Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου και ανοίγονται αν όχι για τελευταία, σίγουρα για προτελευταία φορά τα πανό έξω από το Εφετείο. Έχει αυτήν την ανυπόφορη και αποπνικτική ζέστη που σε εξαντλεί σε μόλις μισή ώρα, υπάρχουν ΜΑΤ και περίεργοι οδηγοί στην Αλεξάνδρας που αναρωτιούνται τι συμβαίνει. Θα ΄θελα να μπορούσαμε να τους πούμε ότι γράφεται το τέλος της ιστορίας, τερματίζει ένας δρόμος αδιάκοπου αγώνα, κλείνουν 7 χρόνια αγωνίας.

Μια “πρόβα απόφασης” ήταν η σημερινή ημέρα. Τα μέτρα τάξης αυξημένα, ενώ στην είσοδο της αίθουσας τελετών υπήρχε έλεγχος αριθμού ατόμων που θα βρίσκονταν στο κοινό, με τις αστυνομικές δυνάμεις να έχουν εντολή να επιτρέψουν την είσοδο μόνο στο περίπου 10% της χωρητικότητας της αίθουσας λόγω των μέτρων αντιμετώπισης του κορονοϊού.

Η Μάγδα Φύσσα, διέσχισε τους αλληλέγγυους την ώρα που πλήθος κόσμου βροντοφώναζε συνθήματα κατά του φασισμού, κρατώντας υψωμένες πικέτες που έγραφαν αυτό που περιμένουμε να ακούσουμε επιτέλους αυτό το Φθινόπωρο και στην αίθουσα, αυτό που όλοι ξέρουμε, ότι δηλαδή: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ.

Στην αίθουσα συνήγορος Μιχαλόλιας Γ. συνέχιζε την αγόρευσή του για τον κατηγορούμενο Μιχαλολιάκο. Άνευρος και αδιάφορος εκτελούσε πιστά της εντολές του συγγενή του μπροστά σε ένα ανύπαρκτο ακροατήριο. Σκέφτομαι τις ημέρες αγόρευσης της Χρύσας Παπαδοπούλου, για τον Παύλο Φύσσα. Τότε που πνιχτά δάκρυα ακούγονταν στην κατάμεστη αίθουσα δίνοντας τη θέση τους σε ένα εκκωφαντικό χειροκρότημα, για την εξαγνισμένη αλήθεια που ακούστηκε, για τον πόνο που πρώτη φορά μαλάκωσε. Θυμάμαι ίσως την κορυφαία στιγμή αυτών των 7 χρόνων, την αγκαλιά της με τη Μάγδα, αφημένη η μία στην αγκαλιά της άλλης. Θα μπορούσαμε να ‘μαστε αιώνια ευτυχισμένοι για την υπεροχή μας αυτή, όμως δεν είμαστε. Έχουμε έναν νεκρό αδερφό, έχουμε την πληγή που δεν επουλώνεται.

Όλοι αναρωτιόμαστε πότε θα δώσει ημερομηνία απόφασης, κανείς όμως δεν πιστεύει πως φτάσαμε επιτέλους στο σημείο αυτό. Ενημερωνόμαστε από την αστυνομία ότι μάλλον τελειώνει τη Δευτέρα, με τον αδερφό του Μιχαλολιάκου να ρίχνει το τελευταίο δηλητήριο, πριν την αυλαία.

Η Μάγδα, φοράει μια γκρι μάσκα με αστεράκια και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς μια χούφτα αστέρια γεννούν τόσο φως. Ξέρεις, δεν έχω ιδέα αν θα μπορέσουμε ποτέ να βρούμε τις λέξεις για το σημαίνει η Μάγδα για εμάς και αυτό μάλλον είναι ανακουφιστικό. Ίσως μείωνε αυτή τη φουρτουνιασμένη θάλασσα που πλημμυρίζει την καρδιά μας όταν την αντικρίζουμε, όταν μας αγκαλιάζει και μας φιλάει, επιβεβαιώνοντας μας πως ξέρει ότι της χρωστάμε όσες μάχες θα δώσουμε στο μέλλον.

Η δίκη της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης φτάνει στο τέλος. Καμία απόφαση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή εκτός από αυτήν που φέρει βαριά καταδίκη για όλους. Η ελληνική δικαιοσύνη, οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων στη μεγαλύτερη δίκη της μεταπολίτευσης, μαχόμενη και θεσμικά τον φασισμό.

Η Χρύσα προχωράει δίπλα στη Μάγδα, φοράει μια λευκή μπλούζα γράφει NO PASARAN. Είμαστε σίγουρα με τη σωστή πλευρά της ιστορίας, κρατάμε ζωντανά όλα τα δολοφονημένα αδέρφια μας.

Ο Παύλος ζει, μιλάει με μουσική!