Ότι οι δύο άντρες μοιάζουν, είναι φανερό διά γυμνού οφθαλμού. Κάτι το σχήμα του προσώπου τους, που φέρνει προς συγκεκριμένο θηλαστικό ζώο με κακές δημόσιες σχέσεις, κάτι το χρώμα του δέρματος και η κουπ των μαλλιών, ως και πρωτοξάδερφα τους λες. Η διαφορά του ύψους -ο Ερντογάν είναι ψηλός- είναι δευτερευούσης σημασίας, καθώς δύσκολα φανερώνεται στην τηλεόραση, παρεκτός αν οι δύο άντρες βρεθούν δίπλα δίπλα (πράγμα που Έλληνες και Τούρκοι απευχόμαστε).
- Όμως, όπως αποκαλύπτουν οι δηλώσεις Μπαλτάκου των τελευταίων ωρών –και οι πράξεις του των τελευταίων ετών-, οι ομοιότητες είναι πολύ περισσότερες από εκείνες που υποψιαζόμαστε.
- Αμφότεροι εμφορούνται από φλογερά αισθήματα θρησκευτικής πίστης με μικρές διαφορές -«εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ»- τα οποία ελπίζουν να μετουσιώσουν σε ψήφους Θεού θέλοντος.
- Και οι δύο διακατέχονται από πραγματικό πάθος για τις παραδόσεις των λαών τους τις οποίες θυμούνται όταν τους εξυπηρετεί.
- Επίσης, διατηρούν δεσμούς με αθλητικά σωματεία –ο μεν Μπαλτάκος με την ιδιότητα του δικηγόρου, ο δε Ερντογάν ως ποδοσφαιριστής και μάλιστα «προικισμένος».
- Τέλος, και οι δύο δεν μπαίνουν στον κόπο να κρύψουν την απόλυτη περιφρόνησή τους προς τους δημοκρατικούς θεσμούς: φλερτάρουν ανοιχτά με παρακρατικούς και τραμπούκους και προσφεύγουν στο ψέμα και στη βία με τη φυσικότητα με την οποία ο υπόλοιπος κόσμος βάζει το κλειδί στην κλειδαριά του σπιτιού του. Ποιος ξέχασε τις υπόγειες συναλλαγές του τέως γενικού γραμματέα της κυβέρνησης με τα καλόπαιδα της Χρυσής Αυγής και ποιος δύναται να ξεχάσει το μαύρο στις επικοινωνίες στην Τουρκία για να μην γίνουν περισσότερο γνωστές οι κατηγορίες περί παράνομου πλουτισμού των ανθρώπων του προέδρου;
- Για την ανάμειξη του ονόματος τους σε υποθέσεις κακής διαχείρισης ξένου χρήματος, ούτε λόγος να γίνεται.
Αυτά -και δεν είναι λίγα- ενώνουν τους δύο πολιτικούς άνδρες. Υπάρχουν όμως άλλα τόσα που τους χωρίζουν. Και πρώτο απ’ όλα, το κρίσιμο ζήτημα του «μεγέθους». Μεγέθους οικονομικού, πληθυσμιακού, επιρροής.
- Εκεί που ο Ερντογάν κουλαντρίζει περισσότερα από 70 εκατομμύρια κόσμο στη χώρα του και η ρητορική του αγγίζει μερικές δεκάδες εκατομμύρια ακόμα σε διάφορα σημεία του πλανήτη, το εύρος επιρροής του Λάκωνα δικηγόρου εξαντλείται στους ολίγους αναγνώστες των βιβλίων του –το «Τέλος του Εφιάλτη» λέγεται ότι αποτελεί εγχειρίδιο διαπαιδαγώγησης τωn ακροδεξιών «ελληνοπαίδων».
- Εκεί που ο ένας μπορεί να συνεγείρει με τους λόγους του τους οπαδούς του και έχει τον τρόπο να παραμυθιάζει τα πλήθη, ο άλλος αναζητεί συνομιλητές στους διαδρόμους και στα υπόγεια.
- Εκεί που ο γείτονας μπορεί να σπείρει το ζιζάνιο της ανησυχίας στις καρδιές των Ευρωπαίων –το αν θα του βγει σε καλό είναι άλλη υπόθεση-, ο δικός μας προτείνει στην κυβέρνηση να κρατήσει αντι-μνημονιακή (αντι-ευρωπαϊκή) στάση στο εσωτερικό της χώρας για να εξυπηρετήσει πιο εύκολα και ανώδυνα τους σκοπούς των Ευρωπαίων.
Και για να το κλείσουμε το θέμα, υπάρχει και ένα τελευταίο κοινό σημείο ανάμεσα στους δύο άνδρες το οποίο αποκλείεται να διαφεύγει της προσοχής των πιο παρατηρητικών. Παραίσθηση μεγαλείου λέγεται και εκφράζεται με παλάτια για μερικούς και διακηρύξεις και πατρικές συμβουλές προς τους παλιούς μας πάτρονες για άλλους. Και λέγεται ότι σπανίως βγαίνει σε καλό σε αυτούς που υποκύπτουν στον πυρετό της…
