Ζούμε σε περίοδο έκτακτης επικαιρότητας, επικαιρότητας που εκτυλίσσεται μπροστά σε όλες μας τις οθόνες, επικαιρότητας ελεγχόμενης και πλέον γεμάτης 24ωρη κινδυνολογία, υπερβολή και πολιτική ηλιθιότητα.
Σήμερα ο Αλέξης με το ξεκούμπωτο shirt και η παρέα του μας σερβίρουν δημοψήφισμα χωρίς ξεκάθαρο νόημα και χαρακτήρα, δημοψήφισμα με ένα δημόσιο λόγο που αν ήταν προεκλογικός, θα θέλαμε υπουργό Οικονομικών τον αστρολόγο Λεφάκη.
Βάζουν πρώτα το “ΟΧΙ” καλώντας μας να ψηφίσουμε με κλειδωμένα ATM και τρομοκρατημένα μυαλά.
Και μη πείτε πως στο σημείο που φτάσαμε, μας τρομάζουν οι θεσμοί με το χαρτζιλίκι των 60Ευρώ ή ακόμα καλύτερα πως εδώ δεν μας έφερε η παρέα με τα ανοικτά πουκάμισα. Ναι, δεν έριξαν τον Τιτανικό στο παγόβουνο, τόλμησαν όμως παίρνοντας εντολή διάσωσης και δεν συνέταξαν ποτέ ολοκληρωμένο πλάνο. Άρα και ευθύνη έχουν και ορθώς κρίνονται.
Μας διχάζουν καθημερινά δημιουργώντας υποστηρικτές της μίας ή της άλλης επιλογής, από ένα λαό που υπακούοντας στη κοινωνία των μαζών φωνάζει για να ικανοποιήσει είτε τα άμεσα συμφέροντα του είτε το συμφέρον του τόπου. Ναι του τόπου, γιατί κάποιοι λένε σήμερα πως πιστεύουν στη πατρίδα, αυτή που κάποτε λάτρευαν για την ευκολία στην απάτη και το εύκολο χρήμα.
Και η κουβέντα εδώ δε θα γίνει για το ελάχιστο ποσοστό των ανθρώπων που δεν ήταν βυθισμένοι στη σκιά της σπηλιάς του Πλάτωνα και χρόνια τώρα φώναζαν με όλη τους τη δύναμη.
Σήμερα, το σκοτάδι μας οδηγεί σε επιλογή τυφλή. Μια επιλογή “ΝΑΙ” και “ΟΧΙ” που μάλλον για καλή μας τύχη, τούτη και τελευταία φορά, ταυτίζεται πολιτικά. Με τους μπλε να καρπώνονται το “ΝΑΙ”, με γραφήματα και σποτάκια, με “sponsored” ποστ στον τοίχο σου, με τους μισθοφόρους των εδράνων στο κυνήγι των “LIKE” και τους κόκκινους με μεγάλα πανό, νταούλια, ζουρνάδες και το μαύρο της ΕΡΤ που χάριν του Team Alexis, γίνεται κόκκινο.
Ακόμα και σήμερα. Σημαιάκι, ποστάκι και ψευτο-διεκδικήσεις. Στο τυφλό “ΝΑΙ” και “ΟΧΙ”, όλοι παίρνουν θέση.
Και για να μη γίνω υπερβολικός, υπάρχουν πολλοί που βάφτισαν το “ΝΑΙ”, “ΝΑΙ, ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ” χωρίς να ξέρουν τους όρους αλλά βλέποντας τη μη διαχειρίσιμη καταστροφή μιας φυγής της Ελλάδας από τη ζώνη του Ευρώ.
Με τη τελευταία πολιτική ασπίδα λοιπόν να πέφτει, κάπως λες πως εκτός από την μειοψηφία των εξαπατημένων ανοιχτόμυαλων που δεν έχουν αφήσει ακόμα τη χώρα, οι υπόλοιποι έφτασαν να μάχονται για την υπεράσπιση της πρότερης ψήφου τους. Στο “ΝΑΙ” με Μπλέ, στο “ΟΧΙ” με Κόκκινους.
Αύριο τι;
Στο “ΝΑΙ” οι Μπλε ανίκανοι να κυβερνήσουν, στο “ΟΧΙ” οι Κόκκινοι ανίκανοι να διαχειριστούν μια επιστροφή που θα απαιτούσε ολική αναδιάρθρωση του κράτους. Άρα τι κάνουμε; Παίρνουμε αποφάσεις ακολουθώντας αυτούς που αύριο δεν θα ζήσουν με τις συνέπειές των αποφάσεων αυτών; Τι σκοπό εξυπηρετεί ένα δημοψήφισμα χωρίς ξεκάθαρο σκοπό και περιεχόμενο, ένα δημοψήφισμα “tabula rasa” όπως έλεγε και ο φιλόσοφος Ντεκαρτ;
Τι κάνει λοιπόν τη Δευτέρα η πλειοψηφία των μαχόμενων μη έχοντας πλέον και επίσημα τη παραμικρή πολιτική ελπίδα;
Τι, ποιοι και από που διεκδικούν τις απαιτήσεις τους;
Οι δημόσιοι από τους ιδιωτικούς;
Οι συνταξιούχοι από τους ανέργους;
Οι αρτιμελείς από τα άτομα με ειδικές ανάγκες;
Οι έχοντες οικία από το ψωμί των αστέγων;
Οι εξαρτημένοι από τους εξαπατημένους;
Πολλά ερωτήματα για ένα λαό που φρόντισε να καλλιεργήσει μια μαχόμενη κοινωνία συμφερόντων, ανέσεων και εικονικής προόδου.
Ένα λαό που ζει για το buzzer-beater και δεν προβλέπει για να έχει, δεν προοικονομεί για να καινοτομεί.
Ας βρούμε τη δύναμη να δημιουργήσουμε την επόμενη μέρα. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της κάλπης, όποια κι αν είναι η κατάληξη. Μαζί, στις δυσκολίες που ξυπνούν το κίνητρο και αφυπνίζουν το μυαλό.
Τώρα στο και πέντε, σε ένα παιχνίδι που μπορεί να γυρίσει αν δεν μπούμε διχασμένοι στην αρένα.
