8 απλά πράγματα που μου έμαθε η μήνυση στον “Ελύτη”

Με τον διαχειριστή της σελίδας “Ελύτης, ο ποιητής του Αιγαίου” είχαμε κάνει μία συνέντευξη πριν από έναν μήνα και μου έκανε εντύπωση το εξής: ότι ήταν ο μόνος από την ενότητά μας “Βιραλαίοι” που δεν θέλησε να ποστάρει τη συνέντευξή στον τοίχο του. Αυτό με έκανε να καταλάβω τότε, ότι δεν τον ενδιαφέρει στο ελάχιστο η δική του φήμη, αλλά ό, τι έκανε το έκανε από αγνή και ανόθευτη αγάπη για το τρολάρισμα.

Διαβάζοντας, λοιπόν, και εγώ την είδηση ότι κάποιος κατέθεσε μήνυση στη Διώξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος εναντίον του, νευρίασα όχι μόνο για το αυτονόητα παρανοϊκό της υπόθεσης, αλλά και γιατί έγινε εναντίον ενός τύπου που δεν επιθυμεί καθόλου να ασχολούνται μαζί του.

Εκτός απ’ τις σκέψεις περί ελευθερίας λόγου και των ορίων της σάτιρας και όλα αυτά που αντιμετωπίσαμε και στην περίπτωση του Γέροντα Παστίτσιου (ναι, γράφω αντιμετωπίσαμε, γιατί αυτά είναι εναντίον όλων μας) μου γεννήθηκαν και κάποιες άλλες σκέψεις που θα ήθελα να καταθέσω.

Και θα το κάνω. Αφήστε με.

1. Η αγάπη για τις δίκες είναι δυνατότερη από όλα τα κελιά.
Σ’ αυτόν τον ευλογημένο απ’ το φως του ηλιάτορα τόπο, τα δικαστήρια είναι η χαρά του παιδιού και συχνά αξιοποιούνται ως ένα θέαμα για τα μέσα και τίποτα περισσότερο. Εξώδικα, μηνύσεις, αγωγές μοιράζονται αριστερά δεξιά απλά για να συζητηθούν και χωρίς κανέναν πραγματικό λόγο.

Θυμάμαι έναν τύπο που έκανε αγωγή σε έναν πρώην υπουργό για κάτι απίθανο και όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο, μου είπε ότι πριν χρόνια είχε κάνει ξανά αγωγή, αυτή τη φορά σε έναν περιφερειάρχη, γιατί “χα χα είμαι τρελός εγώ”.

2. Όταν καταφέρνεις να ξεπερνάς τη μετριότητα…
…τότε είναι που κινδυνεύεις περισσότερο απ’ τους μέτριους. 

3. Η αμηχανία των γηραιότερων μπροστά στο ίντερνετ
Η άτσαλη μετάβασή τους απ’ τον γραπτό λόγο της εφημερίδας και απ’ την εικόνα της τηλεόρασης στο νεωτερικό λόγο του ίντερνετ, τους κάνει να σαστίζουν. Ίσως η δικιά μου γενιά επειδή μεγάλωσε μέσα σ’ αυτήν την επανάσταση, θα έπρεπε να τους κοιτάζει με περισσότερη κατανόηση, αλλά όχι, αυτές οι μηνύσεις, δεν μας βοηθούν να το κάνουμε.

4. Η διαρκής άμυνα των γηραιότερων μπροστά στο ίντερνετ (και αυτό είναι πιο σοβαρό από ό,τι ακούγεται)
Πολλές φορές σου δίνουν την αίσθηση ότι φοβούνται ότι κάποιος πάει να τους τη φέρει, θυμίζουν τον Χατζηχρήστο που κατέβηκε στην Αθήνα και του έχουν πει “πρόσεχε εκεί χάμου μη σε αναμπαίξουν”. Όχι, ο “Ελύτης” δεν θέλει να σε κοροϊδέψει. Να σε κάνει να γελάσεις θέλει. Δεν κερδίζεις κάτι με το να του πεις σε “ξεσκέπασα”, “βρήκα ποιος είσαι”, “ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΟΣ ΠΑΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΟΡΟΙΔΕΨΕΙ, ΨΕΜΜΑΤΑ ΛΕΕΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΥΤΗΣ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ”. Χαλάρωσε. Καλό παιδί ο “Ελύτης”, καλό, καλό…

5. Έχουμε ανάγκη απ’ τα τοτέμ μας…
…και νομίζουμε ότι τα κρατάμε ζωντανά, φέρνοντας το δημιουργικό τους μεγαλείο στα δικά μας ασφυκτικά μέτρα.

6. Εξαιτίας του ίντερνετ, έχει αλλάξει η σχέση κοινού-διασκεδαστή
Σκέψου ότι κάποιος βλέπει μία ταινία και πιστεύει ότι αυτά που συμβαίνουν μπροστά του, είναι αληθινά. Μετά μαθαίνει ότι οι ηθοποιοί απλά υποκρίνονταν. Πόσο τρελό, λοιπόν, θα σου φανεί αν πει ότι οι ηθοποιοί προσπάθησαν να τον κοροϊδέψουν;

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο ίντερνετ. Το να κρύβει ο “Ελύτης” και ο κάθε “Ελύτης” την πραγματική του ταυτότητα και να μην εξηγεί ότι “ΠΡΟΣΟΧΗ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΚΑ”, βοηθάει το αποτέλεσμα της ιδιότυπης “παράστασής” του. Όπως θα σε “ξενέρωνε” αν μετά από μια θεατρική παράσταση, έβγαιναν οι ηθοποιοί στη σκηνή και σου έλεγαν ότι αυτό που είδες δεν έγινε πραγματικά, έτσι και ο ίδιος δεν μπορεί να γράψει  “υποσημείωση: αυτό δεν το είπε ποτέ ο Ελύτης” στις εικόνες που φτιάχνει. Εννοείται ότι δεν το είπε ποτέ ο ποιητής όσο ζούσε. Πρόκειται για μία σύμβαση συνεργασίας και αλληλοκατανόησης που έχει υπογραφεί ανάμεσα στον κάθε “ιντερνετικό χιουμορίστα” και στους αναγνώστες.

(Επίσης καμία ευθύνη δεν φέρω κι εγώ για όποιον πίστεψε ότι είναι αληθινές οι σινεκριτικές του Λευτέρη Παπαδόπουλου ή οι εκθέσεις των μικρών μαθητών για τις ταινίες που έχουν πάρει Όσκαρ. Ουφ, το’πα).

7. Το σοκ όταν κάποια στιγμή στη ζωή σου χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις την κριτική σου σκέψη, μπορεί να είναι μεγάλο

Η μετάβαση από την εκπομπή της Αννίτας, σε ένα χιούμορ με περισσότερα επίπεδα, όπου πρέπει να πάψεις να είσαι παθητικός για να καταλάβεις τι παίζεται μπροστά στα μάτια σου, πολλούς τους βρίσκει απροετοίμαστους. Και διαλέγουν την πιο εξοργιστική άμυνα για κάτι που δεν καταλαβαίνουν: τη σοβαροφάνεια.

8. Το χιούμορ στο διαδίκτυο ενοχλεί περισσότερο (για κάποιον άγνωστο λόγο) απ’ την καφρίλα στον Τύπο και στην Τηλεόραση
Βάλε εδώ εικόνα από οποιοδήποτε εξώφυλλο του Μακελειού (λέμε να μην αναπαράγουμε κι εμείς τη σαπίλα του) ή οποιοδήποτε μονόλογο του Θέμου Αναστασιάδη στο “ΟΛΑ Πρώτη Φορά”.