Είμαι από εκείνους τους τυχερούς ανθρώπους που έχω φίλους ζωής. Με τον Λευτέρη και τον Βασίλη η σχέση μας ξεκίνησε το 1996 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με αμείωτη ένταση. Έχουμε περπατήσει παρέα χιλιόμετρα… Ξεκινήσαμε απο την γειτονιά μας για να εξευρενήσουμε, όσο μας το επέτρεπαν τα οικονομικά μας φυσικά, τόπους μακρινούς και ονειρεμένους.
Ευτυχώς για τους τρεις μας, οι δουλειές μας είναι διαφορετικές. Ο Λευτέρης είναι κοσμηματοπώλης, ο Βασίλης δάσκαλος και γυμναστής και η αφεντιά μου …γυριστρούλα . Τα αγόρια τα οποία, μμμμ…, μ’ έχουν «υιοθετήσει» από τότε που έφυγε ο γιος μου απο το σπίτι, με «ξεσηκώνουν» για πάρτι, για παραστάσεις, για εκθέσεις ζωγραφικής, για ταξίδια στο εξωτερικό, για μπάνιο στη θάλασσα, ακόμη και όταν έχουν «ανοίξει οι ουρανοί», επιμένοντας ότι στο Σούνιο «είναι άλλος θεός» -πάντα έχουν δίκιο. Την μέρα των γενεθλίων μου θέλανε οπωσδήποτε να μου κάνουν το τραπέζι σ’ ένα «στέκι καταπληκτικό», όπως μου είχανε δηλώσει, καθώς ξέρουνε ότι εγώ με το Παρίσι έχω την ίδια εμμονή που διατηρώ με τον David Bowie.
Δεν πήγαμε στο Παρίσι. Μην ταράζεστε. Πήγαμε όμως στην Κηφισιά στο artisanal. Με το που ανέβηκα στο «πατάρι» νόμιζα ότι βρισκόμουνα σε γαλλικό διαμέρισμα στο Μαρέ. Ο χώρος θεατρικός σ’ ένα κτίριο που χτίστηκε το 1890 και ανήκε στον σταυλάρχη του βασιλέα Παύλου. Χρόνια πριν, στον ίδιο χώρο βρισκότανε το jourfix, και αυτό το γράφω γιατί ο κήπος που διέθετε και διαθέτει για την άνοιξη και το καλοκαίρι είναι εκπληκτικός.
Καταρχήν να γράψω για το ευγενέστατο προσωπικό, καθώς η υποδοχή και η εξυπηρέτηση παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο. Αν και πήγαμε το τελευταίο Σάββατο της Αποκριάς (νύχτα που οι περισσότεροι είχαν επιλέξει για να βγούνε), το service ήταν τέλειο. Ο χώρος του εστιατορίου χαρακτηρίζεται από μοναδική αισθητική που σαφέστατα μου θύμισε στέκια αγαπημένα στο Παρίσι. Η διακόσμηση «παντρεύει» πολλά στοιχεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τραπέζι μας. Φτιαγμένο από ένα εξαιρετικό πράσινο μάρμαρο, που αγαπήθηκε ως υλικό από τον μεσοπόλεμο έως και την δεκαετία του ’50. Τα ποτήρια κρυστάλινα, διαφορετικών όμως εποχών που, μαζί με τα πιάτα από πορσελάνη και τα καλόγουστα μαχαιροπίρουνα, σε κάνουν να νιώθεις ότι οι ιδιοκτήτες δεν άφησαν τίποτα στην τύχη του. Στοιχείο καταπληκτικό στον χώρο το τζάκι! Ένα τζάκι που μοιάζει με αυλαία θεάτρου και που συνδυάζει το στοιχείο του Goth με το μοντέρνο.
Και για να περάσουμε στην ουσία του θέματος, το φαγητό είναι εξαιρετικό. Διαλέξαμε φιλέτο πάπιας με κέικ πολέντας και τσάτνεï μάνγκο, σούπα βελουτέ σπανάκι με donut πατάτας, ποσέ αυγό και τρούφα. μοσχαράκι μπουργκινιόν με φρέσκα ζυμαρικά και μανιτάρια!. Το κρασί ήταν το Whispering Angel και τα γλυκά ήταν …επιεικώς υπέροχα !
Οι ιδιοκτήτες του χώρου είναι η ομάδα του Shamone από το Γκάζι, Φώτης Σεργουλόπουλος – Κώστας Σκουλικαράκης – Βαγγέλης Γερασίμου
Το μόνο που θα μπορούσα να επισημάνω ως μεινονέκτημα, είναι η ένταση της μουσικής στον χώρο του εστιατορίου .Μπράβο σε όλους πάντως , γιατί μέσα στην γενική μιζέρια, υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν με αισθητική και υπευθυνότητα.
