλαβες τι θέλω να πω. Είναι γεγονός πάντως ότι στις χώρες που συρρέουν τουρίστες για lives, τα χρήματα δεν διοχετεύονται μόνο στα εισιτήρια ή στις μπύρες μέσα στον χώρο της συναυλίας, αλλά και στην τοπική αγορά.
Με λίγα λόγια, το πολιτιστικό προϊόν που ήδη πουλάμε, μπορεί να εμπλουτιστεί με μία φεστιβαλική εμπειρία που να μην υπάρχει πουθενά αντίστοιχή της. Τι την έχουμε την θάλασσα και τον ήλιο, μωρέ; Για να κάθονται;
