Δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα. Να είσαι σε ένα από τα πιο «σκληρά» φεστιβάλ του κόσμου, αυτό των Καννών, να τελειώνει η προβολή μιας ταινίας με τη δική σου γλώσσα και να δακρύζεις. Για πολλούς λόγους αλλά λόγους χαράς. Επειδή αυτό που είδες έκανε την ψυχούλα σου ζαχαρωτό βάζοντας ταυτόχρονα αλατάκι στις πληγές σου. Επειδή οι διπλανοί σου δάκρυζαν επίσης από ευτυχία. Επειδή στην σκηνή, στην παρουσίαση της ταινίας και μετά τους τίτλους τέλους της, είδες τους όμορφους ανθρώπους που την δημιούργησα, όμορφους μέσα έξω, έτοιμους να δακρύσουν σεβαστικά και αυτοί από το χειροκρότημα.
Nα βγαίνουμε από την αίθουσα και να αγκαλιαζόμαστε μεταξύ μας – προσοχή μιλάω για έλληνες κριτικούς και διανομείς και λοιπούς της μπίζνας που συνήθως αγκαλιαζόμαστε μόνο όταν είναι να παίξουμε μπουνιές. Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω τι, αλλά ο Πάνος Κούτρας (σκηνοθέτης) και ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης (σεναριογράφος) σε αυτήν την ταινία, είναι λες και κάθε βράδυ διάβαζαν την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Καθισμένοι σε ένα καφέ της εθνικής, τρώγοντας εξαίσια παρακμιακές και παγωμένες τυρόπιτες και πίνοντας βότκα.
Μόνο έτσι βγαίνει μια τόσο τρυφερή, ξεχειλισμένη από συναίσθημα ταινία δρόμου. Που ενώ έχει όλες τις προδιαγραφές να γίνει ακραίο μελόδραμα, καταλήγει σε αναρχική παιδική χαρά απελευθέρωσης, απενοχοποίησης και παραμυθιού. Πώς λέμε greek weird cinemα; Εντελώς μα εντελώς όμως καμία σχέση. Εδώ το pop γίνεται δράμα και το δράμα γίνεται pop. Ο έρωτας συννεφιασμένη φουσκάλα. Η σαπουνόπερα κοινωνιολογικό σχόλιο. Το γκεϊλίκι ακομπλεξάριστη έκφραση ταξιδιάρας ψυχής. Η οικογένεια, πάρτι λούμπεν χίπιδων χαμένων στο δρόμο. Ο δρόμος πίστα ενός κέντρου που τραγουδάει η Πάτι Μπράβο. Και η παρακμή, στολισμένη με αρχικά μη φανερή αστρόσκονη, πρώτο σκαλοπάτι για να ανέβεις στο ουράνιο τόξο και να βρεις το που τελειώνει.
Δύο αδέλφια, ένας 16χρονος gay κι ένας 18χρονος straight (εξαιρετικοί, απίστευτα φυσικοί και ερωτεύσιμοι οι Κώστας Νικούλι και ο Νίκος Γκέλια) που οκ, δέχεται το γκειλίκι του αδερφού του αλλά δεν πετάει κι από τη χαρά του, ξεκινάνε ένα ταξίδι διασχίζοντας όλη τη χώρα για να βρούνε τον εξαφανισμένο πατέρα τους. Όταν η Αλβανίδα μητέρα τους πεθάνει. Εκεί αρχίζει το πρώτο κερδισμένο στοίχημα του Κούτρα και του σεναριογράφου του. Η ίδια η σχέση τους, είναι σχεδόν κρυφά ερωτική μολονότι δεν δηλώνεται. Το αισθάνεσαι δηλαδή στο πετσί σου. Εξ’ άλλου ο Κούτρας και ο Εβανγκελίδης έχουν ήδη αποδείξει την πίστη τους στη δημιουργία ενός νέου οικογενειακού μοντέλου με τη «Strella».
Στον δρόμο τους θα γίνουν πολλά. Μερικά σουρεαλιστικά κι αλληγορικά παραμυθένια (με αισθητική που δεν υπάρχει σε ελληνική ταινία). Κάποια άλλα σε χαρμολύπη βουλιαγμένα όπως το επαρχιακό σκυλάδικο του απίστευτου όπως πάντα σαν παρουσία, Αγγέλου Παπαδημητρίου. Και στο κέντρο της ταινίας, όχι τυχαία, η διαμονή των δύο παιδιών σε ένα παρατημένο ξενοδοχείο Xenia. Aρχιτεκτονικό σύμβολο μιας άλλης Ελλάδας. Με αισθητική και φιλοξενία. Μιας Ελλάδας που μεταμορφώθηκε σε ένα ναζιστικό ακαλαίσθητο φασιστοχώρι.
Η έμπνευση του Xenia, τόσο σαν χώρος όσο και σαν τίτλος της ταινίας, κρύβει πολλά περισσότερα από όσα φαίνονται στην πρώτη ανάγνωση. Όπως και η αποθέωση της μαγικής Πάτι Μπράβο (που εμφανίζεται σε ένα guest μικρό στιγμιότυπο έκπληξη). Όπως και το μαγικό εύρημα της σχέσης του πιτσιρικά Ντάνι με το κουνελάκι του. Που στο σημείο της ταινίας που εξελίσσεται στο Xenia, μετατρέπεται σε ένα σπαρακτικό σχεδόν, πέρασμα στην ενηλικίωση. Εκεί που ο Ντέιβιντ Λιντς συναντάει τον Ντίσνεϊ σε διαταραχή προσωπικότητας και μετά τρώνε τούρτα.
Τα δύο αδέλφια θα ολοκληρώσουν την διαδρομή τους στην οποία παίζει σημαντικό ρόλο ο Γιάννης Στάνκογλου. Ή μάλλον δε θα την ολοκληρώσουν. Γιατί σημασία έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός. Κι όταν ο προορισμός είναι απογοητευτικός, αντανάκλαση όλης της ασχήμιας που η Ελλάδα σήμερα κουβαλάει, καλύτερα να συνεχιστεί το ταξίδι κι όπου πάει. Ο Κούτρας δεν κλείνει τα μάτια του απέναντι στο ρατσισμό και τη βία. Απλά, συνειδητά και ώριμα αποφασίζει να τα αποτυπώσει μεν, να τα απαξιώσει δε, όπως και τους φορείς τους.
Γιατί αυτή η ταινία απευθύνεται στο όνειρο. Το «φεύγα». Την ελπίδα του πουθενά που μπορεί και να αποκτήσει προσδιορισμό, με έρωτα κι ελευθερία χωρίς όρια. Σαν τρελός χορός κιτς ντίσκο πάρτι σε χαλάσματα, με τη μουσική της Πάτι Μπράβο. Σ’ ευχαριστώ Πάνο Κούτρα. Απλά αυτό.
*Η ταινία κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από την Πέμπτη 2 Οκτωβρίου.
Παρακολουθήστε το τρέιλερ της ταινίας στο παρακάτω βίντεο:
