Από μόνος του ο πόλεμος αποτελεί παράνοια. Ο Δεύτερος μεγάλος πόλεμος της ιστορίας, ωστόσο, ίσως και να ανέδειξε την παράνοια αυτή στην πιο αιμοδιψή της μορφή. Φρικαλεότητες δίχως όρια: σφαγές, κρεματόρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, βομβαρδισμοί αμάχων, παιδοκτονίες.

Μία από τις ολόμαυρες σελίδες του, ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα (6 Αυγούστου 1945) και του Ναγκασάκι (τρεις ημέρες αργότερα). Δύο μαρτυρικές πόλεις της -συνιστώσας του Άξονα- Ιαπωνίας, που χρησιμοποιήθηκαν ως ο βωμός για να πειστούν και οι πλέον άπιστοι, αντίπαλοι και σύμμαχοι, για την παντοδυναμία των ΗΠΑ. Και κυρίως, για την παντοδυναμία ενός νέου υπερ-όπλου: της ατομικής βόμβας.


Το χρονικό

Η άρνηση της Ιαπωνίας να παραδοθεί, τη στιγμή που η πλάστιγγα του πολέμου στη Γηραιά Ήπειρο είχε γύρει συντριπτικά υπέρ των Συμμάχων, ανάγκασαν τον αμερικανό πρόεδρο Χάρι Τρούμαν να πει το «ναι» στην πρόταση των στρατηγών Σποτς και Μακ Άρθουρ για τη ρίψη ατομικής βόμβας πάνω σε μια πυκνοκατοικημένη πόλη της ασιατικής χώρας.  

Μπροστάρης της επιχείρησης ήταν ο σμήναρχος Θίοντορ Βαν Κερκ, ενώ πιλότος του βομβαρδιστικού Β29 που ανέλαβε τη μεταφορά και τη ρίψη της βόμβας ήταν ο Πολ Τίμπετς. Το Ένολα Γκέι, που πήρε το όνομά του από τη μητέρα του Τίμπετς, αποδέσμευσε την ατομική βόμβα (την είχαν ονοματίσει «Αγοράκι») στις 8:15 το πρωί. Μετά από 45 δευτερόλεπτα, εξερράγη 600 μέτρα πάνω από τη Χιροσίμα.


Το γνωστό σήμερα «πυρηνικό μανιτάρι» σχηματίστηκε στον ουρανό της Χιροσίμα, καταπίνοντας τις ζωές περισσότερων από 100.000 ανθρώπων. Στην συντριπτική πλειοψηφία, επρόκειτο για άμαχο πληθυσμό. Το σκηνικό της Αποκάλυψης, συμπληρώθηκε τρεις ημέρες αργότερα, όταν η δεύτερη ατομική βόμβα, ισοπέδωσε το Ναγκασάκι, αφήνοντας πίσω περισσότερους από 40.000 νεκρούς. Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων από τις ρίψεις των ατομικών βομβών, συμπεριλαμβανομένων και όσων προσβλήθηκαν και υπέκυψαν τα επόμενα χρόνια στη ραδιενέργεια, ξεπέρασε τις 200.000.


Ένα ορφανό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας

Τα όσα έλαβαν χώρα το πρωινό εκείνο, ήταν αποτέλεσμα μιας παρανοϊκής στρατηγικής απόφασης, της οποίας η δικαιολογητική βάση ξεπερνά σε κυνισμό κάθε άλλη στρατιωτική παραδοξότητα: «Ρίχνουμε τη βόμβα, εξοντώνουμε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, τρομοκρατούμε τον αντίπαλο ο οποίος υποκύπτει άνευ όρων και ξεμπερδεύουμε αναίμακτα χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο τις συμβατικές στρατιωτικές μας  δυνάμεις».

Αν χρησιμοποιούνταν η ίδια λογική και στις δεκαετίες που ακολούθησαν, σύμφωνα πάντα με τα απλά μαθηματικά της ισορροπίας του τρόμου, οι υπερδυνάμεις του Ψυχρού Πολέμου θα μπορούσαν να ισοπεδώσουν την οικουμένη με το πάτημα 5-6 κόκκινων κουμπιών. Κι όλα αυτά, στηριζόμενοι πάνω στο επιχείρημα της διατήρησης των απωλειών των συμβατικών δυνάμεων σε χαμηλά επίπεδα.

Μικρή και… ασήμαντη λεπτομέρεια: τα “τυφλά” όπλα μαζικής καταστροφής δεν κάνουν διακρίσεις και σε συντριπτικό ποσοστό πλήττουν τον άμαχο πληθυσμό. Αυτές τις κουκίδες της ιστορίας που τόσο πολύ υμνούνται και προστατεύονται με εντυπωσιακούς βερμπαλισμούς στις διεθνείς συνθήκες και στο Δίκαιο του Πολέμου, αλλά παραδόξως είναι και οι πρώτες που αφανίζονται με το ξέσπασμα μιας οιασδήποτε πολεμικής σύγκρουσης…

Αυτό που μένει να αιωρείται στον αέρα, πολλές δεκαετίες μετά το συγκεκριμένο μακέλεμα, είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας ορφανό. Ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας για το οποίο δεν έχει λογοδοτήσει κανείς. Και κυρίως, μια παράνοια ενδεδυμένη ένα λογικοφανές επιχείρημα στρατηγικής φύσης, που ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο πως η κόλαση που μπορεί να υψώσει ο άνθρωπος, κάνει την αντίστοιχη βιβλική να μοιάζει με παιδική χαρά…