Όχι, οι γυναίκες δεν κάνουν τη γη να γυρίζει προάγοντας την αθωότητα, αποθεώνοντας την τιμιότητα ή δίνοντας μαθήματα ουμανισμού. Καμία σχέση! Τότε δεν θα μιλούσαμε για θηλυκά, αλλά για εκατομμύρια «Μητέρες Τερέζες». Θέλουμε εκατομμύρια «Μητέρες Τερέζες»; Γιατί όχι… Αρκεί να μην εκλείψουν τα θηλυκά!
Όταν ο Scott Fitzgerald έγραφε το Great Gatsby, το 1925, φυσικά και δεν είχε ιδέα για τη μεγάλη του δικαίωση, 88 χρόνια μετά. Και όχι, δεν πρόκειται για την ταινία. Πρόκειται για το θηλυκό εκείνο που κάθε άνδρας προσπαθεί να κατακτήσει και να κάνει δικό του για πάντα. Το «για πάντα» κρύβει έννοιες όπως «απόλυτη αγάπη», «αχόρταγο πάθος», «στοχοπροσήλωση»… Πείτε το και λαϊκά, «αιώνια καψούρα», μέσα θα είστε.
O Gatsby είναι το κλασικό αρσενικό, εκείνο που ερωτεύεται και το απωθημένο του για το «αντικείμενο του πόθου του», οδηγεί την πορεία του στη ζωή. Υπάρχει μόνο για αυτή. Ζει για να την εντυπωσιάσει, ρισκάρει τη ζωή του για να την έχει δικιά του. Παρανομεί για να φτιάξει μια τεράστια περιουσία, που θα μπορεί να την πετάξει έτσι απλά στα πόδια της. Χτίζει ένα ανάκτορο, στην απέναντι όχθη από το εκείνο που ζει εκείνη με τον πλούσιο σύζυγό της, για να μην χάνει ποτέ το στόχο του. Γίνεται διάσημος, μόνο και μόνο για να της υπενθυμίζει πως είναι κάπου εκεί έξω.
Γύρω από τον έρωτα αυτό, στήνεται μια ολόκληρη βιομηχανία. Ακριβά αυτοκίνητα, αστραφτερά party, tailored κοστούμια, fancy φορέματα, μαύρα χρήματα… Όλοι απολαμβάνουν και έχουν ένα κομμάτι από τον παράνομο πλούτο. Με λίγα λόγια, ο Gatsby «ρίχνει χρήματα στην πραγματική οικονομία», που είναι καθημερινό ζητούμενο και για τη δική μας χώρα.
Και όχι, δεν είναι μόνο ένας μυθιστορηματικός ήρωας που το κάνει αυτό. Εκατομμύρια ανδρών ανά τους αιώνες, προσπαθούσαν να γοητεύσουν τα θηλυκά, με τον τρόπο που θα μπορούσε να τις σαγηνεύσει. Η αφροδισιακή… εξουσία, τα χρήματα που προσφέρουν μια άνετη ζωή μπορούν να θέλξουν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό θηλυκών. Φυσικά και δεν έχουν όλοι πρόσβαση στην εξουσία και στον πακτωλό των εκατομμυρίων.
Πόσοι είναι εκείνοι οι άνδρες, μεσαίου βεληνεκούς, που δεν αγόρασαν ένα τζιπ, μια εντυπωσιακή μηχανή, δεν προσπάθησαν να κλείσουν ένα τραπέζι σε ένα καλό εστιατόριο; Ακόμη και χωρίς χρήματα, προσπαθούν να «πουλήσουν» προς τα έξω, τι; Ένα επίπλαστο ισχυρό status, για να γοητεύσουν.
Φυσικά και κάποιος θα απαντήσει, «είναι τα χρήματα/δύναμη, ηλίθιε, όχι οι γυναίκες». Και τι θρέφει αυτήν την ανάγκη για εξουσία, χρήματα και δύναμη; Η δόξα; Η αναγνώριση; Η υστεροφημία; Ίσως και αυτά. Αλλά στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι άνδρες, όπως και οι γυναίκες, θέλουν να αρέσουν. Να γίνονται ποθητοί. Αν στη συντριπτική πλειοψηφία των θηλυκών, άρεσε η ποίηση, οι μισοί άρρενες κάτοικοι αυτού του πλανήτη θα ήθελαν να γίνουν ποιητές. Στην εποχή μας, οι τραγουδιστές, οι ηθοποιοί και οι dj, αρέσουν, για αυτό και είναι πολλοί οι άνδρες, που προσπαθούν με το… στανιό να κρατήσουν ένα μικρόφωνο, να πουν μια ατάκα, να φορέσουν ακουστικά.
Είναι και αυτός ο ανταγωνισμός των θηλυκών μεταξύ τους, που κάνει τους άνδρες από κυνηγούς… θύματα. Η ανάγκη τους να λάμψουν ανάμεσα στις άλλες γυναίκες, κάνει πολλές φορές τους άνδρες θύματα της ματαιοδοξίας τους. Στην κλίμακα του επιτυχημένου γάμου, η κορυφή κρίνεται από την περιουσία, το «όνομα» και η δουλειά του άνδρα. Ακόμη και με το σημερινά πρότυπα, η γυναίκα κρίνεται από το άνδρα της. Και το αντίστροφο, φυσικά. Μόνο που η γυναίκα είναι εκείνη που τον επιλέγει. Και ας πετάνε τις κορώνες τους οι macho του καφενείου.
Η εκδίκηση στην πρώην είναι ένα άλλο πεδίο στο οποίο ο άνδρας μπορεί να γράψει ιστορία. Κάνοντας περιουσία, κερδίζοντας την αναγνώριση, της «απαντά» με τον τρόπο του και τις επισημαίνει με κεφαλαία γράμματα το ΛΑΘΟΣ που έκανε. Να τον απορρίψει.
Και κάπως έτσι, η γη γυρίζει. Από κάθε «Ελένη», «Δαλιδά», «Μέριλιν», «Τζάκι»… Ερωμένες, σύζυγοι, αντικείμενα του πόθου και απωθημένα. Όποιον ρόλο και αν έχει μια γυναίκα, υπάρχει σίγουρα ένας άνδρας που γράφει ιστορία προσπαθώντας να την κατακτήσει. Άλλοτε δόξας και άλλοτε αποτυχίας!
