«Φαντάσου έναν χώρο. Φαντάσου τον γεμάτο απ’ όσα θα ‘θελες ν’ ακούσεις, να πεις, να νιώσεις, να μοιραστείς. Φαντάσου τον γεμάτο απ’ όσα ‘θελες να διδάξεις ή να διδαχθείς, απ’ όσα θα ‘θελες να δοκιμάσεις να “ανεβάσεις”, απ’ όσα θα ‘θελες να δεις. Φαντάσου τον γεμάτο από θέατρο, από χορό, από μουσική από εικόνες και από παιχνίδι. Φαντάσου τον άδειο εντελώς ή γεμάτο από κοστούμια, αντικείμενα, βιβλία και μουσικά όργανα. Φαντάσου τον γεμάτο από ηθοποιούς, μουσικούς και χορευτές, χαρωπές νοικοκυρές, σκηνοθέτες, φοιτητές, συγγραφείς και εικαστικούς, υπάλληλους δημόσιους και ιδιωτικούς, επαγγελματίες ελεύθερους ή άνεργους, νέους, γέρους και παιδιά, θεατρικούς παιδαγωγούς… Φαντάσου εσένα κι όλους αυτούς! Φαντάσου την Bellevίlle…»
Με αυτόν τον μάλλον λυρικό τρόπο μου πρωτοσυστήθηκε διαδικτυακά η Belleville (Μπελβίλ). Έντονες οι εικόνες, μεγάλη η περιέργεια, κατέβηκα με τη φωτογραφική μου στο Νέο Κόσμο για να δω από κοντά τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτό το μυστήριο μέρος. Με υποδέχονται ο Γιάννης Διαμαντής και η Ανατολή Αθανασιάδου. «Ηθοποιός και δημοσιογράφος», μου συστήνεται ο πρώτος, «ηθοποιός και εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού ενηλίκων και παιδιών», με… ψαρώνει με το καλημέρα η Ανατολή.
Ρίχνω μια ματιά στο χώρο. Καινούργιος, ευρύχωρος (καμιά 100αριά τετραγωνικά τα υπολογίζω), λιτός, πεντακάθαρος, φιλικός. Όπως και να ‘χει, παραμένει ακόμη μυστήριος. Καθόμαστε στο… συμμετοχικό τραπέζι με τα απλωμένα επάνω του σοκολατάκια και μπαίνω με τη μία στο ψητό: «Τι ακριβώς είναι αυτό που έχετε στήσει;»
«Η Belleville είναι ουσιαστικά ένα λοφτ φιλοξενίας για καλλιτέχνες που ψάχνουν ένα χώρο για να στεγάσουν τις πρόβες τους, αλλά και για όλους εκείνους που θέλουν απλώς να διδαχθούν μια τέχνη, ένα μάθημα», με βάζει στο κλίμα ο Γιάννης. «Ο κόσμος σήμερα διψάει για να κάνει χόμπι. Είμαστε άπαντες τόσο… πνιγμένοι που πολλοί ξεσκάνε συμμετέχοντας σε διάφορες ομάδες όπως αυτές που φιλοξενούμε κατά καιρούς. Σκέψου ότι πέρα από τις διάφορες θεατρικές και χορευτικές ομάδες που ήδη έχουν βρει στη Belleville τον χώρο που ζητούσαν, θα βρεις εδώ ακόμη και γκρουπ ατόμων που ασχολούνται με τη γιόγκα ή και το χιπ χοπ».
«Όντας και οι δυο ηθοποιοί, γνωρίζαμε εξ αρχής την ύπαρξη ζήτησης για χώρους σαν κι αυτόν», παίρνει τη σκυτάλη της παρουσίασης η Ανατολή. «Όπως συνέβαινε και με τις ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες στις οποίες δίδασκα και σκηνοθετούσα, με τις οποίες βρισκόμασταν συνεχώς σε μια νομαδική φάση, έτσι και οι περισσότερες ομάδες του χώρου νοίκιαζαν από εδώ κι από εκεί». Λογικό ήταν, επομένως, τα νέα της ίδρυσης του χώρου να διαδοθούν σχετικά γρήγορα. Έτσι, αρκετές θεατρικές ομάδες, πέρα από αυτές στις οποίες συμμετέχει η Ανατολή (βλέπε “Ανατολικό Μπλοκ” και “Dramakaitio”) έσπευσαν από την αρχή να βάλουν ένα… κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους.
Ο επαγγελματικός αυτός χώρος, ένα ιδιότυπο εργαστήρι τέχνης ουσιαστικά, στήθηκε από τους δύο νέους αυτούς ανθρώπους με backround τις δυσκολίες που συνεπάγεται ένα τέτοιο εγχείρημα σε περίοδο κρίσης, αλλά και με τη χαρά που σου προσφέρει η αλληλέγγυα στάση των φίλων, πολλοί από τους οποίους βοήθησαν αφιλοκερδώς στο στήσιμο του χώρου. Κι όλα αυτά, σε ένα τραυματισμένο εδώ και χρόνια πεδίο δραστηριότητας όπως αυτό του πολιτισμού, το οποίο στερείται πολλών εκ των βασικών συστατικών στοιχείων που προαπαιτούνται για την «άνθιση» της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Από τα μέσα Ιανουαρίου, πάντως, που πρωτάνοιξε η Belleville μέχρι και σήμερα, τα νέα μεταφέρονται όλο και περισσότερο από στόμα σε στόμα. Γεγονός που κάνει τον Γιάννη και την Ανατολή να αισιοδοξούν.
Η αισιοδοξία τους αυτή, λογικό είναι να απλώνει μπροστά στα μάτια τους και τα μελλοντικά τους σχέδια. Σχέδια που αφορούν στο «άνοιγμα» του χώρου σε μια σειρά επιπρόσθετων δραστηριοτήτων όπως η φιλοξενία παρουσιάσεων βιβλίων, ημερίδων, η δημιουργία κινηματογραφικής λέσχης, η διοργάνωση μικρών μουσικών βραδιών…
Έχοντας οι ίδιοι ζήσει το νομαδικό της όλης φάσης, έχοντας προβάρει ξανά και ξανά σε χώρους τρύπες, σε καταγώγια ή ακόμη και σε αποθήκες που δεν πληρούσαν ούτε τις βασικές προϋποθέσεις, οι Bellevillers προτάσσουν το δικό τους ατού. Ποιο είναι αυτό; «Το βασικό πράγμα που προσφέρουμε είναι η καθαριότητα», εκπλήσσει με την απάντησή της η Ανατολή η οποία -να τα λέμε κι αυτά- πριν από κανά 20λεπτο μου είχε ζητήσει ευγενικά να βγάλω τα παπούτσια μου στην είσοδο. («Πάλι καλά να λες που έπεσες σε Πόντιο», της είπα, δεδομένου ότι η συνομοταξία μας –σε αντίθεση με άλλες ελληνικές ράτσες- θεωρεί αυτονόητο το να μην μπαίνεις με τα παπούτσια σου σε έναν κλειστό χώρο. Ανατολίτικο κατάλοιπο γαρ…) Ένας χώρος καθαρός, λοιπόν, όπου δεν επικρατεί μπούγιο και παραμένει εσκεμμένα λιτός, καθώς όπως με ενημερώνουν «οι ομάδες που έρχονται είναι ετερόκλητες κι αυτό που για τη μία ομάδα μπορεί να είναι γουστόζικο για την άλλη μπορεί και να μην είναι». Τίμια απάντηση.
Όπως τίμιο μου φαντάζει γενικότερα το όλο εγχείρημα. Και αντιμίζερο, επίσης. Αίσθηση που φαίνεται πως συμμερίζονται και όσοι επιλέγουν να έρθουν στην Belleville. Ενδεικτικό της πολύ καλής σχέσης που έχει αναπτύξει με τους θαμώνες της, είναι το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς όταν τελειώνουν τις πρόβες τους κάθονται και αράζουν, έχει εξελιχτεί δηλαδή ο χώρος σε ένα ιδιαίτερο στέκι. «Είναι μεγάλη υπόθεση να βλέπεις διαφορετικό κόσμο, διαφορετικές ομάδες, άγνωστες μεταξύ τους, να συνυπάρχουν σ’ έναν χώρο. Να βλέπεις επαγγελματίες με σημαντική πορεία όπως για παράδειγμα οι γερμανοί Rimini Protokoll να προβάρουν για το νέο τους πρότζεκτ στον ίδιο χώρο που αργότερα θα έχουν πρόβα ερασιτέχνες ηθοποιοί που μόλις σχόλασαν από τις δουλειές τους».
Και η γειτονιά που τους φιλοξενεί; «Λατρεύουμε το Κουκάκι. Είμαστε μια όμορφη συνοικία, μέσα σε μια εξίσου όμορφη πόλη», λέει ο Γιάννης κι από κοντά έρχεται να συμπληρώσει η Ανατολή. «Η περιοχή μας είναι πανέμορφη και αρτιστίκ, έχουμε διάφορα ατμοσφαιρικά μπαράκια, είμαστε δίπλα στο ΕΜΣΤ, μια ανάσα από το μετρό. Έχει μια γενικότερη δυναμική η γειτονιά που ευνοεί και το δικό μας εγχείρημα».
*Δείτε τη σελίδα της Belleville στο Facebook
