Την εποχή που οι άνθρωποι γαβγίζουν, την εποχή που το συναίσθημα εξοστρακίζεται, την εποχή όπου το όνειρο θαρρείς και θα το ξανασυναντήσεις σ’ ένα μουσείο του μέλλοντος σε κάποιον πλανήτη που δεν θα τον λένε γη… Σε αυτήν την εποχή, λοιπόν, υπάρχει ο Παναγιώτης Μάργαρης με την κιθάρα του, που αντάμα μας χαρίζουν ό,τι πιο ακριβό αναζητάμε: την Μαγεία!
Υπάρχουν πιο ειδικοί από εμένα για να κρίνουν την μουσική. Γράφω σήμερα γιατί μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι όπου η μάνα μου έπαιζε περισσότερο από έξι ώρες πιάνο κάθε μέρα. Ήταν εκείνη που για να με μυήσει στην μυσταγωγία της μελωδίας, μου διηγείτο την ιστορία «πίσω από το κομμάτι». Έτσι κατάλαβα γιατί ο ήχος της βροχής πάνω στο μεταλλικό τάσι ήταν η σι ύφεση στο πιάνο. Αποτέλεσμα; Να θέλω να βουτήξω στο συναίσθημα του Σοπέν όταν ερωτευμένος με την Σάνδη και φυματικός, συνέθετε μουσική, ακούγοντας την βροχή που γρήγορα μεταβαλλόταν σε καταιγίδα… Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μουσική. Λατρεύω την Tarja Turunen, τον Bruce Dickinson, τον Freddie Mercury, τον Sting, τους Pink Floyd, την Ρεμπούτσικα, την Καραΐνδρου, τον Ennio Morricone, τον Zimmer, τον Μπετόβεν, τον Ραβέλ, την μπαρόκ μουσική και τον Miles Davis.
Πήρα το τελευταία CD του Παναγιώτη Μάργαρη, λοιπόν, η οποία έχει τίτλο «Mε την μαγεία της Κιθάρας». Είχα βάλει ένα ουίσκι στο ποτήρι μου, βραδάκι ήταν πριν τα Χριστούγεννα και ξεκίνησε το “Requiem for a Dream”… Έτσι ξεκίνησε το δικό μου ταξίδι, όπου ακούγοντας και καπνίζοντας ένα τσιγάρο μπήκα σε χρονομηχανή.
Άκουγα και ξαναζούσα τις αγκαλιές με τους συμφοιτητές μου όταν με καλωσόριζαν στο Παρίσι. Θυμήθηκα τις ολονύχτιες συζητήσεις μας τότε που θέλαμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο… Και μετά ξεκίνησε το Cinema Paradiso… Καινούργιο ταξίδι για μένα… Έχω “φύγει” με την μαγεία της κιθάρας, για να φτάσει η στιγμή το κερί να λιώνει και να χύνεται στο γυαλί του τραπεζιού δίνοντας την όψη πολύτιμης πέτρας, όταν ο Σταμάτης Κραουνάκης άρχισε να ερμηνεύει το «Μαμά γερνάω»… Οι λέξεις είναι πολύ λίγες για να περιγράψουν τα κινήματα της ψυχής, όταν παραδίδεσαι στην μελωδία…
Η τελευταία δημιουργία του Μάργαρη αποδεικνύει ότι μετά από 1500 συναυλίες που έχει δώσει ανά τον κόσμο (από το Ηρώδειο μέχρι σε μεγάλους καθεδρικούς ναούς του κόσμου), στο εξής όταν βλέπουμε κιθάρα ο πρώτος συνειρμός θα είναι μια συγχορδία αυτού του εκπληκτικού δεξιοτέχνη.
Για όσους δεν ξέρετε κάποια βασικά στοιχεία για εκείνον, άρχισε να σπουδάζει κιθάρα όταν ήταν 13 χρονών. Η κιθάρα του, μια Jose Ramirez 1A του 1977, αποτελεί για εκείνον την πιο πιστή σύντροφο ζωής, την οποία και του αγόρασε ο πατέρας του. Πιστεύει ότι η κλασσική κιθάρα είναι ένα μαγικό μουσικό όργανο καθώς μπορεί να σταθεί αυτόνομα οπουδήποτε. Στο τελευταίο του CD που κυκλοφορεί από την POLYMUSIC, συνεργάζεται εκτός από τον Κραουνάκη, με τον Μάρκο Κούμαρη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, την παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου, την Γεωργία Νταγάκη.
Με αφορμή, λοιπόν, αυτό το άλμπουμ ο Μάργαρης ανεβαίνει στην σκηνή του Ιανού για τρεις μοναδικές εμφανίσεις: την Κυριακή 4 Ιανουαρίου, μαζί με την Ρίτα Αντωνοπούλου και την Γεωργία Νταγάκη, την Κυριακή στις 11 μαζί με την Ανδριάνα Μπάμπαλη και την Παιδική Χορωδία του Σπύρου Λάμπρου και στις 18 Κυριακή πάλι, μαζί με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τον Βασίλη Λέκκα!
Με αφετηρία τον Ιανό θα ξεκινήσει και μια σειρά εμφανίσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η προηγούμενη δουλειά του με τίτλο «Rock of my soul», καθιερώνεται πια ως κιθαρίστας διεθνών προδιαγραφών που -προσωπική μου γνώμη- είναι θέμα χρόνου να τον ακούμε να παίζει, χωρίς να συνοδεύει ή να τον συνοδεύουν, καταξιωμένοι στο είδος τους καλλιτέχνες…
Με την απόλυτη πίστη ότι η μελωδία είναι η σύνδεσή μας με αυτό που θεωρούμε θεϊκό, υποκλίνομαι στο ταλέντο του και σας δίνω ραντεβού στον Ιανό στις 4 Ιανουαρίου.
