Εδώ και πολλά χρόνια ακούμε για το πρόβλημα της υπογεννητικότητας που μαστίζει την χώρα, παρακολουθώντας άπραγοι να εκτυλίσσεται άλλο ένα δράμα της σύγχρονης Ελληνικής πραγματικότητας. Προσωπικά ενθυμούμαι να ακούω για υπογεννητικότητα, από τότε που ήμουν παιδί ακόμα και δεν καταλάβαινα καν τι σήμαινε η λέξη. Είχε απηυδήσει η κακομοίρα η μάνα μου να προσπαθεί να μου εξηγήσει την μια απορία που είχα μετά την άλλη, καθώς ήμουν ολίγον τι περίεργος από μικρούλης. 

Και φτάσαμε στο 2016, οπού προφανώς αντιλαμβάνομαι λίγο καλύτερα τις καταστάσεις που με περιβάλλουν. Τις πταίει λοιπόν και φτάσαμε στο σημείο να βλέπεις μωρό σε δημόσιο χώρο και να νιώθεις λες και είδες το δράκο του παραμυθιού; Φταίνε οι gay και τα σύμφωνα συμβίωσης; Φταίει η “κρυφή agenda” που προωθείται από τα μέσα μαζικής πληροφόρησης; Φταίνε τα λάθος πρότυπα που προβάλλονται μέσω του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και της μουσικής βιομηχανίας; Φταίει η άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας; Φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από τον ετεροφυλόφιλο ή ετεροφυλόφιλη που αντικρύζεις κάθε μέρα στον καθρέφτη; 

Κάποιοι από εσάς μπορεί να πείτε, “Μαλακίες γραφεί ο τύπος. Μάλλον δεν μπορεί να σταυρώσει γκόμενα και του φταίνε όλα.” Δυστυχώς, έχω την εντύπωση ότι τα πράγματα ίσως να είναι λίγο πιο περίπλοκα από την λογικότατη –πλην ελεεινά εγωκεντρική– εξήγηση που μπορεί κάποιοι από εσάς να σκεφτείτε. 

Ας μιλήσουν οι αριθμοί
Tα διαζύγια στην χώρα αυξάνονται ραγδαία τα τελευταία χρόνια και αυτό είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Μέσα στο 2014, τελέστηκαν μόλις 53.429 γάμοι, ενώ εκδόθηκαν 18.353 διαζύγια. Ένα διαζύγιο ανά 2,91 γάμους δηλαδή. Η Ελλάδα καταλαμβάνει την πρώτη θέση πανευρωπαϊκά στις διακοπές κυήσεων, με το 22% των Ελληνίδων να δηλώνει ότι έχει κάνει τουλάχιστον μία έκτρωση. Συνολικά, έχουμε γύρω στις 300.000 εκτρώσεις ετησίως, σε μια χώρα που μετά βίας να έχει 2 έως 3 εκατομμύρια (και πολλές λέω) σεξουαλικά ενεργές γυναίκες. Tragic! 

Οι γεννήσεις κατά τον προηγούμενο χρόνο ανήλθαν στις 90.000 σε όλη την χώρα (αν κάποιος σου πει ότι φταίει η οικονομική κρίση, θύμισε του ότι το 1998 ή 2004 που έπαιρνε το ένα εορτοδάνειο και διακοποδάνειο μετά το άλλο, είχαμε ακόμα λιγότερες γεννήσεις), ενώ το 1949, σε μια Ελλάδα που ακόμα μέτραγε τις πληγές της από έναν καταστροφικό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και έναν ακόμα πιο καταστροφικό εμφύλιο που ακολούθησε, είχαμε πάνω από 160,000 γεννήσεις παιδιών. 

Αλλά δεν χρειάζεται να κουράζουμε το θέμα με στατιστικές και αριθμούς.

Κάνε μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ και θα διαπιστώσεις ποιος θα είναι ο δράκος του παραμυθιού σε λίγα χρόνια. Ελάχιστα –αναλογικά με τον πληθυσμό της πόλης–  ετερόφυλα ζευγάρια (σε τουριστική περιοχή σαν την Πλάκα, τα περισσότερα θα είναι τουρίστες), τεράστιες αντροπαρέες, ακόμα πιο μεγάλες γυναικοπαρέες, ενώ το ψυχροπολεμικό κλίμα μεταξύ τους προκαλεί τον γέλωτα και το κλάμα μαζί. Αναλόγως σε τι φάση παίζει να είσαι. 

Και εκεί που έχεις αρχίσει να βαριέσαι αφόρητα με την έλλειψη φλερτ και αγάπης στην ατμόσφαιρα, σκάνε μύτη κάποια ομόφυλα ζευγάρια που εκπέμπουν μία ομόνοια, μία ζωντάνια και υγεία, που σε κάνει να περνάς καλά και μόνο που τους βλέπεις να διασκεδάζουν με την ψυχή τους. Δεν ποζάρουν άσκοπα όλη νύχτα, δεν είναι μέσα στην μανούρα διαρκώς, δεν μασάνε να φλερτάρουν με straight και ας ξέρουν ότι θα φάνε τα μούτρα τους, δείχνουν να περνάνε καλά, ακόμα και αν κάποιοι από αυτούς ή αυτές υποκρίνονται. 


Ποιοι είναι οι ανώμαλοι τελικά;
Πολλοί ετεροφυλόφιλοι από την άλλη, έχουμε χάσει την ικανότητα ακόμα και να υποκρινόμαστε, έστω και αν αυτό πρέπει να γίνεται που και που για λόγους ευγένειας και τακτ. Σαφώς όμως, η λύση δεν είναι να υποκρινόμαστε και σε καμία περίπτωση δεν προτείνουμε να φλερτάρεις, να κάνεις έρωτα, να είσαι αναγκαστικά σε σχέση, να παντρεύεσαι με το ζόρι και να κάνεις παιδιά μόνο και μόνο επειδή πρέπει. Κάποιοι από εμάς ίσως να μην είναι προορισμένοι ή κατάλληλοι να γίνουν γονείς. Κάποιοι άλλοι δεν είναι έτοιμοι και ίσως να μην είναι ποτέ έτοιμοι να γίνουν γονείς ή ακόμα και να συνυπάρξουν αρμονικά μέσα σε μια σχέση. Όπως άλλωστε κι όλα τα ομόφυλα ζευγάρια δεν είναι κατάλληλα να υιοθετούν παιδιά. Το πρόβλημα όμως στην χώρας μας ξεπερνάει τις προσωπικές επιλογές και τις ατομικές ελευθερίες του κάθε πολίτη, καθώς οι στατιστικές και οι αριθμοί μαρτυρούν παθογένεια και αρρωστημένο κοινωνικό περιβάλλον. Και ξαναρωτάω, τι φταίει; 

Φταίει ο “ανώμαλος” o gay ή η λεσβία, που θέλει να περνάει καλά, να φλερτάρει, να ερωτεύεται, να αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα του/της, να ζει σε οικογενειακό περιβάλλον (βλέπε σύμφωνο συμβίωσης), να υιοθετεί παιδιά που ζουν σε ορφανοτροφεία, διότι κάποιοι ετεροφυλόφιλοι τα εγκατέλειψαν για τον έναν ή τον άλλον λόγο; Ή φταις εσύ που αναλώνεσαι σε πομπώδεις δηλώσεις τύπου, “Δεν έχω παιδιά αλλά θεωρώ όλα τα παιδιά του κόσμου δικά μου”, ή “Θέλω πολλά παιδιά αλλά τώρα προέχει η καριέρα μου”, ενώ διανύεις την τρίτη, ακόμη και την τέταρτη δεκαετία της ζωής σου;

Εσύ, που είσαι φυσιολογικός/η και δεν παρεκκλίνεις των νόμων της φύσης όπως ένας gay ή μια λεσβία και με χαρά θα τους το υπενθυμίσεις κάθε φορά που θα σου δοθεί η ευκαιρία να συνομιλήσεις μαζί τους, τι κάνεις για αυτό; Έκτρωση; Παίρνεις προφυλάξεις μέχρι τα πενήντα γιατί είσαι τζόβενο ακόμα; Λιθοβολισμό και ανελέητη κριτική των μειονοτήτων που παρεκτρέπουν της “κανονικότητας” που σε περιβάλλει; 

Και επειδή θέλω να πιστεύω ότι είμαι ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, να δεχτώ ότι όντως φταίει ο τρόπος που μεγάλωσες. Να δεχτώ ότι φταίει η νοσογόνος ελληνική κοινωνία και το κράτος που δεν σου παρέχει καμία πρόνοια και οικονομική βοήθεια για την αναπαραγωγή του είδους, όπως είθισται στα προηγμένα Ευρωπαϊκά κράτη του Βορρά. Να δεχτώ ότι φταίνε τα λάθος πρότυπα που σε βομβαρδίζουν από μικρό παιδί. Να δεχτώ ακόμη, ότι φταίνε όλοι οι gay και οι λεσβίες αυτού του κόσμου, που προωθούν την ιδιαιτερότητα τους ως φυσιολογική. 

Πού είναι όμως η τιμή και η αξιοπρέπεια σου, κάθε φορά που βλέπεις ένα ομόφυλο ζευγάρι που θέλει να υιοθετήσει ένα παιδάκι για να του παρέχει αγάπη και οικογενειακή θαλπωρή, ενώ εσύ μπορείς να κάνεις (αλλά δεν το κάνεις) και ένα, και δυο, και τρία παιδιά με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο; 

Τι σε τρομάζει;
Το γεγονός ότι αν και τα ομόφυλα ζευγάρια δεν είναι ικανά προς φυσιολογική αναπαραγωγή, ενδεχομένως κάποια από αυτά παίζει να είναι πιο φυσιολογικά σε σκέψη και συναίσθημα από εσένα; Η ανικανότητα σου να υπερασπιστείς την κανονικότητά σου με πράξεις, αντί με λόγια και ύβρεις; Ή μήπως αναλώνεσαι καθημερινά σε ατέρμονες επαναστάσεις για τον πόνο του άλλου, και ξεχνάς να κάνεις τα βασικά για την διαιώνιση του είδους;

Γιατί σε περίπτωση που έχεις ξεχάσει τα αυτονόητα, θα ήθελα να σου υπενθυμίσω ότι η ύπαρξη μας και η συνέχιση της, βασίζεται στην σεξουαλική πράξη ανάμεσα στα δύο φύλα.