12 ωμά "γυμνά" που αντιπροσωπεύουν το χάος της εποχής μας

Εμπνευσμένος από το χάος και την αβεβαιότητα που ζούμε, σε μια εποχή που την επιβεβαίωνε με διαβολική ακρίβεια, ο Δομινικανός-Αμερικανός καλλιτέχνης, Luis Alberto Rodriguez κυκλοφόρησε το O: ένα λεύκωμα γυμνές φωτογραφίες που αποτυπώνουν ακριβώς: το χάος και την αβεβαιότητα. Επιτρέποντας στα σώματα των υποκειμένων του να χορογραφήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό, στις εικόνες του σωματοδομές, ηλικίες, ταυτότητες πέφτουν στο κενό, σέρνονται, χάνουν τον έλεγχο, επανακτούν τη δύναμή τους και την ξαναχάνουν. Και όλα από την αρχή.

Ο Rodriguez έχει έναν κανόνα: «μην αποφεύγεις το δράμα». Στο Ο απεικονίζει την «κατάρρευση του κόσμου», η κυκλοφορία της οποίας συνέπεσε με την πανδημία. Ο ίδιος είναι ξεκάθαρος ότι δεν πρόκειται για ένα πρότζεκτ που αφορά αυτό.

Τα υποκείμενά του επιλέχθηκαν από ένα κάστινγκ 60 ατόμων. «Το πρώτο μου υποκείμενο ήταν μια γυναίκα καλυμμένη από τατουάζ. Τη φωτογράφισα να ξαπλώνει στο πάτωμα σαν να είχε πέσει από μεγάλο ύψος, σαν να είχε πέσει από τον ουρανό. Δεν έμοιαζε νεκρή, αλλά η εικόνα ενθυλάκωσε ένα συναίσθημα που είχα για τον θάνατο. Ήταν μακάβριο. Έμοιαζε σαν μια μάζα κρέατος αλλά θα μπορούσε και να διαλογίζεται. Δεν ξέρεις, ωστόσο, γιατί δεν βλέπεις το κεφάλι της», περιγράφει στο Another.

Το να μη φαίνεται το πρόσωπο κανενός από τα υποκείμενά του ήταν μια από τις βασικές ιδέες που πλαισίωναν το project. Μέχρι τη μέρα που γνώρισε έναν ηλικιωμένο τυφλό άνδρα. «Γνώρισα αυτόν τον πολύ κομψό άνδρα σε ένα πάρτι σε ένα σπίτι. Ήταν περίπου 70 και ένα icon στη Νέα Υόρκη και ήταν διάσημος στη γκέι σκηνή το 1970 και το 1980. Είχε περάσει πολλά, ξέρεις. Και είναι τυφλός. Όταν ήρθε στο στούντιό μου, και γδύθηκε, το σώμα του, το ότι ήταν μεγαλύτερος, ήταν πολύ πιο εύθραυστος από τα προηγούμενα υποκείμενά μου. Με κοιτάζει να τον κοιτάζω, με κοιτάζει έντονα, είναι στο γόνατα, κοιτάζοντας προς τα πάνω, περιμένοντας ένα νεύμα μου και η παρουσία του ήταν σαν άγκυρα στον βυθό του ωκεανού. Δεν μπορώντας να δει, ζούσε μέσα σε εκείνη την αίσθηση της απόλυτης ακοής. Από εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα, δεν μπορώ να τον κρύψω. Δεν μπορώ να πάρω την ταυτότητά του. Ήταν το σημείο που άλλαξαν όλα για εμένα. Συνειδητοποίησα πως αυτά τα πορτραίτα ήταν για την ανθρωπότητα, την ανθρωπότητα σε μετάβαση», θυμάται.

Γιατί η κατάρρευση του κόσμου έπρεπε να εξαργυρωθεί καλλιτεχνικά από γυμνά πορτραίτα; «Η γύμνια δίνει ένα αίσθημα γενναιοδωρίας. Δεν υπάρχει προσποίηση ή οτιδήποτε άλλο. Δεν υπάρχει τίποτα να με κρύψει. Εδώ είναι το σώμα μου, εδώ είμαι – πάρε το ή άφησέ το. Ήθελα στ’ αλήθεια ωμότητα, ώστε οι άνθρωποι να μπορέσουν να συνδεθούν με αυτό με έναν πολύ συναισθηματικό τρόπο. Δεν είναι μαθηματικό, είναι ενστικτώδες και πολύ δραματικό. Δεν ήθελα να αποφύγω το δράμα. Άσε με να σου πω: Το θέλω το δράμα! Δεν είμαι εδώ για να ντραπώ για αυτό. Μιλάω πολύ σοβαρά: είναι μια σαπουνόπερα.μΑντιπροσωπεύει την κατάρρευση του κόσμου».