“Με χώρισε γιατί έπαιζα με το κινητό μου”, μου είπε.
Την κοίταξα στα μάτια, θέλησα να μάθω περισσότερα. Μα πώς; Τι; Άλλος ένα μαλάκας γκόμενος;
“Είχα κάποτε μια αγάπη, όπως λέει κι ο Παντελίδης, αλλά δεν την έχω πια…Το κινητό έγινε προέκταση του χεριού σου”, μου είπε, κι έφυγε.
Εντάξει, στην αρχή δεν ένιωθα, το παραδέχομαι. Η μανία μου για selfies, το -ανα 5 λεπτά- τσεκ στα likes και η αρρωστημένη μου αγωνία για την παράλληλη διαχείριση των πολλών accounts μου, με είχαν απορροφήσει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σε μια νιρβάνα από check-ins, tweets, hashtags, selfies και εκατοντάδες lol και “xazzaxaaa” που πηγαινοερχόντουσαν στα chat rooms.
Κοίτα, με τον πρώην μου ήμασταν κοντά δυο χρόνια μαζί. Τον πρώτο χρόνο, πραγματικά ευτυχισμένοι. Πηγαίναμε ταξίδια, βγαίναμε βόλτες, βλέπαμε φίλους, περνούσαμε ποιοτικό χρόνο και συζητούσαμε μέχρι το πρωί.
Μια μέρα θέλησα να το κάνω λίγο πιο “public” κι έτσι ανέβασα μια φωτογραφία μαζί του. To αποτέλεσμα ήταν αυτό που περίμενα. Βροχή likes και “υπέροχο ζευγάρι” στα comments. Εκεί πήρα φόρα! Μας έκανα check-in όπου πηγαίναμε, ανέβαζα φωτογραφίες μας, μας έφτιαξα λογαριασμό στο Instagram συνεχίζοντας την καριέρα της σχέσης με μεγάλη επιτυχία.
Στην αρχή δεν έλεγε τίποτα, νόμιζε πως το κάνω επειδή πραγματικά ήθελα να μοιραστώ την ευτυχία μας, έστω και σε τέτοιο βαθμό. Στη συνέχεια άρχησε να το αισθάνεται αρρωστημένο.
Είχα καταντήσει junkie των likes. Όταν κοιμόμασταν μαζί, περίμενα να κοιμηθεί πρώτος για να ασχοληθώ κρυφά με το κινητό μου, χωρίς γκρίνια. Τραγικό; Μα φυσικά και το έκανα!
Άρχισα να αντιδρώ στις παρατηρήσεις του και να να τσακώνομαι μαζί του. Δεν σκέφτηκα έστω και λίγο να μείνω μακριά από το iPhone μου. H απόσταση μεταξύ μας μεγάλωνε, κάθε μέρα και πιο πολύ, δεν περνούσαμε καλά πια. Χωρίσαμε!
Ο κόσμος μου ανατράπηκε σαν αυτοκίνητο σε αστυνομική καταδίωξη. Το ζούσα τόσο έντονα όλο αυτό, δεν μπορούσα να αντέξω μακριά του. Λίγο καιρό μετά, έμαθα πως οι περισσότεροι από αυτούς που απλόχερα μοίραζαν την ψηφιακή τους αγάπη στο υπέροχο ζευγάρι, σχολίαζαν αρνητικά.
Σήμερα θυμήθηκα τη φίλη μου, το μάθημα για τη δική μου ζωή. Σκέφτηκα πως είναι άδικο να φτάνουμε στα άκρα όταν μπορούμε να αναλογιζόμαστε την ευτυχία στη ζωή μας, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό που περνάμε δίπλα στον άνθρωπο που μας κρατά το χέρι. Πότε θα καταλάβουμε πως η οθόνη δεν θα μας κοιτάξει ποτέ στα μάτια;
Μετά είδα αυτό:
Σε ένα άλλο στρατόπεδο, οι επιστήμονες μιλούν για επιδημία στις ΗΠΑ (κι όχι μόνο). Σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Computers In Human Behavior Journal ανακάλυψαν πως ολοένα και περισσότερα ζευγάρια οδηγούνται σε συγκρούσεις λόγω της ψηφιακής τους εξάρτησης, καταλήγοντας δυστυχισμένα. Αργότερα, σε ατομικό επίπεδο, δηλώνουν ανικανοποίητοι από τη ζωή, εγκαταλείποντας τη μάχη με το τέρας της κατάθλιψης.
Παρατηρώ τον εαυτό μου κάθε φορά που είμαι με τον σύντροφό μου. Θέλω να πιάσω το κινητό μου και να χαζέψω όταν πέφτει ενός λεπτού σιγή, όμως έχω βάλει στοίχημα μέσα μου, δεν θα το κάνω. Ούτε τώρα, ούτε ποτέ!
Κάνω την απεξάρτηση μου και μια μέρα θα είμαι καθαρή. Νιώθω ευτυχισμένη που έχω καταφέρει και πάλι να μοιράζομαι τα πάντα (όπως λένε και στα social media). Μόνο μαζί του. Νιώθω ξένοιαστη που οι ανησυχίες μου ανήκουν στην αληθινή ζωή και όχι στα notifications που περιμένουν στην οθόνη.
Αν κάποιος πρέπει να αφήσει το κινητό του κάτω, αξίζει αυτή την ιστορία. Μοιράσου τη μαζί του, βοήθησέ τον να δει τις κρυφές της στιγμές και τις ρομαντικές της απολαύσεις.
