Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι, ξύπναγα με hangover, κατέβαινα στη βεράντα του εξοχικού, έβαζα καφέ, κοιτούσα τη θάλασσα και άκουγα ραδιόφωνο. Θυμάμαι το ίδιο πράγμα και τον χειμώνα, μόνο που δεν έβλεπα θάλασσα και δεν έβγαινα σε καμιά βεράντα. Δεν είχε σημασία, είχα παρέα και μάλιστα την καλύτερη – έναν παραγωγό που ήξερε καντάρια μουσικής και κομμάτια. Θυμάμαι να παίρνω τηλέφωνο στον σταθμό και να ζητάω να μου βάλουν το κομμάτι που με είχε κολλήσει εκείνη την περίοδο και την παράκληση να μην μιλήσει γιατί ήθελα να το γράψω σε κασέτα.
Θυμάμαι να είναι η καθημερινότητά μας γεμάτη με μουσική. Και με τραγούδια. Πολλά. Και διαφορετικά μεταξύ τους. Άλλα μου άρεσαν, άλλα όχι. Αλλά δεν με ενοχλούσε αυτό. Όλα ήταν καινούργια και ήξερα ότι για να βρεις αυτό που σου αρέσει πρέπει να περάσεις και από αυτά που δεν σου αρέσουν. Όπως γίνεται και με πολλά πράγματα στη ζωή.
Θυμάμαι τη στεναχώρια όταν έφευγε ένας (αγαπημένος) παραγωγός. Ή όταν έκλεινε ένας σταθμός. Γράφαμε τις τελευταίες ώρες του σταθμού σε κασέτες και τους κάναμε μνημόσυνο κάθε τρεις και λίγο με φίλους. Ναι, με τον Ρόδον 94.4 είχε γίνει αυτό.
Θυμάμαι όμως ότι δεν είχαμε έναν σταθμό. Είχαμε πολλούς – από τον Jeronimo Groovy (ήσουν, δεν ήσουν fan τον ήξερες και τον είχες ακούσει) μέχρι τον Rock FM. Ωραία χρόνια τότε. Εκεί στη δεκαετία του ’90.
Καλά θα μου πεις και σήμερα έχουμε πολλούς σταθμούς, γιατί γκρινιάζω άρα;! Αλήθεια, έχουμε. Ή μήπως όχι; Διότι όπως το βλέπω εγώ, ναι έχουμε αρκετούς σταθμούς στα FM, αλλά στο τέλος φαίνεται σαν να υπάρχει μόνο ένας που παίζει το πολύ 150 κομμάτια την ημέρα. Και με ψιλό έως χοντροάθλια κομμάτια (προσωπικό γούστο είναι αυτό)!
Τουλάχιστον αυτό ένιωσα όταν είδα τη λίστα του Media Inspector με τα κομμάτια που ακούστηκαν περισσότερο στα ραδιόφωνα της Ελλάδας για το 2013. Καλά το Νο1 ούτε που το ξέρω. Αλήθεια, το «Όπως με πας» των Kings/Antonella; Αλήθεια τώρα;
Και πιο κάτω μπορεί να ξέρω τα ονόματα, όπως Χατζηγιάννης, Τάμτα, Ρέμος, Παπαρίζου, Νίνο, Ρουβάς, Μαζωνάκης κτλ κτλ., αλλά από τα κομμάτια τους, εμ, χμ, τίποτα. Τελικά έπρεπε να φτάσω στο νούμερο 19 για να βρω ένα κομμάτι που να το έχω ακούσει και δεν είναι καν από τα μεγάλα μου κολλήματα για το 2013 – «Get Lucky» των Daft Punk. Και όσο συνέχιζα τη λίστα, τόσο έβλεπα τα ίδια και τα ίδια ονόματα να επαναλαμβάνονται (Χατζηγιάννης, Τάμτα, Ρέμος, Παπαρίζου, Νίνο, Ρουβάς, Μαζωνάκης και ξανά μάνα Χατζηγιάννης, Τάμτα, Ρέμος, Παπαρίζου, Νίνο, Ρουβάς, Μαζωνάκης) και μερικές σφήνες από νέα ανερχόμενα «ταλέντα» της λαϊκοpop, που είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους γνωρίζουν.
Και έβλεπα τη λίστα και την ξαναέβλεπα και είχα την αίσθηση ότι αυτή η χώρα ακούει 30 καλλιτέχνες με το ζόρι, άντε και καμιά 150αρια κομμάτια. Μέχρι εκεί. Τίποτα άλλο.
Και μετά αναρωτιούνται κάποιοι γιατί έχει πεθάνει το ραδιόφωνο εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Ε, λοιπόν να σας ενημερώσω ότι δεν έχει πεθάνει. Απλά δεν υπάρχει! Γιατί αυτό δεν είναι ραδιόφωνο, περισσότερο με κακόγουστο αστείο μοιάζει.
Και σε πιάνει μια λύπη για αυτό το μέσο που μας μεγάλωσε και μας έμαθε μουσική, γιατί πλέον δεν κάνει τίποτα από αυτά τα δύο – απλά αναπαράγει σουξεδάκια. Ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να γίνουν επιτυχίες και να βγαίνουν «καλλιτέχνες» σε αυτή τη χώρα με την ότι να΄ ναι δισκογραφική βιομηχανία και να λένε ότι κάνουν χρυσούς και πλατινένιους δίσκους.
Κρίμα, θλίψη, ντροπή, ξεφτίλα.
Πάω να κοιτάξω στο πατάρι για εκείνες τις κασέτες με τις εκπομπές των nineties.
