Στο λύκειο δεν ήμουν καλός μαθητής, ειδικά στα μαθήματα για τα οποία δεν είχα αναπτύξει κανένα προσωπικό ενδιαφέρον. Ένα από αυτά ήταν τα θρησκευτικά και αυτό γιατί από 16 μου είχα καταλάβει ότι δεν μπορώ να πιστέψω σε κάποια θρησκεία. Συγκρατημένα στην αρχή, πιο επιτακτικά στη συνέχεια και όσο περνούσε ο καιρός με μεγαλύτερη σιγουριά. Βοηθούσε πολύ το γεγονός ότι διάβαζα αρκετά (όχι για το σχολείο).
Έτσι έφτασε η στιγμή που αποφάσισα ότι δεν θέλω να παρακολουθώ το μάθημα των θρησκευτικών. Βέβαια ήμουν ανήλικος, οπότε η μητέρα μου είχε τον τελευταίο λόγο σε αυτή μου την πρόταση. Αυτός ο τελευταίος λόγος έριχνε ένα μεγαλοπρεπέστατο άκυρο από πλευράς της το οποίο έπρεπε να διαχειριστώ με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορώ να βγαίνω τα σαββατοκύριακα.
Οπότε αυτό που είχα να κάνω ήταν να ενημερώσω τον καθηγητή μου. Εκείνος, προς τιμήν του δέχτηκε το deal που του πρόσφερα, το οποίο έλεγε ότι δεν θα πηγαίνω στο μάθημά του κι εκείνος ας μου βάλει ό,τι βαθμό θέλει. Όλα αυτά επειδή η καλή μου μητέρα δεν έπρεπε να ξέρει ότι ο κανακάρης της δεν κάνει θρησκευτικά. Και κυρίως γιατί “τι θα λένε οι άλλοι μωρέ, τι είσαι ιεχωβάς;”
Όλα αυτά τα θυμήθηκα λόγω της αναπληρώτριας υπουργού Παιδείας η οποία δήλωσε το αυτονόητο, ότι δηλαδή θα μπορεί ένας μαθητής να πάρει απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών χωρίς να δηλώσει τη θρησκεία του, το οποίο σημειωτέον απαγορεύεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή περίπου ό,τι απαιτεί η κοινή λογική. Βέβαια αυτή, στην Ελλάδα έχει πάει διακοπές εδώ και καιρό…
Το αντεπιχείρημα στα γραφόμενά μου, έχει να κάνει με το ότι τα θρησκευτικά υπάρχουν ως μάθημα και στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Και κάπου εδώ μπαίνει ένα πολύ μεγάλο “αλλά”. Αλλά, πώς είναι το μάθημα στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης;
Αρχικά, τα θρησκευτικά με τη μορφή που διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία, υπάρχουν σε 22 χώρες της Ευρώπης. Η μορφή της κατήχησης την οποία έχουν και τα “δικά μας βιβλία”, βρίσκεται σε όλες τις προαναφερθείσες χώρες αλλά με μία μικρή διαφορά. Στις 14 από αυτές τις 22 το μάθημα είναι διαφορετικό για κάθε θρησκεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Γερμανία, στην οποία διδάσκονται 5 διαφορετικά μαθήματα θρησκευτικών, με τη μορφή κατήχησης, αλλά κάθε υπάρχουσα θρησκεία, έχει το δικό της ξεχωριστό μάθημα. Στην Αυστρία αντίστοιχα τα μαθήματα είναι 13 καθώς καλύπτουν και άλλα δόγματα.
Έμειναν 8 χώρες. Από αυτές, οι 5 κάνουν θρησκευτική κατήχηση δίνοντας όμως έμφαση σε διαφορετικές θρησκείες από αυτήν που επικρατεί στη χώρα τους. Και όπως σωστά μαντέψατε, η Ελλάδα ανήκει στις 3 τελευταίες, μαζί με Κύπρο και Βουλγαρία. Αυτές που κατηχούν τους μαθητές, χωρίς καμία έμφαση σε άλλες θρησκείες και απαιτώντας τους, σε περίπτωση που δεν θέλουν να συμμετάσχουν στην κατήχηση, να δηλώσουν σε έγγραφο του κράτους τα θρησκευτικά τους πιστεύω. Κάτι που απαγορεύεται δια νόμου από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και κάπως έτσι φτάσαμε μια μέρα του 2015 στην Ελλάδα να κάνουμε θέμα την αλλαγή του καθεστώτος απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών. Όχι επειδή είχαμε αργήσει, αλλά επειδή εναρμονιζόμαστε με την υπόλοιπη Ευρώπη και συμπορευόμαστε με τη λογική. Φανταστείτε δηλαδή πότε θα αρχίσει η συζήτηση για διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους. Λέμε τώρα…
