Η Lana Shaw πιστεύει πως η καλύτερη στιγμή να φωτογραφίσεις κάποιον είναι όταν βρίσκεται στα χειρότερά του. Σαν μια άτυπη υπενθύμιση του μεγέθους της δύναμής τους και της ταυτότητάς τους. Για να αποδείξει το επιχείρημά της, η φωτογράφος, που έχει έδρα της το Λος Άντζελες, βγάζει το κινητό της και δείχνει στη Medeleine Pollard του i-D μια φωτογραφία. Είναι έναας άνδρας, topless, που στέκεται όρθιος στην πόρτα, φορώντας ένα μαύρο τζιν. Φοράει ένα καπέλο και το βλέμμα του είναι στραμμένο στο έδαφος. Υπάρχει ένας ρομαντισμός στη φωτογραφία, παρά τη θλήψη. “Αυτό είναι ακριβώς μετά από έναν κακό χωρισμό, όταν είχε χάσει εντελώς την εικόνα του εαυτού του”, λέει η Shaw. Το απέδειξε το επιχείρημα.
Μετά από λίγο δείχνει μια άλλη φωτογραφία. Άλλο φιλικό πρόσωπο, να κοιτάζει ένα άδειο ενυδρείο, με έναν τρόπο σαν να μη βλέπει στα αλήθεια. “Αυτό το άτομο είναι τρανς τώρα και το κεφάλι του είναι ξυρισμένο. Και αυτή η φωτογραφία, αυτή η αντανάκλαση, τραβήχτηκε εκείνη τη στιγμή, όταν έψαχνε για κάτι, προσπαθώντας να καταλάβει τον εαυτό του”, λέει. “Νομίζω πως η φωτογραφία μπορεί να γίνει ένας εξαιρετικός καθρέφτης με αυτή την έννοια”.
Η Lana είναι φωτογράφος, σκηνοθέτισα και γραφίστρια. Αλλά είναι και κορίτσι του Λος Άντζελες. Στις φωτογραφίες της η εικόνα περιπλέκεται με το συναίσθημα, και αυτό διαχέεται με τον πιο ρευστό τρόπο.
Για τέσσερα χρόνα δούλευε στο δημιουργικό τμήμα της American Apparel. Μπήκε στο “πάρτι” στα 20 της, το 2012. Όταν τη ρωτάνε πώς ήταν η εμπειρία, χαμογελάει. “Είμαι πολύ συνειδητή όταν μιλάω για αυτό, γιατί δεν θέλω να απαξιώσω της εμπειρίες άλλων ανθρώπων. Ξέρω πολύ καλά τι συνέβη σε αυτή την εταιρεία, αλλά εγώ είχα μια διαφορετικήή εμπειρία”, απαντά, αναφερόμενη στις πολλαπλές κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση, εις βάρος του CEO Dov Charney.
Με έναν μαγικό τρόπο, που πιθανότατα μαρτυρά άνθρωπο που δεν αγκυλώται στα πράγματα που ξέρει, αλλά αφήνεται στη μαγεία και την αμηχανία των πραγμάτων που “έρχονται” συνεχώς, είναι μια Millennial που κατάφερε να κάνει στιγμές από το Λος Άντζελες της δικής της νεότητας, των δικών της 20, να αντανακλούν την indie “πλήξη” και cool βραδύτητα της Gen Z. Στο σήμερα. Από το χθες.
Στις παρακάτω φωτογραφίες το μεγάλωμα μιας συνειδητής τύπισσας του Λος Άντζελες, που με μια κάμερα στο χέρι κράτησε ζωντανές “ασήμαντες” στιγμές, γίνεται κάπως διαχρονικό, ιδιαίτερα χρήσιμο, τόσο ως αισθητική αναφορά, αλλά κυρίως ως μια εύκολη και δύσκολη ταυτόχρονα παραδοχή: είμαστε περισσότερο ίδιοι, παρά διαφορετική. Σε κάθε γενιά, σε κάθε “κυρίαρχη τάση”. Γιατί το θέμα με τις τάσεις είναι ότι αποδομώνται από πιο σταθερές βάσεις τις ανθρώπινης ύπαρξης.
