Δεν βρίσκετε λίγο θρασύ το να λέμε πως όλοι πηγαίνουμε στην εκκλησία την Ανάσταση, ενώ ουσιαστικά καθόμαστε για πέντε-δέκα λεπτά μέχρι να γίνει το τζέρτζελο, με το μυαλό μας να προλάβουμε να βρούμε τραπέζι να πιούμε ένα ποτό σε ένα μπαρ μετά; Δηλαδή, θράσος. Η πρόταση που έχουμε να σας κάνουμε είναι αυτή τη φορά να μείνετε ως το τέλος της λειτουργίας. Για πέντε καλούς λόγους.
Να ξεκαθαρίσουμε κάπου εδώ πως δεν κρίνουμε κανενός την πίστη με το ρολόι. Κανείς δεν πιστεύουμε πως θα έπρεπε να κρίνεται ως πιστός, ως πνευματικός άνθρωπος ή όπως τέλος πάντων έχει τη θρησκεία στο μυαλό του ο καθένας, από το κατά πόσο τη μέρα της Ανάστασης μένει στην εκκλησία μέχρι το «δι ευχών», αλλά αξίζει τον κόπο. Αν όχι για την κατάνυξη, που θα έπρεπε αν μη τι άλλο, έστω για τα παρακάτω σουρεάλ σκηνικά.
Οι οριακές αναφλέξεις μαλλιώv
Ναι, ΟΚ, δεν χρειάζεται να μείνεις δυο ώρες στην εκκλησία την Ανάσταση για να γίνεις μάρτυρας μιας οριακής τραγωδίας. Όλα τα μαλλιά κινδυνεύουν την Ανάσταση, για αυτό μερικοί έξυπνοι μένουν έξω από την εκκλησία, πίσω πίσω, οριακά μοιάζοντας σαν να έχουν βγει για τσιγάρο. Λοιπόν, όταν φεύγει ο πολλής κόσμος, στην εκκλησία μένουν λίγοι και καλοί, χαλαροί, ξεχνούν τον κίνδυνο και μπορείς να γίνεις ήρωας, σώζοντάς τους από το δράμα. Αρκεί να είσαι παρατηρητικός.
Οι κυρίες που αποκοιμιούνται στα στασίδια
Είναι αργά. Αρκετά αργά. Κι όμως μερικές ηλικιωμένες και ηλικιωμένοι, με αυταπάρνηση του δικούς τους προσωπικού προγράμματος και βιολογικού ρολογιού, μένουν ως αργά στην εκκλησία. Μέχρι να πει ο παππάς την τελευταία του λέξη. Τους βλέπεις να χάνουν ισορροπία πάνω στα στασίδια, καθώς αποκοιμιούνται σιγά σιγά και από τη μια τους θαυμάζεις για την πίστη, αλλά από την άλλη, διάολε, θες να τους σκουντήσεις τρυφερά στον ώμο και να τους ρωτήσεις: «γιατί το κάνετε αυτό στον εαυτό σας; Απλώς πηγαίντε για ύπνο. Ο Θεός θα σας αγαπάει και αύριο»>
Η απληστία των λαμπάδων
Χρειάζεται ανάλυση; Οι φιγούρες που κρατούν από πέντε λαμπάδες, λες και μια δεν είναι αρκετή, σε βάζουν σε ένα τρυπάκι αναζήτησης της πηγής και της αιτίας αυτής της επιλογής. Είναι απληστία; Είναι φόβος μη σβήσει; Είναι κάποια χαρά που κρύβεται πίσω από το να είναι δημόσιος κίνδυνος καίγοντας ό,τι βρουν στον διάβα τους, ξεκινώντας από τη φράντζα τους;
Η «ουρά» για τη θεία κοινωνία
Τώρα θα μάθεις κάτι που δεν ξέρεις. Μάλλον. Το βράδυ της Ανάστασης μπορεί να μεταλάβει ο οποιοσδήποτε. Και οι αμαρτωλοί. Γελάμε. Και όσοι δεν νήστεψαν και τέλος πάντων όλοι. Μπορείς να κάνεις εικόνα την ουρά των ανθρώπων που περιμένουν να λάβουν «σώμα και αίμα θεού» έτσι; Από τις γιαγιάδες που ήταν εκεί και χθες, τους παπούδες που καμιά φορά μπερδεύονται και κάνουν τον σταυρό με το αριστερό, μέχρι τις σλατίνες εγγονές, τους wannabe τράπερς εγγονούς και κάθε άνθρωπο που δεν μπορούσες ποτέ να φανταστείς στην εκκλησία. Είναι κάτι σαν ουρά σε τουαλέτα δεξίωσης γάμου. Ή σε κλαμπ της επαρχίας. Ένα σουρεάλ έπος.
Η βαβούρα του κουτσομπολιού
Φήμες λένε πως αν συγκεντρωθείς στα μπίρι μπίρι στην εκκλησία, θα μάθεις τα πάντα για τους παρευρισκόμενους, οι οποίο σχολιάζουν ο ένας τον άλλο. Τι φόρεσαν, πόσο έκατσαν, αν σηκώθηκαν, που σπουδάζουν τα παιδιά τους, με ποιον βγαίνουν. Στην Ανάσταση γίνεται πιο έντονο γιατί συναντιούνται και άνθρωποι μετά από καιρό. Έχουν πολλά να πουν. Κάπως θα νιώσεις ο «λιγότερο αμαρτωλός άνθρωπος στο δωμάτιο».
