Εσείς δεν έχετε βαρεθεί; Κάθε τόσο κι ένας θάνατος στο στρατό. Κάθε λίγο και ένα σοβαρό περιστατικό διαταράσσει την απόλυτη ηρεμία του Σώματος. Τι στο διάολο συμβαίνει στις τάξεις του “ένδοξου” ελληνικού στρατού; Νομίζω συμφωνούμε όλοι πως κάτι δεν πάει και πολύ καλά. Αν έχεις υπηρετήσει τη θητεία σου, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση να μην έχεις δει έστω μία φορά κάτι εξωφρενικά παράλογο να αντιμετωπίζεται ως φυσιολογικό γιατί… “έτσι προβλέπεται”.
Θεωρώ την υποχρεωτική στράτευση εντελώς αχρείαστη. Ωστόσο κατανοώ ότι η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας επιβάλλει την ύπαρξη στρατού. Όχι επειδή έχουμε τον μόνιμο φόβο των κακών Τούρκων ή των πολύ κακών Αλβανών – Σκοπιανών – Βούλγαρων – Τζαμαϊκανών ή όποιων άλλον θεωρεί εχθρό ο κάθε στρατόκαυλος διοικητής. Απλά πρέπει κάπου να ξοδεύονται λεφτά, να βγαίνει το μεροκάματο και να κινείται το χρήμα.
Το ρητό λέει πως εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει ο στρατός. Και αυτό είναι το σοφότερο ρητό ενός όχι και τόσο σοφού λαού (με τις λαμπρές του εξαιρέσεις βεβαίως). Δεν ξέρω πώς βγήκε αυτό. Ίσως επειδή κάποιοι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι παρά τη θέλησή τους να μαθαίνουν να πυροβολούν. Ίσως επειδή πρέπει να υπακούν με ευλάβεια ακόμα και τη μεγαλύτερη μαλακία που θα πει κάποιος “ανώτερός” τους. Και το τραγικό είναι ότι δε μπορείς να αρνηθείς διαταγή! Για όποιον δεν το γνωρίζει, στον Ελληνικό Στρατό είσαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να εκτελέσεις ό,τι κι αν σου πει κάποιος ανώτερος και σε περίπτωση που διαφωνείς, πρώτα εκτελείς και μετά βγαίνεις παραπονούμενος. Γιατί; Χα χα, αυτή είναι η πιο λάθος ερώτηση στον στρατό.
ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ (και αυτή η απάντηση πηγαίνει σετάκι με όλες τις ερωτήσεις).
Χθες αυτοκτόνησε ένας υπαξιωματικός 38 ετών στη Σάμο. Ξέρω, γενικά στα παπάρια μας ως κοινωνία. Έτσι κι αλλιώς μόλις η ιστορία φύγει από τις ειδήσεις θα είναι σαν να μην έχει γίνει ποτέ. Αλλά αν γνωρίζει κάποιος ας με πληροφορήσει αν υπάρχουν ψυχολόγοι στον Ελληνικό στρατό. Γιατί εγώ σε 10 μήνες θητεία δεν είδα ποτέ έναν. Α, μισό! Μπορεί να ήταν εκείνος ο τύπος στην Κόρινθο το 2009 όταν έμπαινα για τα εμβόλια που με ρώτησε αν είναι όλα καλά στο σπίτι μου κι αν έχω κανένα πρόβλημα. Μετά μου έδωσε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη και με έδιωξε γιατί έτρωγα πολύ από τον πολύτιμο χρόνο του. Αλλά εγώ δεν του είχα πει την αλήθεια κι ας μην το κατάλαβε. Τέλος πάντων, ό,τι πιο κοντινό σε ψυχολόγο ήταν αυτό.
Λίγες μέρες μετά, εγώ κι άλλοι 1000 μαντράχαλοι διάφορων ηλικιών, πήγαμε σε ένα βουνό, πιάσαμε στα χέρια μας μερικά όπλα (20ετίας στην καλύτερη περίπτωση) και πυροβολούσαμε. Συνειδητοποιεί κανένας τι σημαίνει αυτό; Αν λέμε ότι οι αστυνομικοί δεν περνούν συχνά από ψυχολογικά τεστ και γι’ αυτό υπάρχουν περιστατικά αστυνομικής βίας, τι να πούμε για το στρατό; Γιατί οι αστυνομικοί το κάνουν από επιλογή ενώ οι φαντάροι, λίγες μέρες πριν γίνουν “φαντάροι” δουλεύουν σε γραφείο και ξαφνικά βρίσκονται να πυροβολούν νταμάρια . Η πλειοψηφία των στρατιωτών είναι άνθρωποι που δε θα είχαν πιάσει ποτέ όπλο στα χέρια τους ενώ κατά τη διάρκεια της θητείας τους κάνουν 5-10 βολές. Μόνο εγώ το βρίσκω παράλογο;
Όχι άλλους θανάτους από απλή μαλακία του Ελληνικού κράτους. Πήξαμε ρε.
Πίνακας: “That 2,000 Yard Stare” του Tom Lea, 1944.
