Πολύ πιθανό απ’ τον τίτλο να φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχω ενθουσιαστεί με το Vinyl, αλλά θα’ναι λάθος σου αν το πιστέψεις αυτό.

Η αλήθεια είναι ότι ΕΧΩ ΤΡΕΛΑΘΕΙ ΜΕ ΤΟ VINYL.

Και είναι απόλυτα λογικό για κάποιον κολλημένο με τη μουσική, που ακούει κάτι που βγήκε στα 70s με την ίδια ευκολία με κάτι που βγήκε σήμερα (εγώ είμαι αυτός).

Και μόνο που βλέπεις τις υπερεπιτυχημένες ενσαρκώσεις των rockstar της εποχής, το απίστευτο παρασκήνιο, την rock μυθολογία εν τη γεννέση της, θα έπρεπε να σου φτάνει. Αλλά ευτυχώς η σειρά δεν είναι μόνο αυτό.

Ωστόσο, έχουν υπάρξει και κάποιοι που έχουν μιλήσει και άσχημα για αυτό το μικρό τηλεοπτικό έπος και τώρα που φτάνει προς το τέλος της η πρώτη σεζόν, αποφάσισα να τους χτυπήσω εκεί που πονάνε: στα επιχειρήματα.

Ακολουθούν 5 αντεπιχερήματα των haters και 5 δικά μου επιχειρήματα, ως αντίλογος στα αντεπιχειρήματα τους, τεσπά, καταλάβαίνεις τι εννοώ.

Βουαλά.

1. Είναι ένα Mad Men για τη μουσική βιομηχανία
“Τα έχουμε ξαναδεί αυτά στο Mad Men. Τον ωραιοπαθή πρωταγωνιστή, την γυναίκα επαγγελματία που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα αντρικό εργασιακό περιβάλλον, τα ντουμάνια απ’ τα τσιγάρα”…

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι όντως είναι παρόμοιες οι δύο σειρές, μπορεί να σε αγγίξει το ίδιο μία ιστορία από τον χώρο της μουσικής, όσο με μία από τον χώρο της διαφήμισης; Έχει η ματιά στο παρασκήνιο μίας διαφημηστικής εταιρείας το ίδιο ενδιαφέρον με την αντίστοιχη στο παρασκήνιο μίας δισκογραφικής, σε μία απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες εποχές για την ποπ κουλτούρα; Μπορείς να καταλάβεις τον πρωταγωνιστή και να συμπάσχεις μαζί του όταν σκοπός του ενός (Mad Men) είναι να πουλήσει κοακόλες, ενώ ο άλλος έχει στόχο να ανακαλύψει νέα μουσική; Και μη βιαστείς να μου πεις, ότι ο Richey Finestra δεν είναι παπαδοπάιδι και το κάνει για τα λεφτά, το ξέρω… Απλά θυμήσου ότι δεν πουλάει τη δισκογραφική του στον ευρωπαϊκό κολοσσό της Polygram, ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, γιατί έχει ένα όραμα, πιστεύει σ’ έναν ανώτερο σκοπό από το χρήμα. Ε, όπως και να το κάνουμε, τον γουστάρεις περισσότερο.

2. Έχει γυρίσει γύρω στις 40 με 50 ίδιες ταινίες ο Σκορσέζε
“Είναι κλασική ταινία – Σκορσέζε, φουλ στα ναρκωτικά, στα πάρτυ και με την απότομη προσγείωση του πρωταγωνιστή στην πραγματικότητα να την βλέπεις να’ρχεται αναπόφευκτα. Και please, όχι άλλη ιταλική μαφία”…

Αυτο το “όχι άλλη ιταλική μαφία”, δεν το εννοείς, έτσι; ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΚΟΡΣΕΖΕ ΜΙΛΑΜΕ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ 74 ΧΡΟΝΩΝ. ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ Σ’ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΕΦΕΥΡΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ; ΑΣΤΟΝ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.

Άσε που ίσα ίσα που παίρνεις μία μικρή γεύση από ιταλική μαφία, ούτε το 5% της ταινίας δεν αφορά τους Νεοϋορκέζους γκάνγκστας. Για όσους λατρεύουμε πάντως τα Καλά Παιδιά, το Casino και γενικότερα όλο αυτό το ιταλιάνικο συρφετό, αυτές οι μικρές τζουρίτσες μαφίας ΕΙΝΑΙ ΒΑΛΣΑΜΟ και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό.

Το ίδιο ισχύει και για τον φουλ από λεφτά και ναρκωτικά αντιηρώα του. Είπαμε: άστον να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα και απόλαυσέ το.

3. Όχι άλλο retro στιλ
Δεν είναι απλώς άλλη μία σειρά με ρετρό αναφορές… Είναι η σειρά με τις τοπ ρετρό αναφορές. Απίστευτα κουστούμια, πολύχρωμες καμπάνες, χρώματα βγαλμένα κατευθείαν μέσα από την τρέλα της εποχής… Κάθε μία εμφάνιση και μία στιλιστική αποθέωση. Από τους μεγάλους γιακάδες και τα μακρυά μαλλιά μέχρι το κούρεμα αυτών των μαλλιών μπροστά στην κάμερα σε ένα πρωτο-punk στιλ. Τα μπαρ, τα βρώμικα υπόγεια γεμάτα ροκ και αλκοόλ, οι αποθήκες που μετατρέπονται σε “βιομηχανικά” ατελιέ… Αυτή η σειρά σε πάει κατευθείαν στα καλύτερα 70s που υπήρξαν ποτέ και γουστάρεις.


4. Είναι απλά μία παρέλαση rock ονομάτων των 70s χωρίς καμία συνοχή
Η αλήθεια είναι ότι κάποια cameo τεράστιων icons της μουσικής, δεν πολυχρειάζονταν, με αποθέωση την άνευ λόγου εμφάνιση του ζεύγους Lennon-Ono.  Αλλά οι New York Dolls δίνουν το εφαλτήριο για την αλλαγή πλεύσης του ήρωα… Ο Bowie δείχνει πολύ παραστατικά πόσο πίσω είναι η λογική της εταιρείας, οι Zeppelin προχωράνε την ιστορία, καθως είναι κομβικό σημείο για την απόφαση να πωληθεί ή όχι η δισκογραφική. Και ο Elvis… Ω, Θεέ μου ο Elvis είναι ένα επεισόδιο μόνος του… 

5. Δεν ασχολείται με τα υπόλοιπα είδη μουσικής που γεννήθηκαν στα 70s
Λοιπόν, αυτό είναι άδικο. Συμφωνώ ότι τον πρώτο λόγο τον έχει η rock μουσική (η σειρά στηρίζεται σε μια ιδέα του Mick Jagger, τι άλλο περίμενες δηλαδή;) αλλά είναι άδικο να πούμε ότι δεν ασχολείται και με άλλες μουσικές των 70s. Η funk και η soul είναι παντού, ο fake disco hero Hannibal κρατάει μία εταιρεία μόνος του, ο DJ Kool Herc που ο μύθος τον θέλει να είναι ο father του hip hop είναι εκεί και μιξάρει… Αλλά αγαπητοί φίλοι άλλων ειδών μουσικής, μπορεί σήμερα η rock να έχει ξεπέσει όσο δεν πάει, αλλά στη σειρά μιλάμε για το 1973, όταν ήταν ό,τι πιο hot υπήρχε. Get your shit together και απολαύστε την καλύτερη σειρά για μουσικόφιλους που έχει φτιαχτεί μέχρι σήμερα.

Μόνο ένας πραγματικός λόγος υπάρχει για να μην την δεις: παίζει ο υπερατάλαντος γιος του Mick Jagger, απ’ τα πιο ξεδιάντροπα βύσματα που θα δεις ποτέ. Ως πότε οι Αμερικανοί φορολογούμενοι θα πληρώνουν το μικτζαγκερέικο, μωρέ;