Και να που τα παιδιά που ματώνουν για να ευτυχίσουν μέσα απ’την επιτυχία τους, τα παιδιά του 61% “ΟΧΙ” στην εργασία, φτάνουν στο λιμάνι αντιλαμβανόμενοι πως η χώρα δεν τους χωρά άλλο. Ίσως και να άργησαν να αντιληφθούν πως είναι μόλις ένας τόνος απόσταση.
Και πως να μην αισθάνονται έτσι;
Και πόσο στενάχωρο να νιώθουν ολοκληρωτικά δυστυχείς στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου;
Κι αν ο κυρ-Διονύσης δεν ήξερε τι να τους παίξει στην αγορά του Λαυρίου, εδώ το νταούλι του λαϊκισμού παίζει χρόνια, ηχώντας σε πολλούς, καλούς και πιστούς μαθητές. Μαθητές-σερβιτόρους του τρόμου και των αναπάντητων διλημμάτων.
Τα παιδιά μεγάλωσαν όμως και χέστηκαν για το χρήμα. Ξέρουν τη σχετικότητα του.
Ας πούμε πως στο Λονδίνο βγάζουν 4 φορές περισσότερα και πληρώνουν το αντίστοιχο πολλαπλάσιο για να ζήσουν, ας πούμε πως κάπου άλλου τους υπόσχονται 710 για να παλέψουν και συνεχίζουν τον αγώνα με 480.
Ελπίδα θέλουν για να δημιουργήσουν. Τη δική τους, όχι αυτή που έρχεται, αυτή που δημιούργησαν σε κρίσεις και καταστροφές, αυτή που βλέπουν να γίνεται στάχτη στις φωτιές του Ιούλη.
Και η στιγμή ήρθε. Κι αν η λαϊκίστικη δημαγωγία Fanis VS Alexis είναι δείγμα, η απέχθεια και η πολιτική καπήλευση του “NAI” – “OXI” είναι ο ήχος του αφέτη για το 100αρι της ζωής τους.
Γιατί Fanis δεν έχει φταίξει μόνο ο Alexis σ’αυτό. Το μέλλον εδώ χτίζεται σωστά και σκηνοθετημένα. Αν ακόμα πιστεύουμε πως υπάρχουν απρόβλεπτες εξελίξεις, καλύτερα να παίξουμε το μέλλον μας στο Λαχείο του Κρατικοδίαιτου μηχανισμού.
Και το τραγούδι κάπου εδώ τελειώνει με τα παιδιά ζαλισμένα απ’το μεθύσι της παραπληροφόρησης να ψάχνουν έξοδο κινδύνου. Προσπάθησαν, πέτυχαν, απόσβεσαν τον χρόνο των σπουδών τους σε μια Ελλάδα κρίσης, ανασφάλειας και πανικού.
Σήμερα ψηφίζουν την καταδίκη, μαθαίνουν να συμφωνούν σε όλα. Τέρμα οι διεκδικήσεις, η ελπίδα, η υπομονή. Από εδώ και στο εξής υπερασπίζονται φανατικά το τίποτα στον τοίχο του προφίλ τους.
Το Ντορν το πήραν οι Θεσμοί. Αν θέλουν όνειρα, στο κρεβάτι. Με συνεχόμενα snooz. Να ξυπνούν, να διεκδικούν, να τα κοιμίζουν και πάλι.
Έχουν ακόμα ιστορία, πολιτισμό και ωραίες παραλίες αλλά πόσο λέτε θέλουν για να σηκωθούν;
Δεν ξέρουν αν θα πάρουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους, τελευταία εξαπατήθηκαν από κάποιον που το έπαιζε δικός τους.
Σκέφτονται πως δεν θέλουν να επενδύσουν άλλο τα σημαντικότερα χρόνια της ζωής τους σε ένα τόπο που κάποτε ήθελαν να κατακτήσουν αλλά τους πρόλαβαν άλλοι.
Στο ίδιο μονοπάτι βαδίζουν όλοι. Οι άνεργοι, οι ανασφαλείς σε εργασία, οι “πατριώτες” με διεθνείς επιχειρήσεις και καβάτζα για προκαταβολή φόρου… ΟΛΟΙ
Κι αν οι διχασμένοι του πολιτικού τίποτα τους πουν αδιάφορους, απολιτίκ, ΠΡΟΔΟΤΕΣ; Χέστηκαν και πάλι.
Τι άλλο να απαντηθεί στα μυαλά τους;
Το αν παλεύουν για το γερασμένο λαό;
Το αν ο οικονομικός πόλεμος είναι ένα ατέρμονο παιχνίδι ανακεφαλαιοποίησης τραπεζών;
Το αν κάποιοι πήραν στο χώμα περιουσίες και δεν πλήρωσαν ποτέ;
Το αν οι Κόκκινοι ή οι Μπλε μπορούν να αλλάξουν τη χώρα;
Σήμερα, τα σπίτια τους ανήκουν στην ενωμένη Ευρώπη. 138δις κεφαλαιοποίηση σε αντάλλαγμα στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων. Μάλλον παίζουν και τις ίδιες τους τις ζωές οι ενωμένοι.
Δεν πιστεύουν κανένα “ΝΑΙ” και κανένα “ΌΧΙ”. Δεν βλέπουν καμία απαλλαγή από τις συνεχείς εκστρατείες πανικού στον ορίζοντα, σταμάτησαν να πιστεύουν.
Φτάνει η ώρα να πάνε στα κρεβάτια τους σκεπτόμενα αν θα πέσουν και πάλι για ύπνο. Νιώθω πως τούτη τη φορα, δεν θα το κάνουν.
