“Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ είναι ΜΟΝΟ για γνήσια αρσενικά”… μία φράση που ακούει κανείς συχνά εντός κι εκτός των αγωνιστικών χώρων. Ίσως και ο βασικός λόγος που οι αθλητές οι οποίοι έχουν δηλώσει δημόσια ότι είναι οι ομοφυλόφιλοι είναι απειροελάχιστοι…
Από τους απειροελάχιστους, οι περισσότεροι προέβησαν σε “αποκαλύψεις” λίγες ημέρες προτού κρεμάσουν τα παπούτσια τους, όντας ψιλιασμένοι φυσικά για το άδοξο τέλος που θα σηματοδοτούσε στην καριέρα τους αυτή η κίνηση. Τυχαίο; Να τονίσουμε πως δεν μιλάμε για προκαταλήψεις τριτοκοσμικών πρωταθλημάτων, όπως της Ουγκάντας ή του Κοντονή, αλλά για διοργανώσεις όπως η Premier League, το NBA και την αφρόκρεμα του αθλητικού star system.
Σήμερα, λοιπόν, παρόλο που το κοινώς αποδεκτό είναι αυτονόητο, ότι δηλαδή κάθε ομοφυλόφιλος έχει ίσα δικαιώματα με όλους μας (σε μεγάλο βαθμό), οι φίλαθλοι-οπαδοί δείχνουν να αδυνατούν να το κατανοήσουν. Μάρτυρας, τα σχόλια που γράφονται καθημερινά στο διαδίκτυο και ξεκινάνε με τίτλους όπως: “ΣΟΚ“, “ΒΟΜΒΑ“, “ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΤΕ“, στο άκουσμα πως ένας αθλητής έχει διαφορετική σεξουαλική προτίμηση από εκείνους.
Βάζοντάς τα κάτω με αριθμούς, το ποσοστό των ομοφυλόφιλων μέσα στην κοινωνία -παγκοσμίως- είναι 13%. Αφαιρώντας, προσθέτοντας, διαιρώντας και πολλαπλασιάζοντας, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να είναι όλοι και όλοι 15 ποδοσφαιριστές και μπασκετμπολίστες gay, όσοι δηλαδή το έχουν παραδεχτεί δημοσίως μέχρι σήμερα. Και μαθηματικά να το δεις, τα νούμερα δεν βγαίνουν, μάνα μου!
Είναι απλό. Αν ο αθλητής παραδεχθεί την διαφορετικότητά του, βάζει αυτόματα ταφόπλακα στην καριέρα του. Ποιος φίλαθλος θα δεχθεί ότι αυτός που “γαμάει” μέσα στο γήπεδο, κυκλοφορεί στον δρόμο και ανταλλάσσει φιλιά με έναν άντρα;
Ψάχνεις απάντηση; Θυμήσου τα χαριεντίσματα Πικέ και Ιμπραΐμοβιτς και τα γιουχαρίσματα των οπαδών από την πρώτη κιόλας μέρα του “σκανδάλου” που έθεσε τις μετοχές τους σε ελεύθερη πτώση. Εν έτει 2010. Σε μία Ισπανία, η οποία αναγνωρίζει επίσημα τον γάμο των ομοφυλόφιλων, δύο οικογενειάρχες (αν αυτό παίζει ρόλο στις σεξουαλικές προτιμήσεις των ανθρώπων) εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα και έθεσαν σε κίνδυνο την καριέρα τους.
Μη πας όμως πολύ μακριά, πήγαινε λίγο. 2003 και οι Άγγλοι ανεβοκατεβάζουν τον αρχηγό τους Ντέιβιντ Μπέκαμ από “π@λίοπουστ@” σε “σκ@τοαδελφ@ρ@”, καθώς δηλώνει πως τα εσωρουχάκια της Βικτώρια είναι εξίσου ωραία με τα δικά του.
Τα παραδείγματα ομοφοβίας στον αθλητισμό είναι άπειρα.
Το θλιβερό συμπέρασμα είναι ότι πολλοί αθλητές φοβούνται να “αποκαλυφθούν” για να μην χάσουν όχι απλά τη δουλειά τους αλλά και, δυστυχώς που το λέμε, την αξιοπρέπειά τους.
ΟΚ, το ότι είσαι ομοφυλόφυλος δεν χρειάζεται παραδοχή ή αποκάλυψη, θα έπρεπε και οφείλει να είναι φυσιολογικό σε μια σύγχρονη κοινωνία. Όταν όμως σε 20 χρόνια μετράμε 15 αποκαλύψεις όλες και όλες, η κατάσταση δεν μπορεί να μην είναι τίποτα περισσότερο από εκμοντερνισμένη πινελιά στον καμβά της ομοφοβίας, του συντηριτισμού και της πατριαρχικότητας.
Κλείνοντας, ας θυμηθούμε τα λόγια του Τζάστιν Φασάνου, παίκτη της Νότιγχαμ Φόρεστ, όταν το 1990 δημοσίευμα της κιτρινισμένης SUN τον χαρακτηρίζε δημοσίως GAY. Κυνηγήθηκε, έπεσε σε κλειστές πόρτες και του ασκήθηκαν κατηγορίες για ασέλγεια σε 17χρονο. Ο ίδιος ψυχολογικά ράκος πήγε και κρεμάστηκε στο γκαράζ του!
Το σημείωμα που άφησε έγραφε: “Δεν γίνεται τίποτα. Είμαι γκέι. Λυπάμαι. Αντίο.“
