Σταθμός “Αγία Μαρίνα”
Το ενδοαστικό μου ταξίδι ξεκίνησε από τον πλέον παράδοξο σταθμό του Μετρό. Και εξηγούμαι. Ο σταθμός αυτός βρίσκεται στα όρια του Δήμου Αγίας Βαρβάρας, στέκεται απέναντι από το δημαρχείο του Αιγάλεω, κατασκευάστηκε για να εξυπηρετεί τους κατοίκους του Δήμου Χαϊδαρίου και παρ’ όλα αυτά ονοματοδοτήθηκε “Αγία Μαρίνα”. It makes sense…
Σήμα-κατατεθέν του νέου αυτού σταθμού (βρίσκεται σε λειτουργία περίπου έξι μήνες) είναι το τμήμα του αρχαίου συστήματος υδροδότησης της περιοχής, το οποίο εκτίθεται σε άριστη κατάσταση. Ο υπεύθυνος βάρδιας του σταθμού με ενημέρωσε πως οι αρχαιολόγοι το τοποθέτησαν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα κομμάτι-κομμάτι. Ωστόσο, ξενίζει το γεγονός πως ακόμη δεν έχει τοποθετηθεί στο σημείο κάποια ενημερωτική επιγραφή που να αναφέρει κάποια στοιχεία που θα ενημερώνουν τους χιλιάδες επιβάτες που περνούν από δίπλα του καθημερινά.
Σταθμός “Αιγάλεω”
Ο καλυτερότερος σταθμός της οικουμένης ! Η μητέρα των στάσεων των αθηναϊκών μέσων μαζικής μεταφοράς! (Φήμες που αναφέρουν ότι τα παραπάνω σχόλια οφείλονται στην εντοπιότητα του υπογράφοντος, αποτελούν κακοήθειες).
Στην είσοδο του σταθμού επί της πλατείας Εσταυρωμένου (ή αλλιώς “Αγίου Εσταυρωμένου” όπως είχε πει κάποτε ο φίλος μου ο Κωστάκης, κουβέντα που θα τον στοιχειώνει για πάντα) και παράλληλα με τη σύγχρονη Ιερά Οδό, μπορεί να δει κανείς τμήμα του ομώνυμου δρόμου της αρχαιότητας. Κατά μήκος της, κάποτε συνωστίζονταν 30.000 Αθηναίοι για να παρακολουθήσουν την πομπή προς το Θριάσιο Πεδίο, στη μεγαλύτερη γιορτή της αρχαιότητας, τα Ελευσίνια Μυστήρια.
Αρχαία Αθήνα μυρίζει και στο εσωτερικό του σταθμού. Προτομές, αγγεία και αρχαία σκεύη διάσπαρτα στις προθήκες που κοσμούν και τις δύο εισόδους του σταθμού.
Ωστόσο, το αγαπημένο μου έκθεμα δεν είναι άλλο από το “Αλογάκι του Ελαιώνα”. Όπως αναφέρεται στην ενημερωτική ταμπελίτσα, το εν λόγω άλογο πνίγηκε σε κάποια από τις πλημμύρες που φούσκωσαν πριν από χιλιάδες χρόνια τον παρακείμενο Κηφισό ποταμό, ενώ η στάση στην οποία βρέθηκε δείχνει πως το πάλεψε μέχρι τελευταία στιγμή για να σωθεί από τα νερά και τον όγκο λάσπης στον οποίο είχε παγιδευτεί. Τίμιο και ένδοξο αλογάκι!
Σταθμός “Ελαιώνας”
Ελαιώνας όνομα και πράγμα.
Στον πλέον νωχελικό (σε όρους επιβατικής κίνησης) σταθμό του μετρό, συναντά κανείς τμήμα της αρχαίας γέφυρας του Κηφισού. “Πασπαλισμένο”, βέβαια, με δείγμα της ιστορικής απονεύρωσης και παλιοτομαριάς που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος των νεοελλήνων, που έχουν καταντήσει την ανασκαφή μίνι σκουπιδότοπο.
Σταθμός “Κεραμεικός”
Στην περιοχή όπου κάποτε δέσποζε η βουβαμάρα του πρώτου δημόσιου νεκροταφείου της αρχαίας Αθήνας, σήμερα κυριαρχούν τα ντεσιμπέλ των κλαμπόμπαρων της περιοχής και η αδιάκοπη πασαρέλα της νεολαίας. Τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του σταθμού, το Γκάζι συνιστούσε ένα από τα πλέον αγαπημένα hot spots της αθηναϊκής νυχτερινής ζωής, ωστόσο σήμερα δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν γυρίσει την πλάτη τους στην αισθητική της περιοχής.
Από τις ευχάριστες εκπλήξεις της επίσκεψής μου, η όπου-να-ναι-θα-αποκαλυφθώ τοιχογραφία που εγκυμονείται σε νεκρή όψη κτιρίου πάνω από την πλατεία.
Σταθμός “Μοναστηράκι”
Αυτό το μοναστηράκι είναι ο νονός του σταθμού αλλά και της ευρύτερης περιοχής.
Και αυτός είναι ο πλέον picturesque σταθμός της πόλης. Στη σκιά της Ακρόπολης, με τους χιλιάδες τουρίστες, τους πάγκους με τις πυραμιδωτές φράουλες και τα κεράσια, την αγορά και τα στενάκια του.
Ο οποίος, βέβαια, κρύβει κι αυτός στα σπλάχνα του ιστορικές μαρτυρίες της πρότερης Αθήνας.
Να, εδώ η γιαγιά που υπομονετικά εξηγεί στο εγγονάκι της το πώς, το τι και το γιατί γύρω από τα συγκεκριμένα ιστορικά απομεινάρια στο συγκεκριμένο σημείο.
Σταθμός “Σύνταγμα”
Ο κεντρικότερος σταθμός του μετρό της Αθήνας τα έχει δει κυριολεκτικά όλα: συγκεντρώσεις, επεισόδια, συναυλίες, αλλαγές έτους, αυτοκτονίες, φάτσες εκατομμυρίων περαστικών από κάθε γωνιά της χώρας και της γης ολόκληρης.
Στο εσωτερικό του και σε ένα σημείο όπου ελάχιστοι φαίνεται πως τιμούν με την παρουσία τους, ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει τα εκθέματα ενός μίνι μουσείου.
Και κυρίως, την ιστορική-γεωλογική τομή στην οποία διακρίνονται διάφορα κατάλοιπα κτηρίων και εγκαταστάσεων παλαιοτέρων εποχών.
Ολίγον τι spooky η περίπτωσή του, μια και σε αυτήν συμπεριλαμβάνεται και ένας σημαντικός αριθμός τάφων, ένας εκ των οποίων περιέχει και τον σκελετό…
Η διαδρομή μέχρι εδώ (Αγία Μαρίνα-Σύνταγμα), διάσπαρτη από αρχαιολογικά ευρύματα τόσο στο εσωτερικό, όσο και στις εισόδους των σταθμών, κλείνει τον κύκλο του αρχαιοφιλικού μετρό και ανοίγει αυτόν μιας διαδρομής στην οποία κυριαρχεί η σύγχρονη τέχνη.
Σταθμός “Ευαγγελισμός”
Μιλώντας για σύγχρονη τέχνη… Ανεβαίνοντας από τις αποβάθρες του συγκεκριμένου σταθμού, ο επισκέπτης συναντά αυτό το… κόσμημα. Μη ρωτάς τι είναι και τι απεικονίζει. Σύγχρονη τέχνη είπαμε…
Έξω από το σταθμό, εκτός από το ομώνυμο νοσοκομείο και το Πολεμικό Μουσείο, το πάρκο Ριζάρη, μια αθηναϊκή μιρκοόαση σε καλεί να απολαύσεις τη δροσιά που σου προσφέρει απλόχερα και γενναιόδωρα.
Σταθμός “Μέγαρο Μουσικής”
Ιδού το Μέγαρο, απών ο παίδαρος (έλεγα να τραβήξω selfie και να την κοτσάρω στο αφιέρωμα, αλλά εκτός από τη μητέρα και την κοπέλα μου δεν νομίζω πως θα συμφωνούσε κάποιος άλλος με τον αστεϊσμό μου).
Και δίπλα ακριβώς, στον υπέροχο κήπο του Μεγάρου ο οποίος καλεί και φέτος τους Αθηναίους για να απολαύσουν σε αυτόν μια σειρά από συναυλίες, στέκεται το άγαλμα του Ελευθέριου Βενιζέλου και η διθυραμβική πλάκα για το έργο και το ποιόν του μεγάλου πολιτικού άντρα.
Εντός του σταθμού, το υπέροχο έργο με τα ψηφιδοποιημένα πουλιά πάνω σε πραγματικά συρματόσχοινα αυλακωμένα μέσα στο μάρμαρο. Μπράβο σου, κύριε Φειδάκη!
Σταθμός “Αμπελόκηποι”
Αν και αποτελεί τον πλέον αφιλόξενο σταθμό για έναν βαμμένο κόκκινο, παρ’ όλα αυτά έκανα τη καρδιά μου πέτρα και τον συμπεριέλαβα στο αφιέρωμα.
Τα ξακουστά Προσφυγικά…
Το γήπεδο του ακατανόμαστου…
Και το κτίριο της ΓΑΔΑ, αποτελούν τα σημεία ορόσημα που απλώνονται σε απόσταση 100-200 μέτρων από την είσοδό του εν λόγω σταθμού και στις δύο πλευρές της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Σταθμός “Πανόρμου”
Από τα πλέον αγαπημένα στέκια της Αθήνας, ο σταθμός αυτός “γλείφει” τη λεωφόρο Κηφισίας. Εκτός από την παράταιρη -πλην όμως εμβληματική- αυτή πολυκατοικία, δέκα βήματα από την είσοδο του σταθμού βρίσκεται ακόμη ένα αγαπημένο σημείο συνάντησης των νεολαίων.
Για καφέ, για ούζο, για ποτό, για τσίπουρο, για φαγητό, το στέκι της Πανόρμου βαστάει ακόμα γερά στον ανταγωνισμό της αθηναϊκής νύχτας.
Σταθμός “Κατεχάκη”
Η πεζογέφυρα Καλατράβα αποτελεί βασικό ορόσημο του σταθμού.
Πάνω στην οποία μπορείς να απολαύσεις τα διερχόμενα αυτοκίνητα…
… το Υπουργείο Δημοσίας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη (δεξιά), το 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο (αριστερά) και το δάχτυλό μου (δεν χρειάζεσαι επεξήγηση).
Σταθμός “Εθνική Άμυνα”
Στον οποίο (ω, τι έκπληξη!) βρίσκει κανείς το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Στρατιωτική περιοχή, δρακόντεια τα μέτρα ασφαλείας (έβγαλα τουλάχιστον δέκα φωτογραφίες ανενόχλητος).
Ένστολοι παντού, μόλις έχουν τελειώσει την υπηρεσία τους.
Και στο εσωτερικό, η υπέροχη αυτή έμπνευση.
Σταθμός “Χολαργός”
Για όσους διαδίδουν παραμύθια περί “παναθηναϊκοκρατίας στην Αθήνα”, η οποία δήθεν είναι όλη πράσινη, αφιερώνω την παρακάτω φωτογραφία…
Σταθμός “Νομισματοκοπείο”
Και για εσένα, πράσινε αναγνώστη, που μόλις σε άκουσα να ψιθυρίζεις “νταξ μωρέ, έτυχε μια κόκκινη γωνιά σε ολόκληρη Αθήνα”, πάρε κι αυτό…
Σταθμός “Αγία Παρασκευή”
Αδιάφορο το ευρύτερο τοπίο στο εξωτερικό του σταθμού. Παρ ‘όλα αυτά, παίρνει έξτρα μπόνους, μόνο και μόνο επειδή διαθέτει θέσεις για ποδήλατα. Όχι και τόσο συχνό φαινόμενο στα “αδελφάκια” του ανά την πόλη…
Σταθμός “Χαλάνδρι”
Είχα πληρώσει ήδη 2 εισιτήρια κατά τη διάρκεια του 4ωρου ρεπορτάζ. Βιαζόμουν να προλάβω την Δουκίσσης Πλακεντίας εντός του χρονικού ορίου που προβλέπεται για τη χρήση του εισιτηρίου. Να με σχωράς σταθμέ Χαλανδρίου, που σου έκλεισα αδιάφορα το μάτι μέσα από το συρμό και δεν σε επισκέφτηκα. Άσε που έχω ακούσει ότι δεν είσαι καθόλου βολικός για να σε χρησιμοποιήσουμε αν θέλουμε να πιούμε ένα ποτάκι στη δημοφιλή πιάτσα της περιοχής. Άντε γεια!
Σταθμός “Δουκίσσης Πλακεντίας”
Παλλήνη, Παιανία-Κάντζα, Κορωπί βγαίνουν έξω από τα ενδοαστικά όρια και ο σταθμός “Αεροδρόμιο” προκαλεί μελαγχολία όταν τον επισκέπτεσαι χωρίς βαλίτσα στο χέρι.
Ως εκ τούτου, στη Δουκίσσης Πλακεντίας σταμάτησε το οδοιπορικό μου. Με την διαστημική (μεταφορικά και κυριολεκτικά) διακόσμησή της, καθηλώνει το βλέμμα μου, σε κάθε μα κάθε επίσκεψή μου προς την καθημερινή μου διαδρομή προς το γραφείο.
