Βόλτα στη νέα παραλία Θεσσαλονίκης. Στο κομμάτι, για τους μη γνωρίζοντες, που παραδόθηκε πριν από ένα και κάτι χρόνο και εκτείνεται από τον Λευκό Πύργο ως το Μέγαρο Μουσικής. Για πολλοστή φορά ενθουσιάστηκα. Ένα κομμάτι που θαρρείς πως το απέσπασε μια εξωγήινη δύναμη και το έφερε αυτούσιο από την Κοπεγχάγη, την Πράγα, την Φλωρεντία… Τέλος πάντων, από κάπου όπου η καλαισθησία είναι κανόνας και όχι εξαίρεση.
Οι άνθρωποι περπατούν και μιλούν μεταξύ τους χαμηλόφωνα και διακριτικά. Γονείς κάνουν ποδήλατο με τα παιδιά τους στην ειδική λωρίδα που σέβονται και τηρούν τόσο οι ποδηλάτες όσο και οι πεζοί. Τύποι και τύπισσες που νομίζαμε πως υπάρχουν μόνο στις ταινίες, ντυμένοι με φόρμες, αθλητικά παπούτσια, καλωδιωμένοι με μετρητές σφυγμών, ακουστικά για μουσική και κάνουν τζόκινγκ. Ένας άλλος με το αναπηρικό αμαξίδιο του, απολαμβάνει τη βόλτα και κινείται ανενόχλητα. Το ζευγαράκι είναι αγκαλιά και περπατάει βγάζοντας selfie (μη ξεχνιόμαστε). Ούτε καν οι πλανόδιοι δεν διαλαλούν “έλα,πάρε,πάρε” ενώ ακόμη και η μουσική στα καρότσια με τα προϊόντα τους είναι χαμηλή.
Οι ίδιοι άνθρωποι που όταν βρεθούν στο συνονθύλευμα του κυρίαρχου αστικού τοπίου της χώρας, αφομοιώνονται και συνθλίβονται από τον ελληναρισμό*… Σκεφτόμουν πως αν με ένα μαγικό τρόπο προσγειωνόμουν εδώ χωρίς να μου πει κανείς που βρίσκομαι, αποκλείεται να έλεγα πως βρίσκομαι στην Ελλάδα.
Εντυπωσιακότερο και χαρακτηριστικότερο δείγμα της “άλλης” νοοτροπίας, είναι πως κάτω δεν υπάρχει ούτε δείγμα σκουπιδιού. Τα σκουπίδια στους δρόμους δείχνουν τον καθημερινό πολιτισμό, το πολιτιστικό επίπεδο των πολιτών κάθε χώρας.Τα εντυπωσιακά κτίρια μπορούν να γίνουν οπουδήποτε, την πόλη και την χώρα καθαρή όμως την κρατούν οι πολίτες της. Όσες υπηρεσίες καθαριότητας και αν διαθέτει η πολιτεία, αν πετάς κάτω την χαρτοπετσέτα του πιτόγυρου, τη γόπα και τη ζελατίνη των τσιγάρων, βρώμικη θα είναι η πόλη σου. Και δυστυχώς, σε αυτό είμαστε εντελώς Μέση Ανατολή. Σε όποιο σημείο των αυτοκινητόδρομων της χώρας και να σταματήσεις, στην άκρη θα δεις από άδεια πλαστικά μπουκάλια νερού μέχρι χρησιμοποιημένα πάμπερς.
Στη Νέα Παραλία, λοιπόν, προφανώς και δεν υπήρξε κάποιο μαγικό ραβδάκι. Ούτε άπαξ και περάσεις σε εκείνη την περιοχή επεμβαίνουν θεϊκές δυνάμεις που με ειδικές ακτίνες εμφυτεύουν μέσα σου την ευγένεια, το σεβασμό και σε αναβαθμίζουν πολιτιστικά. Απλώς, το περιβάλλον γεννά συμπεριφορά.
Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Όταν βρίσκεσαι σε χώρο που φωνάζει πως σε σέβεται, ανταποδίδεις. Όταν δεν πονάνε τα μάτια σου από την μουντάδα, την τσιμεντίλα, το κεραιόδασος των ταρατσών και τους σπασμένους, ξεχειλισμένους κάδους, αλλά σε περιβάλλει όμορφο αστικό τοπίο, φέρεσαι ανάλογα.
Θα πει κάποιος τώρα, “σιγά, τώρα, τις μας είπες; Δεν ανακάλυψες και τον τροχό!” Προφανώς όχι. Αλλού είναι το ζουμί…
Το έχουμε μέσα μας, μπορούμε. Δεν είμαστε όλοι χαραγμένοι με τον ελληναρισμό. Το αστικό τοπίο όμως;
Ακόμη και να αποφασίζαμε να γκρεμίσουμε τη χώρα και να την ξανακτίσουμε, κουβαλώντας την ίδια νοοτροπία, πάλι τα ίδια θα κάναμε. Δύο λέξεις θα πείσουν τους πάντες: Ολυμπιακά ακίνητα.
Λοιπόν, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Αυτή η χώρα θ’αλλάξει από μέσα, από κάτω, από εμάς. Πρέπει να γίνουμε το παράδειγμα για την μικροκοινωνία μας, ο καθένας χωριστά. Practice what you preach, που λένε και τα αμερικανάκια.
Ν’ αλληλεπιδράσουμε παντού, στον δρόμο, στο ασανσέρ, στις ουρές των υπηρεσιών, στις πλατείες, στις αμπελοφιλοσοφίες της καφετέριας, στο γήπεδο (άλλος μεγάλος πόνος…). Πρώτα και πάνω από όλα, στα μικρά παιδιά. Να γίνει καθένας ο πρεσβευτής της καλής πλευράς.
Όσο και να μη θέλεις να το παραδεχτείς, έχεις το μερίδιο σου σε αυτό που ζεις. Αυτή η χαζομάρα “μας κάνανε”, “μας καταντήσανε”, προϋποθέτει πως εσύ είσαι άβουλο ον. Είσαι;
Αν ναι, ok, συνέχισε τον ύπνο σου. Κάνε, όμως, παραπέρα και άσε χώρο σε αυτούς που θέλουν και μπορούν να αλλάξουν τη πατρίδα μας.
*Ελληναρισμός: Τα ξέρεις όλα από γεννησημιού σου, βρίζεις αδιακρίτως, θεωρείς όλους τους άλλους βλάκες, καταλαβαίνεις τη συνομωσία εναντίον μας και απαξιώνεις οτιδήποτε διαφορετικό από εσένα.
