Τα σύκα-σύκα και η σκάφη-σκάφη: Μπάνιο στην Αθήνα και μάλιστα Σαββατοκύριακο, δεν νοείται. Και δεν επιχειρείται. Τουλάχιστον για αυτούς που δεν θέλουν να επεκτείνουν το εφιαλτικό τους εργασιακό πενθήμερο και στο χωροχρόνο του διήμερου που προβλέπεται για ξεκούραση.

Και πώς να πας ο δόλιος σε κάποια από τις ακτές που απλώνονται στο παραλιακό μέτωπο της πόλης, από τον Άλιμο ως το Σούνιο, όταν ξέρεις ότι τη φαεινή ιδέα για μια πρόσκαιρη απόδραση την μοιράζονται ταυτόχρονα δεκάδες χιλιάδες ηλιοκαμμένοι της πρωτεύουσας;

Το λέω και το υπογράφω: ποτέ και πουθενά μπάνιο στην Αθήνα το Σαββατοκυριακό, γιατί:

 

1. Γιατί το να κάνεις την απόσταση Αιγάλεω-Μαύρο Λιθάρι (πάνω από 40 χλμ) τη στιγμή που με λίγα περισσότερα χιλιόμετρα θα μπορούσες να επισκεφθείς κάποια από τις παραλίες εκτός Αττικής, είναι ανορθολογικό. Ιδιαίτερα δε, όταν γνωρίζεις πως κατά την επιστροφή το μποτιλιάρισμα είναι τέτοιο που όταν τελικά καταφέρεις να βάλεις τρίτη, θα δεις στο παρμπρίζ σου υγρά που δεν είναι ούτε βροχή, ούτε ροχάλα από τον προπορευόμενο. Είναι τα δάκρυα συγκίνησης του ίδιου του αυτοκινήτου σου για την απροσδόκητη αυτή εξέλιξη.

2. Γιατί όταν τελικά φτάνεις εξουθενωμένος, αρχικά επιδίδεσαι σε κυνήγι θέσης πάρκινγκ, μετά σε σαφάρι ξαπλώστρας και (αν δεν τα καταφέρεις) σε αναζήτηση του  ενός τετραγωνικού μέτρου που σου αναλογεί στην καυτή αμμουδιά

3. Γιατί εκεί θα τη βγάλεις όλη μέρα. Στην καυτή αμμουδιά, δίπλα στην πιτσιρικαρία που γυρίζει το σίκουελ της πενταήμερης πάνω από το κεφάλι σου. Δεν ξέρω αν έχω το μαλακομαγνήτη, αλλά 7 στις 10 φορές που θα πάω να αράξω, δίπλα μου έρχονται και μπαστακώνονται είτε οικογένειες που τα παιδιά τους είναι πρωτοξάδελφα του Ταζ (όχι του Θεοδωρόπουλου. Του άλλου, του γνήσιου από την Τασμανία), είτε καγκουροσφίχτες που φωνάζουν περισσότερο και από αυτόν τον ίδιο τον οργανωτή της Θύρας 7 που η ντουντούκα είναι προέκταση του στόματός του. Πες μου ότι το παθαίνεις κι εσύ, πλιζ!

4. Γιατί το service είναι συνήθως πιο αργό και από τον Κατσουράνη. Δεν φταίνε οι εργαζόμενοι, βέβαια, που έχουν να εξυπηρετήσουν τόσους νοματαίους και συνήθως τα αφεντικά τους πετάνε μέσα στο λάκκο με τους πελάτες κατά μόνας. Αλλά όπως και να έχει, σου ανεβαίνει λιγουλάκι η πίεση όταν έχεις παραγγείλει δροσιστική γρανίτα και σου έρχεται τσάι του βουνού.

4+1. Γιατί ξέρεις πως θα είναι εκεί. Ό,τι και να γίνει, ο κόσμος ανάποδα να γυρίσει, θα είναι εκεί. Με τις ρακέτες “Αγόρι” στο χέρι, με ολόκληρο το μπουκάλι λάδι χυμένο στο σώμα, με το μπαλάκι στον αέρα. Και στο κεφάλι σου. Μία, δύο, τρεις, διάσειση. Οι αούγκαλοι τις παραλίας, τα καχέκτυπα του Φέντερερ, οι βιαστές της ηρεμίας μας. “Συγνώμη ε!”, φημολογείται πως είναι οι μοναδικές δυο λέξεις που ξεστομίζουν 475 φορές κατά την εικοσάωρη παραμονή τους στην παραλία.