«Μια χαρά είμαι. Πολεμάω πάρα πολύ, όχι μόνο με χημειοθεραπείες αλλά και άλλα πολλά. Υποτίθεται ότι θα κάνω κάποια λιγότερα πράγματα, έχουν πρόθεση να με προστατέψουν. Γουστάρω όμως που δουλεύω εδώ. Σε μια δύσκολη φάση που περνούσα πήρα ένα αισιόδοξο μήνυμα και μου έδινε τη δυνατότητα, αφού είχα την δύναμη να έλθω εδώ με φίλους, να κάνουμε πλάκα, να τραγουδήσουμε» … Ο Σάκης Μπουλάς στην τελευταία του συνέντευξη στα «Νέα», έδινε ένα μάθημα ζωής. Δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν αφέθηκε, έμεινε όρθιος να παλεύει.

«Στο χέρι μας είναι όλα να τα ανατρέψουμε με πίστη, δύναμη, με κουράγιο και θέληση. Αυτό λέω από τη δική μου εμπειρία. Νιώθω δυνατός, γυμνάζομαι και κάνω ρέικι τέσσερις φορές την εβδομάδα, τα βράδια. Παίρνω επίσης πολλά συμπληρώματα διατροφής και, όπως μου λέει ο γιατρός μου, τον έχω εκπλήξει ευχάριστα γιατί το δικό μου πρόβλημα είναι σύνθετο. Ξέρω πως ο αγώνας είναι μακρύς αλλά είμαι γεννημένος αγωνιστής», απαντούσε με αυτοπεποίθηση. Το μοιραίο είναι πάντα αναπόφευκτο, αλλά αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις είναι ο τρόπος με τον οποίο «μάχεσαι». Με περηφάνια και με αξιοπρέπεια, με όνειρα και φιλοδοξίες. Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν χημικοθεραπείες, εκείνος έβλεπε μουσική, αντάμωμα φίλων και «Ακτή Πειραιώς».

Διαβάζοντας το ιατρικό ανακοινωθέν που εξέδωσε το νοσοκομείο «Υγεία» δύο λέξεις σου μένουν… «O Aθανάσιος Μπουλάς απεβίωσε σήμερα Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014 στο νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ μετά από πολύμηνη μάχη με τον κακρίνο. Ο χαρισματικός καλλιτέχνης καθ’ όλη τη διάρκεια της νοσηλείας του επέδειξε γενναιότητα και αξιοπρέπεια».

«Γενναιότητα και αξιοπρέπεια». Το να γράφεις το πόσο γαμάτος είναι ο Μπουλάς, τη στιγμή που ετοιμάζεται για το τελευταίο του ταξίδι, δεν έχει και πολύ νόημα. Για κάποιους είναι τα νιάτα μας, οι γυμνασιακές πλάκες, οι πρώτες γκόμενες, τα 30 μας… Ήταν τα τραγούδια του, οι ρόλοι του, αυτό που επικοινωνούσε και τον έκανε συνειδησιακά κολλητό μας.

«Ο φίλος μας, μάγκας ήρθε, μάγκας έμεινε, μάγκας έφυγε», γράφει στο Twitter ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.

«Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις
Σκέψου την ώρα, τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρεις
Σκέψου κορίτσια και γιορτές και πράμα που σαλεύει
κι ένα παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει»

Τον τραγούδησε, άλλωστε… Τους στίχους του. «Κι ένα παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει», έγραφε στο «Φλασάκι». Αυτός είχε την τύχη να έχει φίλους. Ή οι φίλοι του είχαν την τύχη να έχουν εκείνον.

 

Ανάμεσα στις επιλογές του, ήταν και η τελευταία του σύντροφος. Η Αλεξάνδρα Ούστα, που δίπλα του έδωσε κι εκείνη τη δική της μάχη. «Ο καθένας κάνει ότι καλύτερο μπορεί για τον εαυτό του. Αυτό που κάνω εγώ, το κάνω για να είμαι κι εγώ καλά. Είμαι καλά με αυτό που κάνω και γουστάρω πολύ», δήλωνε πριν από μερικές ημέρες και συνέχισε… «Ο καθένας από εμάς έχει στην οικογένειά του, στον περίγυρό του, στο φιλικό του περιβάλλον κάποιον άνθρωπο που έχει κάποιο πρόβλημα. Είτε αυτό είναι ψυχολογικό, είτε αυτό είναι σωματικό. η ζωή στα φέρνει έτσι που βρίσκεις τη δύναμη να το αντιμετωπίσεις».