Νόμιζα πως ήμουνα γατί και ήξερα όλα τα σπουδαία στη ζωή. Κάτι σαν αυτούς τους τύπους που κοιτάνε με νόημα τους πιτσιρικάδες και μουρμουρίζουν «τι να σου διηγούμαι τώρα…». Τόσο μου ‘κοβε. Ώσπου ήρθα αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα, την αδυσώπητη που λένε και στα δελτία, και μπήκα στη θέση μου. Γιατί είναι σκληρή πραγματικότητα, είναι αδυσώπητη, να βλέπεις ανθρώπους φτωχούς να δίνουν από τα λεφτά που δεν έχουν και από τον χρόνο που δεν τους περισσεύει για να φροντίσουν ανθρώπους ακόμη πιο φτωχούς και ταλαιπωρημένους. Αυτό ακριβώς που κάνουν τα παιδιά της κοινωνικής κουζίνας «Ο Άλλος Άνθρωπος» εδώ και τρία χρόνια.
Κάθε Κυριακή συμβαίνει μπροστά στα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Φτάνουν εκεί το μεσημεράκι κάποιοι κύριοι και κάποιες κυρίες με ένα καζάνι στρατιωτικού τύπου, με προμήθειες σε τρόφιμα, με κάτι πλαστικά βυτία γίγας γεμάτα νερό, με μια φιάλη υγραερίου, με τρία τραπέζια πτυσσόμενα, με αυτά τα αλουμινένια τα κουτάκια που δίνουν οι μοντέρνες μανάδες στα παιδιά τους αντί για τάπερ. Και στρώνονται στη δουλειά. Ξεφλούδισμα λαχανικών, κόψιμο κρεμμυδιών, άναμμα φωτιάς, ανακάτεμα ζυμαρικών, μαγειρική φουλ, εκεί μπροστά στα μάτια σου. Και μπροστά στα μάτια κάποιων, μικρών και μεγάλων που περιμένουν με λαχτάρα για ένα γεύμα της προκοπής. Ίσως για το μοναδικό γεύμα της προκοπής όλης της εβδομάδας.
Βρέθηκα χθες Κυριακή εκεί στα Προσφυγικά, μαζί με ένα ξένο τηλεοπτικό συνεργείο. Ήρθαν να καλύψουν εκλογές στην Ελλάδα, ψάξανε και για άλλα θέματα πιο κοινωνικά, ζήτησαν μια βοήθεια, γιατί όχι; «Θέλουμε να φιλμάρουμε ένα συσσίτιο», μου είπαν, ρώτησα μια φίλη που ξέρει απ’ αυτά, με προσανατόλισε καταλλήλως. Πήγαμε νωρίς, γύρω στη μία και κάτι, είδαμε έναν νεαρό στα σκαλιά μπροστά στα κτίρια.
Εδώ είναι η κοινωνική κουζίνα; Εδώ είναι η κοινωνική κουζίνα, σε λίγο έρχονται οι υπόλοιποι. Μας έδωσε να διαβάσουμε το φυλλάδιό τους: «Είναι μια κίνηση αλληλεγγύης και ένδειξης αγάπης προς τους συνανθρώπους μας, με την ελπίδα να αφυπνιστούν συνειδήσεις και να γίνουν και άλλες παρόμοιες δράσεις από άλλου ανθρώπους και ομάδες. Δεν κάνουμε “φιλανθρωπία”, ούτε “ελεημοσύνη”, με την σημερινή έννοια των λέξεων. Μαγειρεύουμε ζωντανά, τρώμε όλοι μαζί και ζούμε όλοι μαζί.»
Αληθές από την πρώτη ως την τελευταία λέξη. Γιατί το είδα και το διαπίστωσα μπροστά στα μάτια μου. Είδα ανθρώπους που τους έχει χτυπήσει η ζωή, που έχουν χάσει τις δουλειές τους, που έχουν χάσει τα σπίτια τους, να προσφέρουν αυτά τα ελάχιστα που τους έχουν απομείνει για να βοηθήσουν κάποιους άλλους που βρίσκονται σε ακόμη χειρότερη μοίρα. Που υποφέρουν πιο πολύ απ’ όλους μας και είναι στο τελευταίο το σκαλί. βλέπατε, όπως είδα εγώ, έναν παππού με δάκρυα τα μάτια να παραλαμβάνει τη μακαρονάδα του και να ρωτάει με όλη την ελπίδα του κόσμου «θα είστε εδώ και την άλλη εβδομάδα;», θα με καταλαβαίνατε.
Θα καταλαβαίνατε, όπως είπε και μία από τις κυρίες της κοινωνικής κουζίνας στο ξένο συνεργείο, ότι «χωρίς αγάπη και αλληλεγγύη δεν είμαστε τίποτα». Και ότι δεν έχει τόση σημασία η ψήφος κάθε τέσσερα χρόνια για να καθαρίσει η συνείδηση. Δεν έχει σημασία γαμώ το μπελά μου, πώς να το πω; Θέλει προσφορά και αγωνία και αυταπάρνηση καθημερινή. Αλλιώς καλύτερα να μην βλέπουμε τον ήλιο και να μην αναπνέουμε τον αέρα.
Υ.Γ. 1: Δεν ξέρω τι πιστεύετε εσείς για τους οργανωμένους οπαδούς του ποδοσφαίρου, αλλά εγώ ως σπλήνα Παναθηναϊκός χάρηκα πολύ όταν είδα παιδιά της Θύρας 13 να βοηθάνε στην κοινωνική κουζίνα.
Υ.Γ. 2: Αν θέλετε να βοηθήσετε κι εσείς, ορίστε τα στοιχεία: Κοινωνική κουζίνα, Πλαταιών 55 και Παραμυθίας, Μεταξουργείο. e-mail: oallosanthropos.com, τηλ.: 6940-882355.
* Φωτογραφία εξωφύλλου: http://processworkhub.gr/blog
