Σπούδασε φυσικός. Αναγνωρίστηκε ως δημοσιογράφος. Μας συστήνεται εκ νέου ως εραστής της ποίησης. Κανένα, όμως, από τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν σκιαγραφούν καλύτερα την προσωπικότητά του Χρήστου Ξανθάκη από το εξής ένα κι απλό επίθετο: Αγαπητός. Ένας αγαπητός άνθρωπος, ένας αγαπητός συνάδελφος, ένας αγαπητός φίλος. Ο Χρηστάρας είναι αγαπητός.-
Αν περνούσες χτες το απόγευμα μια βόλτα από την Πεσμαζόγλου και συγκεκριμένα από το αίθριο της “Στοάς του Βιβλίου”, θα το αντιλαμβανόσουν στο άψε-σβήσε. Βλέποντας τον να στέκεται μπροστά από το Polis Art Cafe και να υποδέχεται χαμογελαστός κάθε έναν από τους καλεσμένους στην παρουσίαση του νέου του βιβλίου. Το χαμόγελό του αυτό, το έπαιρνε πίσω και στο πολλαπλάσιο από κάθε έναν εξ όσων έσπευδαν να τον συγχαρούν και να του ζητήσουν μια ιδιόχειρη σημείωση. Και σε αυτά τα χαμόγελα που έβλεπες να πηγαίνουν και να έρχονται, λιγάκι υποψιασμένος αν είσαι, καταλάβαινες πως δεν υπήρχε ίχνος εκβιασμού, ίχνος δηθενιάς. Ο Χρηστάρας είναι αγαπητός.-
Δεν θα γράψω πολλά για το νέο του έργο με τίτλο “Βερολίνο” (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός). Η γνώση μου σχετικά με τα της ποίησης, λίγα έχει να καταθέσει συγκριτικά με τις -γεμάτες πάθος και συγκίνηση- αντιδράσεις της Λυδίας Φωτοπούλου και του Φαίδωνα Καστρή που ανέλαβαν να εκφωνίσουν μερικά από τα ποιήματα που συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο του. Θα κρατήσω μόνο αυτό που είπε ο -πρώην διευθυντής της Ελευθεροτυπίας και εκ των παρουσιαστών της εκδήλωσης- Βαγγέλης Δεληπέτρος:
Ο Ξανθάκης έχει ζήσει. Και αυτό αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από το “Βερολίνο“…
Ο Ξανθάκης, λοιπόν, έχει ζήσει. Και σας αραδιάζω τρεις σελίδες από το βιος του. Τρεις σελίδες από τον προσωπικό του… παιάνα προς την πόλη που έζησε και τον βοήθησε να ζήσει.
