“Το φύλο, η σεξουαλικότητα, η φυλή, η τάξη, η εθνικότητα, η θρησκεία, η σωματική ικανότητα – είναι επιρροές του παρόντος και του μέλλοντός μας, οι προοπτικές ζωής και τα εμπόδια. Ρίχνοντας φως στα μονοπάτια ζωής των «άλλων» –συχνά μέσω του ρεαλισμού και του χιούμορ και άλλες φορές μέσω της αφαίρεσης και του πειραματισμού– το Positively Different Short Film Festival στοχεύει να λειτουργήσει ως σημείο αναφοράς για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τη διατομεακότητα και τις διακρίσεις, παρέχοντας έναν ασφαλή χώρο για συνδημιουργία και δικτύωση.”
Έτσι περιγράφεται το Positively Different Short Film Festival στο “about” section του site του και διάολε πρόκειται για μια από εκείνες τις ελάχιστες φορές που εξαργυρώσαμε ένα business plan, ένα όραμα στην πράξη. Από εκείνες τις φορές που δεν μένει σε ένα φαντασιακό επίπεδο ο σκοπός.
Είχαμε την ευκαιρία να δούμε μερικές από τις μικρού μήκους ταινίες που θα απολαύσουν οι θεατές και αυτές είναι οι τέσσερις που ξεχωρίσαμε και θα βλέπαμε και δεύτερη φορά.
READ THEM POEMS
Ο Γιάννης είναι ποιητής. Απένταρος, χωρισμένος, όχι και τόσο σίγουρος για το ταλέντο του ή για οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Ο Στέλιος είναι νταλικέρης, με όλη τη σημασία της λέξης. Ο δεύτερος προσφέρεται να διευκολύνει τον πρώτο, τον απένταρο καλλιτέχνη, να τον πάει μέχρι την Κοζάνη για τα Χριστούγεννα, για να δει τους γονείς του. Σε αυτό το roadtrip γίνεται μαγεία. Μαγεία ρεαλιστική, ο ορισμός του παράδοξου. “Τα δέντρα ανθίζουν ακόμα”, είναι η τελευταία φράση που ακούγεται πριν τους τίτλους τέλους και κάπως περιγράφει άτυπα το κενό ανάμεσα στη ζωή στον αυτόματο και τη ζωή που αξίζει να βιώνεται.
CAN A MOUNTAIN RECALL
Μπορεί ένα ηφαίστειο να λειτουργήσει ως ιδανικός παραλληλισμός για μια κοινωνία που βράζει; Για αιτήματα που ξεχειλίζουν μέσα σε κοινωνίες, γειτονιές, σπίτια που μετά βίας μπορούν να μιλούν για τα ίδια τους τα δικαιώματα; Στη μεξικανική μικρού μήκους ταινία “Can a mountain recall”, ο παραλληλισμός λειτουργεί άψογα, με έναν ποιητικό τρόπο. Ο θάνατος του Ζαπάτα εκκίνησε το ξύπνημα του ηφαιστείου. Το ξύπνημα έγινε έκρηξη, η έκρηξη μεξικανική επανάσταση.
LET’S NOT LET GO ANYMORE
Σε ένα διαμέρισμα της Χιλής, μια γυναίκα ζωγραφίζει παρέα με ένα μικρό κορίτσι. Είναι η νονά του. Όσο αρχίζει να εστιάζεις στο “παιχνίδι” τους με χρώματα και ενώ η νονά της μικρής της έχει πει πως “πρόκειται για έναν Έλληνα που είναι πολύ σημαντικός” για εκείνη, παρατηρείς πως το πρόσωπο του Ζακ χρωματίζεται από το μπλε μιας γενιάς που σε άλλες συνθήκες θα μεγάλωνε ακούγοντας για το έγκλημα στη Γλάστθωνος απρόθυμα και αποστασιωποιημένα. Η μικρούλα γεμίζει με χρώμα τη φράση “Η κανονκότητά σας βρωμάει αίμα”, όσο μας κάνει να καταλάβουμε στην πράξη πόσο παράλογο είναι να σκοτώνεις κάποιον επειδή δεν υπάκουσε ποτέ τις έμφυλες νόρμες. Τα πιο γεμάτα 17 λεπτά της ημέρας μας.
IN LIMBO
Όποια έμφυλη “κανονικότητα” επικαλείται συχνά ώστε να μας καλουπιάσει, στο “In Limbo”, μια παραγωγή του Nowness, απορρίπεται με όπλα της τον σουρεαλισμό και το concept “visual art” στα καλύτερά του. Μια τρανς γυναίκα στην Τουρκία λέει όσα νιώθει και σκέφτεται, ενώ βάφεται και φοράει τα glamorous ρούχα της. Μια drag queen βγάζει από πάνω της όλα όσα την κάνουν drag artist εξαρχής. Ένα νεαρό αγόρι χορεύει οριεντάλ χορούς σε ένα landscape στο οποίο σχεδόν μπορείς να υπολογίσεις με ακρίβεια τη θερμοκρασία του, όσο δύει ο ήλιος. Οικείο και και ανοίκειο ταυτόχρονα.
Δες το πρόγραμμα προβολών του Positively Different Short Film Festival εδώ
Κλείσε εισιτήρια εδώ
