Να τα δύσκολα. Αυτά που πραγματικά σιχαίνομαι όταν γράφω. Θέλω να πω, πως παιδί της Πανόρμου είμαι, κι εκεί με βρίσκεις να τριγυρνάω συνήθως (όχι πάντα με σώας τας φρένας). Όμως πως γράφεις για το σπίτι σου που το αγαπάς κι όλας και να είσαι αντικειμενικός; Η Πανόρμου, σαν στέκι, δεν θα ήταν τίποτα, αν το 1998, ο Κώστας και ο Γιώργος Παππουλύκος δεν είχαν ανοίξει ένα θρυλικό μπαράκι, το «122». Οκ, μην είμαι άδικος, υπήρχε και το «Ποτοπωλείο» που εξακολουθεί να είναι αξιοπρεπέστατο, αλλά το μεγάλο μπαμ έγινε τότε. Μετά έγινε λίγο της κόλασης αλλά ευτυχώς τρία τέσσερα μαγαζιά αντιστέκονται σαν τον Αστερίξ στο Γαλατικό Χωριό.

Μερικά χρόνια μετά, ο Κώστας μαζί με τον Νεοκλή (το πιο γλυκό απροσάρμοροστο τριχωτό πλάσμα του κόσμου),   αποφασίζουν να προχωρήσουν από το θρύλο του «122» πριν αρχίσει να φθείρεται όπως όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή και να ανοίξουν ένα νέου τύπου μαγαζί. Το «Santa Botella», γνωστό και ως τρίπατο πάρτι. Λόγω των τριών διαφορετικών ορόφων στους οποίους απλώνεται με ταράτσα το καλοκαίρι να νοιώθεις πως είσαι παραλία.

Το χαρακτήρα του μαγαζιού να αλλάζει το τοπίο σε μια παραμελημένη αλλά κομβική περιοχή. Με το στιλ του, την αισθητική του, τις εμπνεύσεις του, τα live του, την προχώ μουσική του, τα πιο ευγενικά παιδιά στο service και την μπάρα χωρίς την κόμπλα του wanna be μοντέλου. Τις ψαγμένες αλλά όχι με το ζόρι (ντε και καλά είμαι χίπστερ) μουσικάρες. Αυτό είναι βασικό θέμα της επιτυχίας του «Santa Botella» που ξεκίνησε το 2005. Αποποιήθηκε από την αρχή τον σνομπίστικο ορισμό του hipster όπως και κάθε άλλη ταμπέλα.

Μια χαρούμενη παρέα ανθρώπων ήθελε από την αρχή και κατάφερε να τους μετατρέψει σε εθισμένους επισκέπτες και οικογένεια. Με σεβασμό στη διαφορετικότητα του κάθε ένα. Με πλάκα, με live, καθαρά ποτά σαν θάλασσα στην Ικαρία, νησιώτικη διάθεση χωρίς το ανάλογο κακόγουστο φολκλόρ. Υπέροχα cocktail από μπάρμεν μάστορες του είδους κι αισθητική προσοχή για το φινίρισμα της απόλαυσης. Να κάθεσαι στα τραπεζάκια του και να νομίζεις ότι αν απλώσεις τα ποδαράκια σου, θα κάνεις πλάτσα πλούτσα στη θάλασσα.

 

Και εκλεκτικό εντελώς όμως (σε τιμές τυροπιτάδικου) finger food, τορτίγιες, ευφάνταστα τάκος και χειροποίητη πίτσα που δεν την πετυχαίνεις ούτε σε ιταλικό, με προσφορά πάρε δύο μπίρες τάδε μάρκας, πάρε και την πίτσα σου, ένα δεκάρικο όλο το πακέτο κάτσε και απόλαυσε το.

Ο Κάκκαβας αν και τον είχα για ούνο έχει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την αισθητική. Οκ, δεν συμφωνώ μαζί του σε όλα, αλλά παραδέχομαι πως έχει άποψη κι αυτό είναι αρκετό. Δεν ήθελε να κάνει ακόμα μια αρπαχτή Ελλαδιστάν με τσιπουράδικο τώρα που πουλάει η φάση. Ήθελε να το μεταλλάξει μέσα από τις δικές του εμμονές. Το αποτέλεσμα; Αισθητικά αυτό που έγραψα και παραπανω. Ένας χώρος που μοιάζει με το πώς θα έκαναν πάρτι ψαγμένα γκουρμέ μεθυσμενάκια σε ένα μοναστήρι. Λιτό και ταυτόχρονα γεμάτο. Διακριτικό και ταυτόχρονα απόλυτα παρεΐστιστικο, με αυτή την άνεση που σου δίνει ένας χώρος να γυρίσεις στο διπλανό σου και να του πεις «σωραίος». «Οίνοι αποστάγματα και ‘πειραγμένα’ πιάτα» όπως λέει ο ίδιος.

Γευστικά, άσε με γιατί τα σκέφτομαι και είμαι έτοιμος να παρατήσω γραφείο και δουλειά τώρα. Στο μέσο όρο, (εντάξει σε λογικά πλαίσια εννοώ, πάς από 7 με 10 ευρώ). Χταπόδι σχάρας με σάλτσα στιφάδου στα 6,50; Καπνιστή πέστροφα Ιωαννίνων με σωτέ σπανάκι, φοινόκιο και σάλτσα γιαουρτιού στα 5 ευρώ; Κεφτεδάκια δυόσμου με σάλτσα φέτας αρωματισμένη με λευκό ρούμι στα 6; Πατάτες τηγανιτές ολόφρεσκες και με φλοίδα; Άσε με ρε φίλε και την έχω βγάλει όλη μέρα με σάντουιτς.

Τίγκα τις καθημερινές και γκράντε μπαμ Πέμπτη και Παρασκευή η πάντα αγαπημένη multi artist ηθοποιός κατά βάση αλλά και συγγραφέας και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο, avant garde περσόνα Λένα Κιτσοπούλου σε live με τους Ραστ Χιτζάζ. Ευγενικοί προσκυνητές οι τύποι του ρεμπέτικου και του λαϊκού όπως το δουλεύουν και το ξεσκονίζουν και τη χαρά σου ακονίζουν. Όχι μόνο οι Ραστ Χιτζάζ αλλά και τα άλλα παιδιά που παίζουν εκεί τις άλλες μέρες.

Όπως παίζουμε και εμεις εκεί σαν επισκέπτες. Όχι μόνο στην «Αγία Φιάλη» πάρτι αλλά και το “Santa Botella» δίπλα, δύο βήματα απόσταση αν θες να κάνεις κάτι πιο γκρούβι για αποτοξίνωση σε στιλ ξένα μοντέρνα ψαγμένα και πιο κουνιστά. Όχι μόνο ο Κώστας αλλά και ο πατριάρχης του sexy cool. γενειοφόρος Νεοκλής.

Δεν πιστεύω ότι αν δεν παινέψεις το σπίτι σου πέφτει και σε πλακώνει. Πιστεύω όμως ότι αν το σπίτι σου δίνει χαρά, φαντασία, όρεξη και δύναμη για την επόμενη μέρα, μια καλή κουβέντα οφείλεις να τη γράψεις. Άσε που και δημοσιογραφικά σκέτα δηλαδή και χωρίς συναίσθημα, αν δεν  έγραφα, θα ήμουν άκυρος γιατί όλοι πλέον μιλάνε για την «Αγία Φιάλη». Λάθος, όλοι θέλουν να συμμετάσχουν στον αγιασμό της. 

*Πανόρμου 115