Χθες ήταν η Μέρα που οι μαμάδες, οι μητέρες, οι μάνες είχαν την τιμητική τους. Με ελπίδα να τις τιμούμε και κάθε μέρα, πάντα. Ανάμεσα σε όλες τις μητέρες, η Κλέλια Ρένεση, που συνήθως ξεκινάει στα social media τη πιο απαραίτητη μουρμούρα, χθες, με μια ανάρτησή της είπε όσα έπρεπε κάποια να πει κάποια στιγμή για τη μητρότητα. Και αυτή η κάποια ήταν η single μαμά Κλέλια Ρένεση. Η οποία και σε εμάς τα έχει πει πολύ σωστά, να τα λέμε και αυτά. 

Ανεβάζοντας μια φωτογραφία της κόρης της Κοραλίας, να απολαμβάνει μια μέρα (πιθανότατα) στην παραλία, έγραψε ένα κείμενο-ύμνο στις μητέρες και στη μητρότητα την οποία η κοινωνία όλο θεωρεί ιερή και όλο δεν δίνει δεκάρα για να την κάνει πιο βιώσιμη για κάθε μάνα. 

Το κείμενο της Κλέλιας Ρένεση για τη χθεσινή μέρα: 

«Οι γυναίκες είμαστε πλασμένες να ζούμε στην θαλπωρή της κοινότητας, της αλληλεγγύης, να ξέρουμε ότι είναι στήριγμα η μία για την άλλη. Σε όλες τις φυλές ανά τους αιώνες, οι ομάδες γυναικών ανέστησαν γενιές ολόκληρες και κρατούσαν ταυτόχρονα την τοπική κοινωνία δυνατή.

Η σημερινή κοινωνία έχει αποδεκατίσει την έννοια της κοινότητας. Όσα επιδόματα και να δώσετε η υπογεννητικότητα θα συνεχίζει να υφίσταται. Οι γυναίκες δεν θέλουν μόνο χρήματα για να αισθανθούν ασφάλεια να γίνουν μάνες. Θέλουν έναν ολόκληρο μηχανισμό ασφαλείας. Εργασιακό, οικογενειακό, κοινοτικό. Θέλουν να μπορούν να απολαύσουν τη μητρότητα ξέροντας ότι αναγνωρίζεται ολούθε το ιερό έργο τους. Μία μάνα θέλει να ξέρει πως αν μια μέρα αρρωστήσει, υπάρχουν άλλα ζεστά γυναικεία χέρια να πασπαλίσουν το μικρό της. Με χαρά, με γνήσια αγάπη και αποδοχή κοινής αποστολής. Φέρνουμε σε πέρας τη νέα γενιά. Μία μάνα θέλει να ξέρει πως μπορεί να απέχει απ’ τα εργασιακά της μέχρι το μικρό της να δυναμώσει και χωρίς να φοβάται τον εργασιακό αποκλεισμό ή την έλλειψη χρημάτων. 

Πρέπει επίσης να ξέρει πως την περιμένει και θέση εργασίας ακριβώς εκεί που της αξίζει. Μία μάνα θέλει να ξέρει πως το μικρό της αγαπιέται και φροντίζεται γενικώς και όχι μόνο απ’ τα πολύ κοντινά πρόσωπα. Γιατί μιας μάνας της κόβεται το αίμα στη σκέψη και μόνο πώς μπορεί αυτή να πάθει κάτι και “ποιος θα νοιαστεί για το μικρό μου σαν εμένα. Αν θέλετε να βλέπετε χαρούμενες, φουσκωμένες κοιλίτσες ολούθε, φτιάξτε το έκτρωμα που λέγεται “σημερινή κοινωνία”. Ανοίξτε μυαλά και καρδιές και διεκδικήστε απ’ τους “διαχειριστές των ζωών μας” να φτιάξουν μέριμνες και συνθήκες ανθρώπινες. Και αφήστε τα δικαστήρια γι’ αυτούς που δεν τα κατάφεραν ή γι’ αυτούς που ούτε καν προσπάθησαν. 

Η αποτυχία είναι συνολική και ανήκει σε όλους μας. Μέρα της μητέρας. Κι εγώ εύχομαι να χουν οι μάνες πάντα μία ζέστη αγκαλιά και μια φλόγα δίπλα τους να τους ζεσταίνει απ’ το ψύχος των φόβων».