Πριν μερικές μέρες ο συνάδελφος Νίκος, έθιξε με ευαίσθητο και αισιόδοξο τρόπο το περιβάλλον της εκπαίδευσης. 

Παρουσίασε τον καθηγήτη του Λυκείου του, έναν άνθρωπο-λαμπρή εξαίρεση στο θολό και αφυδατωμένο τοπίο της παιδείας. Έναν άνθρωπο που καλλιεργεί “διαφωτιστικά” τα μυαλά των “παιδιών” του, δίνοντάς τους εφόδια για την επόμενη όπως και για κάθε μέρα της πλούσιας ζωής τους. 

Αν δεν με πιστεύετε, απλώς ακούστε το γράμμα που άφησε στους μαθητές του για να τους καθοδηγήσει πριν την ουτοπική μάχη των Πανελληνίων. Αν δεν συγκινηθείτε, τότε απλώς μη συνεχίσετε το διάβασμα. Στα δεξιά σας όπως και στο τέλος του άρθρου, θα βρείτε άλλα προτεινόμενα. 

Αν συνεχίζετε, σίγουρα γνωρίζετε πόση ανάγκη έχουμε τις εξαιρέσεις αλλά και δυστυχώς, πόσο ανεπηρέαστο αφήνουν το παρόν. 

Στα χρόνια μας, η συνείδηση του μυαλού που αφυπνίζεται κυριεύεται απ’τη συνείδηση του μυαλού που αντιλαμβάνεται. Ψηφίζουμε “όχι” στην εξαίρεση και “ναι” στη πραγματικότητα, όπως κι αν είναι αυτή. 

Η εκπαίδευση είναι πλέον άγνωστη λέξη. Θα τόλμουσα να πω σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω βιωματικά. Τολμώ να πω σίγουρα πως στη χώρα μου ελάχιστοι γνωρίζουν τη σημασία της. 

Τα τελευταία χρόνια παρέμενε διασωληνομένη στην εντατική, εμπορευματοποιήθηκε και διασκέδασε στο πρόσφατο οικονομικό πάρτυ. Εκεί που τα παιδιά αγόραζαν μεταπτυχιακά-εγγυήσεις στο μέλλον και τα ιδρύματα της Ελλάδος ή κυρίως του εξωτερικού έβγαζαν χρήμα. Πολύ χρήμα, που έφευγε απο την καπιταλιστικά λεγόμενη μεσαια τάξη και κατέληγε εκεί. Από ανθρώπους που αντιλαμβάνονταν τον πόνο του δούνε και συνειδητοποιούσαν τον κόπο του λαβείν. Τον κόπο που συχνά-πυκνά γιατρεύονταν από τα στεγαστικά και καταναλωτικά αναλγητικά που κυκλοφορούσαν στην αγορά. 

Οι υπόλοιπες τάξεις είτε αποτελούσαν εξαιρέσεις (κατώτερα στρώματα) είτε απλά δεν έδιναν σημασία σε κάτι που ουσιαστικά δεν τους κόστιζε (ανώτερα στρώματα).

Και αφού συζητήσαμε για τη δύναμη της εξαίρεσης και τη μεταβική περίοδο που πέρασε, ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε πως η εκπαίδευση αποτελεί αγαθό και υποχρέωση του 1%. Ναι, αυτών που ποτέ δεν προβληματίστηκαν για το κόστος αλλά πάντα για το κέρδος εις βάρος των άλλων. 

Σήμερα, η μεσαία τάξη εκλείπει ακόμα κι από το παρόν της Αμερικής (το σχετικό ντοκιμανερ εδώ θα σας διαφωτίσει στα γρήγορα), εκλείπει από τις χώρες της Δύσης (δείτε εδώ), εκλείπει κι από τον τόπο τον δικό μας (μην κάνετε τίποτα). 

Τα κατώτερα στρώματα απλά αντιμετωπίζουν ακόμα μεγαλύτερες δυσκολίες στο να πετύχουν την εξαίρεση. 

Στο ταξικά δομημένο κόσμο μας, οι καθηγητές έχουν φορέσει ταμπέλες για να μη ξεχνούν το όνομα και την υπόστασή τους. Κινδυνεύουν να κάνουν το ίδιο και στους μαθητές τους, στα παιδιά που -και εκείνοι- ανατρέφουν. Τα παιδιά που πρέπει να δημιουργήσουν τη δική τους πραγματικότητα, να ανοίξουν πανιά στο αδύνατο για να φτάσουν στο δυνατό. 

“Δημόσιος Υπάλληλος” γράφει η ταμπέλα τους, περικοπές τα προνόμια τους, μνημόνιο το μέλλον της χώρας τους. 

Δεν ασχολείται κανένας μαζί τους. Πραγματικά. Ίσως το μόνο επαγγελμα που, σε πολύ μεγάλο βαθμό, μπαίνουν αξιοκρατικά. Λυπάμαι που το λέω αλλά 100% διαφάνεια δεν πετυχαίνουμε πουθενά. 

Όσοι το κάνουν, σίγουρα δεν αποτελούσε όνειρο ζωής τους. Για τις εξαιρέσεις είπαμε, δεν θα μιλήσουμε. Όσοι το κάνουν, τουλάχιστον οι περισσότεροι διεκδικούν μια μετάθεση ή το πιο φυσικό, αδιαφορούν για τη δουλειά τους. Όχι μόνο γιατί τα λεφτά είναι λίγα, αλλά κυρίως γιατί ο αγώνας της επιβίωσης είναι σκληρός. 

Δεν θα γίνουν καλύτεροι, δεν θα οραματιστούν τους μαθητές τους σπουδαίους ενήλικες. Θα κοιτούν και θα ενδιαφέρονται για επιβίωση. 

Δεν θα μπω σε οικονομικά στοιχεία, ούτε θα ασχοληθώ με τη πολιτική ευθύνη της κατάντιας. Αφενός γιατί βλέπω το ποσοστό του ΑΕΠ που επιστρέφει στη κοινωνία και δη στην παιδεία να είναι μηδενικό, αφετέρου γιατί όλες οι κυβερνήσεις έχουν επιδείξει ακριβώς την ίδια στάση. 

Είναι φανερό πως θέλουμε μια γενιά που θα ξυπνά τη “δύσκολη στιγμή” για να ποστάρει στο Facebook και όχι μια γενιά που θα αφυπνίζεται από το παρελθόν, για να αφυπνίζει το μέλλον. Είναι φανερό πως ελεημονούμε για χρήμα και όχι για γνώση.  

Φαίνεται πως δεν μπορέσαμε να αλλάξουμε εμάς κι απ’την αδιαφορία κινδυνεύουμε να καταστρέψουμε και τους επόμενους. 

Οι πολιτικοί βλέπουν το μέλλον γιατί εξυπηρετούν συμφέροντα και οι πολίτες το παρόν γιατί εξυπηρετούν την επιβίωση τους. 

Με λίγα λόγια δε θα γίνουμε φτωχότεροι μόνο στη τσέπη, αλλά και στο μυαλό. 


Κι αν δεν πιστεύετε όλοι το ίδιο, ας μπει κάποιος στον κόπο να κάνει το πιο απλό, να γράψει παρακάτω το όνομα του Υπουργού Παιδείας. ΧΩΡΙΣ να το γκουγκλάρει. Ευχαριστώ. 

ΥΓ. Ο καθηγητής γράφει μεταξύ άλλων στα “παιδιά” του: “Μην περιορίζεστε στα μετρητά όταν στη ζωή υπάρχουν αμέτρητα”.