Σάββατο βράδυ. Ο Κ. Μπόλας στα decks, με το χαμογελάκι, τη προσοχή στη κονσόλα και τη κλασική τραγιάσκα στο κεφάλι. Και από κάτω, μέσα στο μπαρ, καμιά 80αρια άτομα, ο ένας πάνω στον άλλον – άτομα μεταμορφωμένα σε αγρίμια, να έχουν ανέβει πάνω στην μπάρα, να χοροπηδάνε και τα φώτα του μαγαζιού να μοιάζουν πιο ζαλισμένα από ποτέ. Και κάπου προς το τέλος, σκάει η στιγμή που όλοι περιμένουν. Οι πρώτες νότες του «Don’t look back in anger» των Oasis. Οι μισοί ορμάνε να σκαρφαλώσουν στα σκαμπό (έτσι φίλε Μάρκου;), ο χορός σταματάει και αρχίζουν όλοι να τραγουδούν τους στίχους. Ο Μπόλας κατεβάζει τον ήχο και τα παιδιά από κάτω συνεχίζουν να ουρλιάζουν τους στίχους – ούτε σε συναυλία να ήμασταν.

Ποιο Σάββατο συνέβη αυτό το σκηνικό; Θα σε γελάσω. Για την ακρίβεια δεν έχει καμιά σημασία, καθώς έγινε πολλά βράδια. Πάρα πολλά. Και όλα ήταν το ίδιο ωραία με το πρώτο.

 

Για εμάς που δεν περάσαμε απλά εκεί κάποια βράδια και χρόνια, αλλά το ζήσαμε, το Use ήταν κάτι παραπάνω από ένα μπαρ. Ήταν σαν σπίτι για όλες τις στιγμές. Γιατί δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τα έχουμε κάνει όλα εκεί – γελάσαμε, κλάψαμε, χωρίσαμε, ερωτευτήκαμε, μαλακιστήκαμε (και πολύ μάλιστα), χορέψαμε, νευριάσαμε, τσακωθήκαμε, λιποθυμήσαμε, καήκαμε. Μέχρι και απόλυση εκεί τη ζήσαμε – θυμάμαι όταν το «αδερφάκι» μου απολύθηκε από την εφημερίδα που δουλεύαμε στη μπάρα του Use τρέξαμε για ένα γρήγορο σφηνάκι, ώστε να φύγουν τα νεύρα κι ας ήταν 2 το μεσημέρι! Είμαι σίγουρος ότι μέχρι και κάποια μπάντα θα φτιάχτηκε μέσα στο Use.

Μπορώ να μιλάω για αυτό το μαγαζί ώρες ατελείωτες. Αλλά δεν έχει σημασία. Όσοι τα ζήσαμε τα ξέρουμε και τα θυμόμαστε.

Και ναι, μπορεί όλα τα παραπάνω να μοιάζουν υπερβολικά σε κάποιους και να λένε «πόσο ρομαντικός είναι αυτός ο παπάρας», γιατί όπως και να το κάνεις το Use δεν ήταν για όλους, αλλά στα δικά μας μάτια έμοιαζε το ιδανικό στέκι. Ήταν το δικό μας καθημερινό rock ‘n’ roll, ένα πάρτι που δεν έλεγε να σταματήσει. Που δεν πιστεύαμε ότι θα σταματήσει. Και όμως…

 

Το σίγουρο είναι πως εκεί, σε αυτό το μικρό, μακρόστενο μπαράκι στην πλ. Καρύτση 5, δεν «γεννήθηκαν» μόνο υπέροχες βραδιές – «γεννήθηκαν» φιλίες πραγματικές (ευχαριστούμε Γιάννη και Στέφανε για αυτό και για πολλά ακόμα, ξέρετε εσείς). Ορισμένες φιλίες που θα μείνουν και μετά το πρωί της Κυριακής, όταν πλέον το Use θα κλείσει μια και για πάντα τις πόρτες του. Και ναι, το πάρτι θα σταματήσει. Αυτές οι φιλίες όμως όχι. Γιατί πάντα με τα παιδιά θα έχουμε τη μουσική… 

Μουσική που θα ακούσουμε για τελευταία φορά το Σάββατο 31/5, από τις 5 το απόγευμα και όσο αντέξουμε σε ένα πάρτι. Το τελευταίο πάρτι…