Είμαι, μακράν του δεύτερου, ο λιγότερο αισιόδοξος συντάκτης του Provocateur. Δεν ξέρω αν είμαι “από τη φύση μου” που λένε ή αν απλά όλη αυτή η διάθεση είναι αποτέλεσμα ερεθισμάτων. Φυσικά καταλαβαίνω ότι πολλές φορές δεν υπάρχει καν λόγος που να δικαιολογεί τη στιγμιαία απαισιοδοξία μου αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτή υπάρχει και κάνει συχνά αισθητή την παρουσία της. Ο Ντόκος μόλις με ακούσει να γκρινιάζω, αρχίζει τις φιλοσοφίες και μου εξηγεί πως μπορούμε εύκολα να αλλάξουμε τον κόσμο, ο Ρητινιώτης ρίχνει κανένα μπινελίκι, οι υπόλοιποι συμπαρατάσσονται σε ένα από τα δύο στρατόπεδα και η ζωή συνεχίζεται.

Ο τελευταίος και πιο συχνός λόγος μελαγχολίας και απαισιοδοξίας είναι η χώρα στην οποία έτυχε να γεννηθώ. Ναι έτυχε. Οι λόγοι άπειροι, αλλά κάθε φορά που πλησιάζουν οι εκλογές (και είναι πολλές αυτές οι φορές τελευταία) το αίσθημα αυτό γιγαντώνεται και κανένας δεν μπορεί να με πείσει ότι κάνω λάθος. Για πόσο καιρό ακόμα θα βιάζουμε τη λογική σε αυτή τη χώρα;

Πόση λογική χρειάζεται για να κατανοήσει κάποιος ότι τίποτα δεν λειτουργεί σωστά στον τόπο που γεννήθηκε η δημοκρατία (πόσο ειρωνικό); Πόσο δεξιός πρέπει να είναι κάποιος για να αντιληφθεί ότι δεν νοείται προηγμένη χώρα χωρίς ουσιαστική αξιολόγηση στο δημόσιο; Όχι εκείνη την οριζόντια που λέει ότι το 10% των υπαλλήλων πρέπει ντε και καλά να απολυθεί ακόμα κι αν το 100% του δυναμικού μιας υπηρεσίας λειτουργεί όπως πρέπει, αλλά εκείνη την περίεργη που απαιτεί να απολύεται όποιος δεν κάνει καλά τη δουλειά του, όπως ακριβώς θα γινόταν σε μια ιδιωτική επιχείρηση.

Πόσο αριστερός πρέπει να είναι κάποιος για να μπορέσει να καταλάβει ότι οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι και δεν θέλουν να βρίσκονται στη χώρα μας, αλλά το κάνουν μόνο για να ζήσουν; Όχι να ζήσουν καλά. Απλά να ζήσουν. Πόσο δημοκράτης πρέπει να είναι ένας πολίτης που ξερνάει από απέχθεια βλέποντας τα προεκλογικά σποτάκια των (δημοκρατικών) κομμάτων να βρίθουν στερεοτύπων και επιτηδευμένου κακού χιούμορ μόνο και μόνο για υφαρπάξουν τις ψήφους των αναποφάσιστων αποκρύπτοντας ή αλλoιώνοντας επιμελώς την πραγματικότητα;

Ο Τζορτζ Κάρλιν, Αμερικανός κωμικός και ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά που έβγαλε αυτή η γη, είχε πει το εξής πετυχημένο: “Σκεφτείτε πόσο ηλίθιος είναι ο μέσος άνθρωπος και μετά αναλογιστείτε πως τουλάχιστον οι μισοί είναι ακόμα πιο ηλίθιοι από αυτόν”. Νομίζω πως δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη αλήθεια στα 25 χρόνια που περπατώ σε αυτόν τον κόσμο. 

Ας πούμε, σκεφτείτε λίγο τι παίζει στη δική μας χώρα. Η συγγραφέας με τις περισσότερες πωλήσεις είναι η Χρυσηίδα Δημουλίδου. Ο πιο δημοφιλής τραγουδιστής είναι ο Παντελής Παντελίδης. Η ταινία με τα περισσότερα εισιτήρια για την περσινή χρονιά ήταν οι “50 αποχρώσεις του γκρι”. Ξέρω (και ξέρετε) πως υπάρχουν πολλά ακόμα παραδείγματα της παρακμής αυτής της καημένης της Ελλάδας. 

Στην πολιτική τα ίδια. Όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις που πέρασαν από τον τόπο είπαν ψέματα όσο ήταν στην αντιπολίτευση. Από τη στιγμή που πήραν την εξουσία στα χέρια τους μαλάκωσαν, μάζεψαν τα λεγόμενα τους, τα στρογγύλεψαν και μάλιστα έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να μας βγάλουν τρελούς ουρλιάζοντας πως εκείνοι δεν είπαν ποτέ αυτά που ακούσαμε. Τώρα τελευταία βέβαια, επειδή οι επικοινωνιολόγοι τους διεμήνυσαν πως αυτό κάνει καλό στην εικόνα τους, έχουν αρχίσει όλοι και πιπιλάνε την καραμέλα του “έχουμε κάνει λάθη, αλλά κάναμε την αυτοκριτική μας και έχουμε μάθει από αυτά”. Νισάφι.

Δεν έχουμε κακούς πολιτικούς, κακούς παίκτες, κακούς συγγραφείς, κακούς υπαλλήλους δημοσίου και κακούς τραγουδιστές. Έχουμε κακό λαό. Κι αν χώσεις τα χέρια σου μέσα σε ένα βόθρο, τότε θα πιάσεις τα σκατά που επιπλέουν. Σίγουρα από κάτω δεν κρύβονται λουλούδια. 

Όχι δεν είναι μαύρα όλα. Απλά είναι κομματάκι δύσκολο να ασπρίσουν χωρίς θέληση. Αν δε βρέξεις κώλο δεν πιάνεις ψάρι που λέει και ο (όχι τόσο σοφός όσο θέλουμε να πιστεύουμε) λαός. Πάμε μία να τον βρέξουμε ρε. Αλλά μην κλέψουμε αυτή τη φορά. Όχι να τον βρέχουν οι άλλοι κι εμείς να πλησιάζουμε στο νερό μόνο όταν μας κοιτούν οι υπόλοιποι. Πάμε όλοι μαζί τώρα. Έστω για μια φορά. Κι αν δε μας βγει, συνεχίζουμε από εκεί που το αφήσαμε.

 

Φωτογραφίες: Skitsofrenis